Alle inzendingen over Verdriet OR Verlies OR Verwerking

Ik wil niet huilen, ik wil niet praten ik wil gewoon met rust worden gelaten De goedbedoelde adviezen en kussen kunnen de pijn nu geenszins blussen maar beklemmen mij tot benauwens toe het ligt niet aan jou, ik ben iedereen moe Mijn binnenste broeit, ik moet daarheen niet in gezelschap, maar solo, alleen Het water, de stilte en het groen…

Zwijgzaam als ik ben Wil ik luisteren naar geluiden Naar klanken aangenaam En vooral melodieus Woorden die het goede fluisteren Gemeend en zeker serieus Ik zal ze schrijven op witte vellen En mij verre houden Van enig commentaar Later wil ik ze zwijgend lezen En slechts denken; “Ach, laat ook maar.”…

Afscheid van pijn Verlies en verdriet Het slijt maar wanneer Dat zeggen ze niet De tijd heelt wonden Maar mijn verdriet zit gebonden Vast in mijn lichaam en geest Ik ben bevreesd.…

Ik weet niet of ‘God’ bestaat of niet Maar het houd veel mensen op de been Bij het verwerken van pijn of verdriet Wil je met al die zorgen toch ergens heen Menige hebben in uitzichtloze dagen Noem het maar in blind vertrouwen Door zoveel aan ‘Hem’ te willen vragen De handen in een gebed gevouwen…

Ze had veel geluk opgeslagen genoeg voor verwerking van veel verdriet! Lachen een uiting van spanning die verhoedt dat we gaan huilen! Depri mensen zijn moeilijk te helpen ze zijn hun eigen moeras!…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

Het mooiste, diepste Verloren dat ik had, Kind uit mijn eigen Lichaam voortgekomen Ten prooi gevallen Aan zinloos verkeersgeweld Geeft zwaarte aan mijn Leven, ondraaglijk soms, Laat mij voortdurend Achterover hellen, Het verleden dat Mij zwaar naar achter Trekt, met mijn gezicht Naar haar toe, met mijn Rug naar de toekomst…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

al tijden niet meer aan jou gedacht kwam jij onverwachts tot leven een samenloop van toeval en wat waar geen verklaring voor was de pijn kwam in kilo´s tegelijk zelfs jouw foto hielp niet meer in het lijstje op het bureau gezet met jouw parfum bespoten dit belachelijk ritueel hielp in zijn onbeduidendheid je was er nog als flardje mist…

een blik verkilde mijn kleuren fletser werd ik van het zwijgen ontkenning sloeg de ruiten stuk en brak mijn zicht verijsde tranen ving ik verstoken van de warmte waarmee pijn uitdiepen zou hoezeer ontbeerd het stromen van voorheen van traan naar lach en weder vinden…

datgene wat in mijn keel brandt het verlangen de liefde de hoop verslonden versplinterd vergaand verkast verhuist naar de planken naar hemelse kasten het rad draait voort en voort en voort en voorvluchtig ben ik voor het heden het verleden verhalend vertaald de taal geliefd de taal gehaat de tweestrijd mijn gespleten persoonlijkheid…

kabouter weg heel het bos verdrietig klein verlies maar toch grote pijn in de harten van iedereen die de kabouter liefhad.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Een laatste zomerdag Na een veel bewogen zomer Met zoveel verlies in me En zoveel verlies om me heen De bladeren vielen vroeg dit jaar In de harten van mensen De bladeren die verkleuren En die vallen gaan Ze weten van het verlies Ze weten van het verdriet Ze weten van de taak die zij hebben Om ons te laten weten Dat ieder leven vergankelijk…

Vol hoofd Vol indrukken Vol gevoelens Te veel lawaai Te veel gebeurd Te veel vragen Te weinig tijd Hoofd barst Als een bom Vol Bom Vol Bomvol…

Dit is nu mijn adagio van verlies de trage opmaat tot realiteit van onmiskenbare stilte die voortduurt dat jouw aanwezigheid steelt.…

aan wat dan was, niet meer is en ook nooit meer zal wederkeren tenminste in mijn economisch leven van winst, maar ook van verlies en hoe je mentaal weer break even kan worden…

Nee je mag niet te lang treuren Men sluit alle deuren Maar je hebt nog steeds verdriet Waarom is dat iets wat men niet ziet Hoelang mag je rouwen En het verlies mee sjouwen Geef het een plek Maar verdrietig zijn vindt men gek!…

opgaan in mijn pijn en mijn verdriet Als ik dit nu niet verwerk lukt het verder gaan zeker niet…

Verdriet van een vriend raakt je diep bittere tranen van verlies zoete tranen als herinneringen de wortels van jouw bestaan langzaam weg gegleden een heel leven lief jouw verdriet raakt ook mijn hart vriend…

Met verdriet sluit ik mijn ogen Wetend wat me te wachten staat Wat zo boven water gaat komen Is iets wat me niet koud laat Omdat ik eigenlijk hoop dat het niet wordt gezegd Ik ben bang als de dood Maak het niet bekend... Want als je dat doet verlies ik je voorgoed En dat wil ik niet Het einde is verdriet....…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Ik heb me opgesloten onder een glazen stolp alles kan ik zien, niets kan ik horen ineens hoor ik nergens meer bij men kan mij zien zo heel alleen toch ben ik niet eenzaam, ook niet verlaten volledig afgeschermd van het bewuste leven intimiderend klein is mijn wereld geworden ik mis geluiden, gesprekken, aanrakingen aan zuurstof geen gebrek…

Gekneveld verdriet, niet te verwerken. De mond gesnoerd. Het hart ontroert. Beelden vereeuwigen, op het netvlies van een vorig leven Troosteloos verloren, in diepe kloven van een ontaard gevecht. De schijnbare wrevel is onnodig berecht. Blijven geloven kan niet meer.…

Het is stil in mij, verdriet overheerst. Als mens moet ik het zelf verwerken. Hoop blijf ik houden, ook al heb ik het zwaar. Steun doet mij goed en geef mij troost. Natuurlijk heb ik veel kracht en liefde nodig. Gelukkig leven veel mensen met mij mee.…

druppels druppels vol water van tranen van verdriet om het verlies van iets dat niet is en niet was niet nu niet later vloeien terug in stromen van tranen vol water in druppels druppels van geluk…

een knuffel voor jou, mijn lief een troostend woord en een arm om jou heen wil je even laten weten, laat je nooit alleen samen moeten we het verwerken dit imense verdriet en eenvoudig is dat niet... ik geef je een knuffel en hou je stevig vast ik zou zo graag de pijn verzachten maar dat kan ik niet...…

de dood heeft niet het laatste woord de verwerking hiervan een zeer moeilijke weg toch komt een moment AKKOORD wat was ook alweer de droomwens van de overledene het positieve plan bedenk zou het mogelijk zijn dat ik dit ook kan blijf jij hangen in dit genadeloos verdriet of ga je verder met wat jij NU helder…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…