Alle inzendingen over Verdriet OR moeder

Tranen van blijdschap, tranen van verdriet. Tranen van woede, tranen van een moeder. De dag dat ik mijn pasgeboren babies in mijn armen hield, huilde ik tranen van onmetelijk geluk. Toen mijn man onverwachts overleed huilde ik tranen van pijn en ongeloof. Door het verraad van een goede vriend huilde ik bittere tranen van woede.…

een moeder is ten einde raad moe gestreden veel zorg gedragen vlucht ze in de nacht het huis blijft heel alleen ze schreeuwt verdriet echo kotst in haar gelaat pijn verkrampt zo van de pijn een moeder denkt ik kan niet meer genoeg gemoederd ik sta nu even stil adem hijgt en loopt haar achterna ze voelt zich zo belazerd de foute…

met een Naamgeefprobleem over Hoe ze zichzelf in Dit verdriet noemen zal - Vrouw of moeder - Terwijl een dikke Deken haar denken Vertraagt, blijft Ze telkens bij deze Beide woorden steken Vrouw of moeder - Het verschil weet Ze niet meer te duiden Beide begrippen lopen Naadloos in elkaar over…

laat nu maar los zegt mijn moeder hier maakt het niet meer uit de zwart witte meeuw dobbert zout en nat- in – nat en zout het water staat aan onze lippen verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren…

het gewonde kind huilt diep in mij klampt zich vast aan de donkerte van de nacht alleen verdrietig verscheurd zonder koestering vader moeder geliefde waar zijn jullie ik ben zo alleen zo alleen zo alleen zo alleen…

Dat ik van mijn vader hou, Doet moeder soms verdriet. En dat ik van mijn moeder hou, Dat weet mijn vader niet. Zo draag ik mijn geheimen mee, En loop van hier naar daar. Nog altijd hou ik van die twee, Die hielden van elkaar. Het fotoalbum van toen ze trouwden, Ze kijken elkaar vriendelijk aan.…

zoon moedwillig van het leven beroofden dat zullen wij nooit vergeten ondanks de shock en het immense verdriet zullen we harder lieven, dan ooit…

In onze diepste pijn ben jij met ons verbonden bij onze grootste vreugde ontspringt jouw lieve lach, delen we verdriet jij troost ons als geen ander met jou als moeder is het altijd moederdag!…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…

Hoe vaak kwam je al niet gewoon door de deur binnen met een glimlach op je snoet zoals ik je heb ontmoet. Ooit waren we bekende vreemdelingen voor elkaar vervolgens nu alweer vele jaren en weken een paar. Gelukkig en liefdevol zoals jij mijn hart altijd verwarmt mij met al mijn nukken en streken, enthousiasme omarmt. Toch hoor ik ook bij tijd…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven Ik weet waar ik vanmorgen al had moeten zijn, het lot besliste anders al gaf dat zielenpijn. Ik leunde vandaag wat op de tijd en zie de dag van vandaag zijn we bijna kwijt. Is nieuwsgierig zijn naar hoe het echt zit niet een ader een lader van je gemoed…

Als ik slaap ben ik als trilling in verre oorden, verneem ik woorden van zuid en noord, als door een open poort zie ik de grote beer naast de kleine ook diep in slaap iedere keer. Zie ik slaperige andere sterrenpracht gedurende de lengte van menige nacht. Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast…

Oud zijn, heel goed beseffen hoe jong zijn was en nu nog is, ik het gelukkig van geest nog ben. Moet je eerst oud worden en kunnen lijden om over andere tijden te kunnen belijden. Het is zien, horen en voelen van leven. Het is ontdekken en ontleden van het zuigende ook de vogels leren verstaan in hun ochtendzang rood oranje en roze durven dragen…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht. Ze danste op de tonen van het lied, dat vreugde…

Moederdag is weer zo'n dag dat je je moeder eren mag zij gaf je het leven en bent met haar verweven in liefde en verdriet omhels haar en geef haar een dikke zoen en oprechte aandacht dat is het mooiste wat we haar kunnen geven nu je het nog kan doen…

een engelhondje kwispelend aan einde verdriet hoe het afliep met het popje vraag het mij niet…

[Dit schreef ik voor iemand] Onze moeder Onze lieve moeder, oma en overgrootmoeder is overleden. Altijd zo lief voor ons geweest, het gemis zal pijn en verdriet doen. De liefde die je ons gegeven hebt kwam recht uit je hart. De mooie herinneringen zullen we koesteren. Zonder jou verder moeten gaan is erg.…

Het doet pijn en verdriet, als je je moeder zo achteruit ziet gaan. We zullen er voor je zijn, maar wij vragen ons af of je dat begrijpen zal. Lieve moeder, we maken ons zorgen..... één ding moet je weten, wij houden van je. Liefs, Je kinderen.…

De moeder kijkt omhoog, naar de grote hemelboog. Zij heeft tranen in haar ogen denkt aan het kind dat eens in haar heeft bewogen. Dat ze nu door de dood heeft verloren. Vraagt zich af waarom het zo moest zijn . Het verdriet doet haar zoveel pijn Zij hoort de wind die fluistert, maar de wind kan haar niet helpen.…

Leven met jou als moeder, is leven met verdriet.  Leven met jou als moeder, is het leven niet. Wat jij aanricht, is meer dan alleen pijn. Soms hoop ik nog dat je kan veranderen. En denk hoe fijn het dan zou zijn. Maar na 37 jaar begin ik het toch wel te zien. Je wordt steeds iets minder mama, en steeds iets meer Christien.…

Drie kinderen hun moeder en als laatste de vader wat heeft zich afgespeeld achter hun deur wat heeft er gespookt door zijn hoofd verbijstering en verdriet een heel leven voor de boeg die kleintjes stoeltjes leeg in de klas stemmetjes verstild zo wreed hun lot…

Vanaf een palet schildert ze haar verdriet met tranen. Zijn moeder is er wel maar leeft buiten de tijd. Ze was nog net op tijd om de hemel te halen.…

moeder natuur bulderde vannacht van verdriet over wat de mensheid haar heeft aangedaan en achterwege liet tranen met tuiten liet ze volop stromen bleef dit langdurig uiten maar ondanks dat heeft ze toch ook altijd oog voor onze noden want ze weet dat door het uiten van verdriet en pijn vaak iets nieuws tot bloei kan komen wat tot troost…

vrouw moeder de schepping in zich dragend baarde zij haar genereus opnieuw als meisje vrouw moeder.…

ik hoorde woorden over sawa’s, hoe een kind in hunkering naar meer dan moeder, zocht in windsels stil verdriet ik had dat niet mijn moeder uitte zich slechts stroef met scherpe sneden brood het mes op tafel liet ze schrapen maar toch werd vaak het heft haar wapen en het ging soms hard, bij ieder woord ook zij probeerde goed te zijn…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

En jij, jij stond daar, zonder afweer, deze zoon, die jij eens baarde, Wat deed hij je'n verdriet...…