Een handvol zand

Een handvol zand:

Met een hand vol zand begon haar pad van leven,
onwetend wat ze zou beleven.
Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen,
dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden.

Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht,
ze straalden hoop, liefde en pracht.
Ze danste op de tonen van het lied,
dat vreugde bij haar achterliet.

De handvol zandkorrels vormden over de jaren heen,
het bloembed waar zij later opgroeide.
Met de seizoenen rijpte ze in een omgeving sereen,
je zag hoe zij tot jonge vrouw openbloeide.

Ze plukte ervaringen, voelde vreugde, soms ook leed,
in de schaduw lagen dingen waarmee ze geen raad weet.
Zoals het fragiele weefsel van leven, broos en teer,
de kleuren op het schilderspalet gaven nog niets weer.

Soms fladderde ze als een vlinder,
ze voelde zich dan vrij en ongehinderd.
Je zag aan haar, het leven lachte toe,
keerzijde waren dagen vol duister.

Ze dacht een uitweg te hebben gevonden,
het duister achter zich te kunnen laten.
Maar hoe bedrogen kwam het uit,
hoe zeer voelde ze zich verraden.

De tijd tikte weg, terwijl de klok stilstond,
uren telde ik, de seconden slechts zelden.
Waar eens een uitgang zich bevond,
was nu geen uitweg, maar een afgrond.

Een handvol zand restte bij het einde van haar leven,
ik zat naast haar en wist, dat was alles wat ze kon geven.
De zandkorrels, een stukje uit haar verleden,
gleden door haar vingers naar beneden.

Ik strooide ze uit over haar graf, zei zacht,
Ik kan je niet vergeten.

In Memoriam Lara van Dijck
11-12-1981 - 08-02-2012

J van Dijck
Dec 2023 ©

https://www.facebook.com/joseph.vandijck/videos/739113511455016

... verlies, het verdriet blijft. ...

Zie ook: https://www.facebook.com/...andijck/videos/739113511455016

Schrijver: J van Dijck, 11 december 2023

dijckmail.com

Biografie van deze schrijver

verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 74