Alle inzendingen over Verheven nachtrust

Continueert mijn goede nachtrust. De knipoog waar ik voor zwicht.…

Elke nacht zal hij je leiden naar een goede nachtrust.…

Zonnige wijzers hopen dat u een goede nachtrust genoten heeft. Dat dromenvangers de nachtmerries op stal zetten zodat de rust weder keert. Stille momenten als gebeden rustig als bomen Uw geluk mag herstellen genegen genezen…

zover is het gekomen dat verzonnen kilometers hem vermoeien als een niet onaangenaam soort zeer die na een gezonde nachtrust spoedig zullen verdwijnen…

Moeizaam vertragen de uren In de schaduw doden vergeelde boeken de tijd Diffuus licht schildert nog kleiner voor wie de nachtrust niet kent en op de duistere dagen ervoor waant iedere stilte zich alleen Is het donker zo diep dat schaduwlijnen opgaan in het niets…

vooral leg ziel en zaligheid bloot voor de dans van het bal Lichamelijk gereed gespannen is mijn blik daar het slaken van de oerkreet een onderdeel is van mijn ik Gedreven kijk ik achterom en bestudeer de enorme rots de perfectie in kolom glunder ik van trots Een resultaat van mijn streven kwaliteit als vereiste het is tot kunst verheven…

dansend op akelig lange stelten waaien ze naar binnen schuifelend langs de stoelen flessen omgooiend van de gedekte tafel bedrukt kijkend door de ramen hangend de jassen aan de kapstok het hoofd verloren op hol in gedaanten verschijnen jouw woorden in een signaal waarin kijken tot kunst is verheven…

Tot nalatenschap van droom verheven kwam er een vriendschap die riep het ware leven tot een geest voor lange tijd dood geweest zag geen kleuren wezenloos gebeuren de horizon grijs emotioneel bewijs heeft toen een les gelezen genegenheid is meer dan geld een sukkel heel vaak een held.…

Hij woont in de hoogte, maar ook bij de verbrijzelden, de nederigen van geest, want als dát niet zo was, dan was Hij ook nooit de Verhevene geweest. De goddelozen vergelijkt hij met modder en slijk, opgeworpen door een woelige zee, zij die weigeren Hem op het hart te leggen, de Verhevene draait hier niet in mee !…

Wat is het heerlijk onder vrienden te toeven in de schaduw van de moerbeiboom, te genieten van kostbare rijkdom: elkaar in gesprek te ontmoeten en toch de wrange smaak doorstaan van onrustwekkend wereldgebeuren, die mijn ziel verscheuren. Verschrikkingen die eenzame broeders ondergaan, ver van liefde, een onmogelijk leven, wat medelijden…

het is een pose, aangemeten verhevenheid een regenbui maakt ze net zo nat als u en mij…

Prettig vind ik de nacht ik geniet ervan, zonder weemoed Het is niet iets waar ik naar smacht en toch, prettig voor mijn gemoed Er zwijgt een donkere sfeer, die verlicht wordt door helder denken. Ik neem haar op, zonder verweer en weet dat zij mij dit wilt schenken Turend naar de horizon voel ik mij zo alleen Maar de nacht is waarmee…

Prettig vind ik de nacht ik geniet ervan, zonder weemoed Het is niet iets waar ik naar smacht en toch, prettig voor mijn gemoed Er zwijgt een donkere sfeer, die verlicht wordt door helder denken. Ik neem haar op, zonder verweer en weet dat zij mij dit wilt schenken Turend naar de horizon voel ik mij zo alleen Maar de nacht is waarmee…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

in trance verheven de handen ten hemel gericht een nieuwe religie…

snakkend wakker geworden in een zuur en stinkend bed te midden van verdampende benauwdheid hoewel ze reeds uit het zicht verdwenen is om elders nachtrust te verstoren zijn hier nog steeds haar verse natte sporen omringd met een lijntje zout blijft bedbreed uitgesmeerd de herinnering geconserveerd mijn angstdroom onverflauwd…

Het heft in eigen hand genomen hefboom der verhevenen de heffing van de hefbaarheid zal heftig onderhevig zijn aan hevige onthevendheid verheven boven heffenden zij heffen de verhevenen ontheffing van de heffenden…

in de buien voor en na de dolstdriest denkbre dronkenschap schiep de dichter de meest onvergankelijke verzen en eenieder zal er zich terecht over verbazen hoe ook hier weer het hoogst verhevene met het laagst gezonkene hand in hand gaat als twee glazen aan een bril…

Want zij, wie de kracht tot hoger ontbreekt, die baggren ontzenuwd in modder en slijk, vergeven ze u niet, de verhevene wijk: en wee! - het zijn er velen.…

weerspiegel in verrassende varianten waarachtigheid nodig me uit om er te blijven bij stilstaan tot ik binnen handbereik jullie als verhevenheid durf neer schilderen…

Kerstmis 2010: een blinkend-zilveren Kerstengel houdt mij gezelschap en ik vraag haar: Kan mijn arme, haveloze ziel, die diep in mij rust nog opstijgen, kan zij zich nog verheffen en haar vleugels uitslaan staan de hoogten nog voor haar open, kan zij nog opstijgen en de verhevenheid proeven, die haar geboorterecht is en het geboorterecht van…

Nauwelijks is de reiger neergestreken op haar nest waar haar slechts de nachtrust rest als bij het breken van het licht zodra het land de zon ziet reven er een ritmisch luid gekwaak in de plas wordt aangeheven Overdag een kale plas doet de nacht bewegen en wordt bij het waken van de dag weer angstvallig doodgezwegen…

Schitterend gekleed belicht op het podium in de eeuwigheid blijf jij mijn inspiratie die mijn nachtrust beïnvloedt.…

eens, ja eens zal een schrijfsel van mij tot gedicht worden verheven zullen de kassa's rinkelen dan word ik verheven in de rij der groten dan ben ik opgetogen, zo blij dat de heer het heeft beschikt een oogje dicht te doen en mij gelijk te behandelen met een redactionele zoen zal ik dan naast mijn schoenen lopen of nog gewoon normaal…

verheven neem je me mee laat me zonder barsten en voegen doorheen het moment de hoogte raken…

Scheuten pijn in nek en rug Brengen mij uit mijn droom weer terug. Tien over twaalf. Jeuk, hier en daar. Mijn blaas is vol, De buik staat bol. Snel naar het toilet. Dat heb ik toch alvast gered. Sluimerend denk ik aan teveel problemen. Ik zou willen dat ze vanzelf verdwenen. Uiteindelijk drijf ik langzaam weg. Vijf over half twee. Nu verschijnen…

Het lichaam moe en uitgeblust de ogen zwaar verlangend naar rust toch weten vele gedachtenstromen de stap naar nachtrust te voorkomen Getob dringt ongewenst naar binnen en laat zich niet door slaap overwinnen Na veel gewoel het licht weer aan pak ik een boek onder bed vandaan hopend dat lezend in het schrijven de zorgen uit mijn hoofd wegdrijven…

Avonden duren langer nachten maakt hij kort slaap doet sneller zijn entree doch als de ochtend gloort wordt het problematisch om kwinkelerend op te staan de middagdip zemelt tussendoor zijn oogleden dat leidt tot knikkebollen languit neemt de zitbank hem kerend naar de vooravond nou, dan weet je ’t wel.…

De vergeten plaats verlicht in heldere nacht elegant naast zij.…

Als mensen slapen zingen de ademtochten de dag is gedaan.…