Alle inzendingen over Verlaten stad

Ze roepen mijn naam nog een hond begint te blaffen er groeit een besef in mij dat het niet mijn hond is maar de gevreesde hond in de donkere straten van een verlaten stad op zoek naar vriendschap voor de dood.…

ochtendritueel van de heilige dieren de vrije herten nemen de stad in in het vroegste ochtendlicht de verlaten stad voor zichzelf alleen alle straten van Nara de vrije herten ze steken over bij aangelegde plaatsen de stad is van hen snuffelend op zoek naar zaken van hun gading al het eetbare ze worden verwend boodschappers…

Klaar-over staat op een zebrapad in het donkerste deel van een verlaten stad. Geen auto, noch bromfiets, dwalen daar nog in het duister. Eenzame familie blijft verdwaalt daar tussen groen en rood stoplicht. “Beweeg me”, hoort moeder vader zeggen. Haar ogen links, dan rechts, gericht.…

In het blauwe uur galmt geluid van de kerkklok door verlaten stad samen met mijn lege brein komt de slag als souvenir. De vochtige straat illustreren het gevoel waar harmonie viert gevangen door mijn hartslag leef jij op in mijn vizier.…

schenkt iemand zich een wijn Ik spoed mij door een verlaten stad naar mijn geborgenheid doe het licht aan schenk een borrel, en laat voor eventjes de tijd…

de schoen voorbij in de verlaten stad benen de weg met gepaste tred het water stroomt de gedachten voort vloeibaar als sneeuw voor de zon de bomen staan gesteend bijeen het oude schoolgebouw, vervallen de jeugd fietst slingerend voorbij ja voorbij is mijn jeugd, de brug aan beide kanten gevuld met jongens, jonge mannnen van toen de oude…

op de steile weg omhoog is alles te vinden wat vastgelegd moet worden: bloemen tussen grijze rotsen van graniet hoge kliffen diepe kloven in de sporen van de tijd jouw berichten van liefde en rouw uit Brussel verlaten stad waar alles te vinden is wat jij zwijgend schrijft waar je alles ziet in de breking van het licht op de steile…

Toen galmde de verlaten stad en schonk Een donkre stroom van volle bronzen klanken In mijne open ziel, - ik boog tot danken, Toen 't dreunend antwoord in een cirkel klonk.…

Je keek omhoog in de verlaten stad dronk de liefde uit alle glazen zwalkte als een prins vol heimwee belde bij het verkeerde liefje aan. Je kon dansen, zingen, huilen, bidden dromen in de randen van de nacht flaneren in de onderbuik van de stad die jou omhelsde en verstootte.…

stad bij de dageraad waar de zon liegt tussen erbarmelijke gebeden en restjes van een warme maaltijd rijdt er een prins op een paard naar de zee van zielsverwanten.…

een virus maakt de wereld tot een doods verlaten stad waar mensen elkaar mijden als ooit eerder in vroege tijd lijders aan lepra pest en cholera waar ooit vrienden speelden zijn nu straten en pleinen leeg kinderen moeten thuisblijven maken scholen vol van leegte werken kan of mag niet meer als het niet thuis aan tafel kan de familie vrienden…

Zo dicht was de mist je kon het snijden met een slagersmes door de wonden ontglipte de stilte liet geritsel na gekras gesmiespel gegrom van turbines…

(voor Leonid Ivanovitsj Dobytsjin) Leningrad is in het zwart gedompeld nadat alweer een schrijver zijn hart, zijn ziel met zijn pen heeft doorboord, Leningrad gaat in het zwart haar eigen straten over, Leningrad is moe van al die zinloze zelfmoorden op een artistieke draaimolen - er staat geen lach meer op het gelaat van Leningrad, zij is…

Zal de stad maar verlaten omdat ik jouw ademhart voel in al het onvergetelijke denken o troosteloze nacht zonder doel ik vertrek, maar heb geen antwoord of zwanenzang voor onze vriendschap niet iets als een duurzame oplossing voor het duister dat je meedraagt in het verlangen naar ontsnapping misschien in het diepste van mijn voelen…

Langzamerhand Zie ik jullie Een voor een Vertrekken, Het ouderlijk Huis dat zo Eigen voor jullie Geworden is, Voor jullie leeftijd Misschien wel Te eigen - tijd Om te vertrekken En op eigen benen Te staan - jullie weten Als geen ander Dat ons huis Ook altijd jullie Thuis zal zijn, Onvoorwaardelijk Vangnet waar je…

Ze is zo lang, deze stad dat in de laaghangende mist het lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten…

Grijze wolken, van onder aangelicht, verlaten vluchtig de stad opdat de stad hen niet verlaten zal. Dan daar, tussen markt en nieuwe speelhal, naast de komma's en de punten, afgefikt: een stadshart.…

De bruggen zijn verlaten. De geldpaleizen gloren in het Noord-Atlantisch licht. Winst en verlies staan in de onbehouwen ziel gegrift van deze warse stad - alleen met wind en water. --------------------------------------------------- uit: 'Vermiste stad' (2004)…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…

Donker, lopen door de stad De leegte van het bestaan Gelijk mijn portemonnee Het volle van mijn hoofd Gelijk de kroeg Die ik verlaten moest Dichten Bij gebrek Aan beter…

De slaperige stad lijkt nu zo klein zo triest en zo verlaten, de nacht hangt als een klef gordijn boven het asfalt van de straten.…

En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders van te ver en van te velen. En men verlaat zijn straat, op zoek naar een dorp.…

onlangs heb ik de stad verlaten ik verkeer niet langer in alle straten iets maakt mij banger duizend kanten op mijn voeten treden moe hallo, alles in het slob mijn god, waar gaat dit naartoe ik deed de stad in de ban adem weer vrij maar maak geen chocola van dit leven van koek en ei…

de eeuwige andere kant ineens sta je er midden in als je wandelt in de stad over land door dorpen zoals sommigen nog doen jij en ik vermoed ik steeds minder mensen ze gaan het uit de weg dan hoeven ze niet te denken over asielzoekers het waarom van een spuit een verlaten boterbriefje de betekenis van verlatenheid alleenstaande nauwelijks…

dan ga je opnieuw weer zwerven en verlaat voor de zoveelste keer het huis.…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Tralies bederven het zicht Spullen zijn verdwenen In de etalage brandt wat licht Mijn reis maar weer vervolgd Op weg naar het feest De trap weer opgelopen Ik ben in de stad geweest Zonder mensen lijken gebouwen Verlaten en koud Niet meer dan een berg stenen Op een hoop weg gestouwd Het is stil op straat…

Ik heb de hele stad voor mij alleen, Want ieder heeft zijn eigen stek verlaten. Alleen nog op het strand en op Schiphol Weerklinkt de leuze: Nederland is vol.…

Ik heb de hele stad voor mij alleen, Want ieder heeft zijn eigen stek verlaten. Alleen nog op het strand en op Schiphol Weerklinkt de leuze: Nederland is vol.…

Je hebt nu deze stad verlaten, met alle pracht en franje. Ook het stadhuis vindt je naam niet meer terug in haar bestand. Sporen die restten zijn de uitgekotste prooien; al geven ze blijk van een man die de bewoners van deze plaats niet kenden.…