Alle inzendingen over Verweesd

Samen vlieg ik nu met jou de kustlijn als scheids tussen gevangen en vrij De kamers onzer harten samengesmolten tot het absoluut grootste Het litteken op mijn ziel fluctueert grootte in verweesde omschakeling van hébben naar houden van goed genoeg nu, ken ik jou beslist de mooiste blootste…

Echtgenoot, kinderen en kleinkinderen bleven achter, verweesd. Voor wie legde zij welke kaarten? Niemand komt het ooit te weten. Waar wij wel zeker van zijn: wij gaven haar onze harten.…

toen het licht veranderde en tijd bijna onzichtbaar schreeuwde het verweesde dier zijn weeklacht naar het onbekende golven omarmden hoopvol nog zichzelf ebden weg en verdwenen in een zee van verlatenheid waar de angst stierf en vanuit een onmeetbare leegte naderde de monotone galm van vergeten…

terwijl mijn gedachten gaandeweg verweren besluipt een vage angst mijn lijf en geest ik geef het liever nog geen naam, verstop van dag tot dag mijn ongemak in zwijgend verder leven voel de tijd reeds vluchtig verwaaien zoek mijn houvast in wie ik was verweesd en verward koester ik mijn schrale zegeningen…

waar klatergoud in scherts het gif toedient bijt slang de lach door strotten zonder inhoud verblind zien ogen nep als werkelijkheid is waarheid alle rechten kwijt na het feest zijn ze verweesd op zoek naar de ultieme kick draaien dol in steeds ontwijken van hun nooit verkende ik…

de solitaire drijvende ijskoningin glijdt verweesd voorbij als een traag stromende haast slapende rivier in haar kielzog twee kleine wezen een uiteengevallen afgebroken famile laat oplosbare sporen na in het zwarte water de mens kwam met eigen ogen zien hoe snel het ijs smelt…

stierf als 't ware zijn dood maar je kon niet weten wat ik bedoelde, het had het gewicht van ondraagbaar lood wat geweest is, is nooit geweest, wat leeft is nimmer vrij zolang ik zal leven; ik heb aldoor gevreesd iets koos er voor en je werd door dat onhoudbare al eerder en zeer diep van binnen van ons en jezelf en anderen verweesd…

vandaag verlaat de dood het sterven en zoekt in de kringloop der seizoenen alom weer de geboorte te verwerven in aangelegde plantsoenen of op verweesde plekken waar de mens geen hand heeft in het natuurlijk stekken daar kleurt de lentebodem weer de winterse graven verschijnt vernieuwd leven uit onze baarmoeder aarde…

Het is hier, aan de rand van dit stille donk're bos dat ik mij weer één voel met de bijna verweesde Natuur. Ver weg, van de krijsende fanfare van dat immer opgejaagde en allesverslindende modern bestaan.…

ik ben nooit een kind geweest de anderen die om mij stonden herkenden niet mijn ware geest ik was niet aan tijd gebonden ik ben nooit alleen geweest de anderen die ernaar vroegen liet ik in hun waan, bedeesd gaf ik gehoor aan hun genoegen ik ben nooit een mens geweest lang voor elke onheilstijding was ik al stof en as, verweesd, bewaard…

in het binnenland, daar slingeren de wegen nog dwalend naar diepte van binnenbestemmingen naar verweesde bermen pas op, maaien ik dacht als kind dat daar maden waren maar dan casual gespeld zoals bloemen in 't veld nee, radarcontrole onafwendbaar geld om brood te kopen en jouw gang te gaan pas je wel op, voor overstekend…

Dan blijven we verweesd achter met een grote kater En lijkt ons bier steeds meer op kraantjeswater.…

In het verweesde huis sta ik nog even stil met de wijsheid van het kind loop ik mijn jeugd nog eens voorbij onvolwassen kijk ik terug twee paar ogen zonder leden kijken hoopvol over mijn schouder mee ik sluit de mijne … en zie het achtergelaten leeg gevuld met het gemis van niet te vergeten dagen vergeef me om dát wat ik…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

Verweesd keert hij tot zichzelf weer; geen mens leidt of verleidt hem meer.…

in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat ik leven moet stappen zetten moet dat ik graven moet naar de liefsten in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat dat ik niet meer terug kan gaan dat ik stappen zet verweesde…

toen…. liet ik eindelijk los al wat ik verloren wist al wat diep verborgen was alles wat ik had gemist toen…. liet ik eindelijk toe alles wat ik niet zal zijn alles wat voor altijd is de wortel van de pijn terwijl dit woeden wat bedaarde groeiden hart en ziel en geest tot een warmer wijzer wezen door het leven enigszins verweesd…

rovers slopen 's nachts het pakhuis binnen dat tot de nok toe gevuld was met herinnerigen meedogenloos maakten ze het interieur met de grond gelijk een beroofde man zoekt in het puin vergeefs zijn verweesde zelf hij slaat met een hand op het onttakelde hoofd: help houd de dief het wankele gelijk aan ziijn…

Het hoort de stilte toeslaan op zijn lied met leed dat het verweesd toen achterliet. ’t Wordt ook omstandigheid van zijn bestaan. Het ziet zijn schaduw in de volle maan: leegte loopt leeg in wat al leegte was. Zij had voor het haar kleed pas uitgedaan, en ’t danste alsof het levend was. ’t Was.…

In de herhaling van klankloze dagen de woorden verwezen verweesd blijft slechts het haperen van de stem echo's van verwarring erosie van het zwijgen.…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert.…

mens noch hond op straat Wind zwelt aan als 'n sirene weet van geen enkele maat Geen kraai weet zich staande te houden Bij dit hondeweer tak en nok verweesd Vliegen ho maar storm valt niet te stuiten Alleen de blauwe vuiniszak staat met mij op z'n gemak Hij buiten en ik binnen.…

ik zie geen ogen hoofden gebogen zo schuifelen ze voorbij de volgers die mijn leven delen zij schuwen werkelijkheid ze weten enkel hoe ik was en ben geweest zijn afwezig op mijn feest niet even langs gekomen in het achterna jagen van mijn virtuele dromen blikken zijn verweesd zij denken enkel geest als solitairen met kleine schermen…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

ze zullen geen echo meer vinden Verstomd de meezang met 'r draagbare radio Rond 't ouderlijk huis loopt wat verweesd 'n oud kind.…

Hier waart weer de dood die met onredelijk gemak levens wegblaast uit de bloei als omgeknakte bomen waar splinterrafels pijnlijk snijden in de natte huid van de overlevenden die verweesd treuren op een onbekende plaats schijnt windstil de zon elders, ver uit deze buurt wijl het hier blijft stormen ooit zal zij weer opkomen om leegte…

afval lawaaiig aan de muren kleeft kijk niet naar boven in deze stad waar torenhoge titanen onbewogen neerzien op het minuscule leven dat krioelt aan hun onverzettelijke voeten van steen kijk niet vooruit in deze stad waar de morgen al voor haar ontwaken tot het verleden behoort kijk niet achterom in deze stad waar de herinnering een verweesde…

naar buiten gestapt en meer dan ooit in vrijheid, meer dan ooit de lucht gehapt ingeademd reikt mijn zucht naar waar dit kind verbleef ik leef elke muur voelt onbevreesd, de oude kast beschrijft verweesd zijn tijd tot glans gewreven leuningen langs uitgesleten spijt ligt de trap reeds geplaveid op duizenden verschillen dit is wat we…

een klein dorp ging dood het was een geleidelijk sterven samen met de achterblijvers olijfbomen treuren in de verweesde boomgaard vóór het geblakerde huis hangt een schommel scheef aan gerafeld touw op oeroude verlaten grond het dorp zwijgt dieper dan het graf uit het bos klinkt het gezang van een merel zijn buurman valt…

het blijft verdrongen en verweesd tot sober ritueel verstild, precies wat moeder had gewild…