Alle inzendingen over Vluchten OR alleen

vliegen en zweven op de vlucht voor je leven kleuren bewegen!…

Jouw liefde vol van onvermogen En als ik val, jouw hand te zwak Te bang, ik zie het in je ogen Je voelt je niet op je gemak Steeds op zoek naar ware binding Eenzaamheid als zwak excuus Vluchten lijkt de ware redding Vluchten in verward confuus Je wilt graag dansen, rennen, leven Durft niet alleen en wacht op mij Laat me los,…

Op reis, in vrije vlucht, naar een plaats voor mij alleen. In vrije vlucht, ver weg. Over de top van de heuvel. Door de begrenzing heen. Te gaan waar gedachten brengen. Naar een onontdekte plaats. Om de dood te verjagen en het leven te verlengen. Gewichtloos onder het hemelgewelf. Naar een plaats, dichtbij. Dicht bij mezelf.…

Ik wil vluchten, ik wil schreeuwen Ik wil weg STOP Het gaat niet meer, het heeft geen zin Ik kan niet meer STOP Geef me je hand, help me hier door Het gaat niet alleen DON’T STOP…

(met dank aan Scientias voor de foto) __________________________________ Op een zomerdag zeg ik je alleen maar dit Zeg mij geen gedag ...de herinnering leeft in de binnenzee langs de savannegroene rivier waar het universum antwoordt met de stem van het leven... Zing van de man Leef!…

Stemmen en ogen die elkaar niet vinden en vluchten in grauwe schaduwen die niets betekenen of meer vragen dan een einde of een dankbare droom waar de regen alleen fluistert en geen sporen uitwist. En herinneringen alleen uitdoven omdat ze wensen zijn geworden.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Eenzame vogel hoog in de lucht vliegt hoger en hoger voor zichzelf op de vlucht Geen wolkje te zien alles helder en zacht maar voor zijn eenzame ziel is het donker en zwart Hij heeft alles gezien vloog overal heen maar waar hij ook kwam hij was altijd alleen Er komt geen einde aan zijn eeuwige vlucht want zijn vrijheid ligt hoog…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

Vliegen lijkt te appelleren aan mijn dichterlijk gevoel Schuivelend ga ik langs het witte wolkendek denk ik over ’t leven na Tot de laatste vlucht zal komen en ik uittreed uit mijn lijf Maar met mijn gedachten dan voor eeuwig in de wolken blijf…

Ik wilde slechts ontsnappen maar wist niet waar ik moest beginnen. Geluiden van klinkers vulden deze lege morgen waarin ik niets dan blauw zag. Een droom die geen droom was, onzichtbare vlekken die een onuitwisbare indruk achterlieten. Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

als ik meega met de wind zo maar naar verre streken krijg ik dan heimwee naar mijn lief als ik daar los kom van de wind daar in die verre streken weet ik dan wel hoe het leven gaat als ik daar adem van die wind in die vreemde streken mis ik dan mijn hartedief want vaak is die wind ginds in die verre streken toch ook maar lucht gebleken…

woonwijken hangen in vleugels, het parlement huist in de cockpit ministeries zijn de ramen winkels bevolken de romp het gangpad is gigantisch groen van gras en rood van aarde we rollen in auto's van punt naar punt van werk naar huis naar bed overdag zitten we rechtop, in de vleugels liggen we neer, we hoeven niet te denken het vliegtuig…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

De nacht; haar dromen schenken klare wijn in eetpapieren bekertjes. Langs die meteoren, op een zoethouteren kruk zit ze in een wei van sterren de koeienweg te melken ergens in het eindeloze loopt de planeet een blauwtje…

In het hart van de ogen, staat zijn ziel De krassen belicht Ik weer de sterren, maar verwelkom de nacht Laten we schuilen, tussen de regels om de stralen te ontwijken…

Alleen God is het die het rechte antwoord weet met al je leed en angst in het leven mag daarin toch een antwoord zijn gegeven je vragen en met al je pijn en diepe zuchten men kan alleen in HEM nog vluchten.…

Zij droomt de witte droom van licht begrijpende kilte een troosteloze roep in een omarmende stilte. Zij breekt het water tot een woordeloze kring gedachten vormt. Zij ligt onder de maan een bleke herinnering in een laatste avondvlucht. De nacht laat het lege nest los.…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

Uiterlijk zelfzeker haar frêle gestalte slank en vlot gekleed is ze innerlijk in vlucht donkere ogen in haar vaalbleke gezichtje mat en zonder lichtje Een jonge vrouw al 22 zegt ze met haar ouders uit haar verscheurde land gevlucht halverwege haar hechting te vroeg van haar geboortegrond gerukt Haar man gevolgd zoals het…

Zoals een arend die het nest verlaat, zo laat mijn geest het lichaam langzaam los. En zwevend over vroegere huizen en tuinen, nog steeds doordrenkt van de heimwee van weleer, spoed ik mij langs lanen van schoonheid en voorbij verdriet naar het langzaam dalend avondrood.…

wij bestaan ach raad maar raak ik kijk en loop wel naar de maan en als wij ooit terug komen zeg dan ach zij die maar door blijven dromen het lot het toeval de vlucht een val kalm wij klimmen langzaam door door ramen over muren turen door de leegte…

ganzen op hun vlucht vanuit noordoost naar zuidwest hier niet zo gewenst zij hebben toch ook recht op een bestaan in de natuurlijke baan om over mensen die vluchten voor het geweld dan maar te zwijgen…

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

vogels vliegen voorbij in een liefdevolle lucht laten ze mijn adem wiegen als een kalme zee hun zilveren vlucht neemt mijn verdriet om liefde mee wie zou niet geloven in de hemel die ze beloven ach, kijk toch goed zie je dan niet in jouw hemelse ruimte vliegen deze vogels niet…

Zoek, niet wetende wat je zoekt Hoop, op datgene wat je niet kan vinden Ren, het leven voorbij Sluit je ogen en Vlieg in gedachten je vlucht Een vlucht in de wereld waar je eigenlijk niet wilt zijn…

Bij het vechten heeft het resultaat zich tegen je gekeerd de frustatie overwon je laatste woede aanvaarding rest laat me maar met rust is wat je wilde zeggen dat is echter niet wat men horen wil wat jij horen wilt dus zwijg je ga je door met vluchten voor jezelf voor de ander voor de realiteit een zwarte lucht met hier en daar…