Alle inzendingen over Voor de vuist

'deze vuist op deze vuist deze vuist op deze vuist deze vuist op deze vuist en zo klim ik naar boven...' ook dit schreef Willem Wilmink en wel op een kladje onderweg naar een voorstelling met Ome Willem ergens in den lande...…

Deze vuist op deze vuist, de kleinste was van Teun, de grote vuist van Willem daarin verdween ze gewoon. De creaties die ze droeg maakte dat je om meer Teuntje vroeg. En nou is ze er niet meer, het kleine handje van weleer, zal niet meer verschijnen in de grote knuisten van.... ...Dag Jennifer...…

Omdat er bij het spoor weer werd gestaakt, Dit keer om tegen Zalm een vuist te maken, Moest ik weer huiswaarts onverrichter zake; Dus heeft die vuist niet hem, maar mij geraakt. En toen heb ik ook maar uit onbehagen Met Zalms beleid mijn eigen vrouw geslagen.…

Gebald als een vuist gebelgd getergd doodgeverfd daar in het landschap…

echo's van schreeuwende schorre stemmen ijlen na in de straten de fragiele vuist in samengebalde angst weet niet wat de andere doet neem het onbeschreven blad papier open de vuisten denk, fluister, schrijf, schrijf op een schone lei over jou en de anderen…

trots langs het water een rij geknotte wilgen de vuisten gebald…

De Nederlandse taal op zich is al lastig genoeg, maar dat er met vuisten en wapens wordt gesproken, is ons nooit op school geleerd.…

Een iris sijpelt uit mijn vuist mijn glazen huis breekt. Het leven traant ontzind.…

Een andere weg Is voor de vuist weg.…

Zo voor de vuist weg deden zij hun zeg in een visrijke entourage.…

Moed wordt ervan gemaakt zoals een vuist van vijf vingers. En verdriet is die vuist weer opendoen. Sterven doe je alleen. Niet sterven ook. Dood zijn doe je met twee Achterblijven ook. ------------------------------- uit: 'De gedichten', 2000.…

Nadat hij met zijn vuist op tafel had geslagen en daarmee de bodum glazen om zeep geholpen had, mompelde zij met de tong van haar moeder: krijg de mexicaanse griep... Olé.…

Mijn ogen ontzien Mijn vuisten schokken Mijn borstkas tiert Mijn lippen verdrogen Mijn fles is nog vol En zal mij verdoven Keer op keer Ik kan niet geloven…

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en wist ik het zeker, mijn vuisten gebald. Nu ben ik moe, op van de slaap en ga ik terug in bed met mijn twijfels.…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…

ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt of ik niet reeds ben afgestompt ik tel verder steeds maar verder hoewel er niets te tellen valt niet meer op mijn vingers alleen vuisten nog gebald ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt…

Met de vuist op tafel, een voet tussen de deur, wanhoop op gezichten moedeloosheid voorop, wanneer is het nou STOP met die ellende?…

De glimlach speelt met tranen De aanvaarding speelt tikkertje met de opstandigheid De wind sust troostend wilde haren En ik fluister naar de eindeloosheid van het onzekere met gebalde vuisten…

De dag vibreert staren in schemer waar avondmist deint op het timbre van pijn woorden die hij reciteert keer op keer en zijn vuist knijpt golven in tijd…

Het is altijd handig te weten, Wat die hand hier symboliseert, Is hij tot een vuist geknepen En daarmee kracht gevisualiseerd ? Of is de hand gesloten Om open te kunnen gaan, En dan elk vooroordeel Aan diggelen te slaan.…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…

Kijk, kijk zijn vuist, die hij opent: in het holst van zijn hand jouw oog. ----------------------------------- uit: 'De grote verdwijntruc', 2007.…

"ben ik een eikel" zei ik "zeg dat nog eens, als je durft" "bam" sprak zijn vuist van haar hardste kanten een druppel bloed danste op de kale vloer en werd maar al te gauw vergezeld ik stropte de mouwen op…

hij heeft het hart niet als hij het zand ruikt de hitte voelt dicht naast hem het lachen hoort van de jongen hij heeft het hart niet als hij de roerloze jongen ziet en hij de dokter zijn handen tot vuisten balt…

het wroegen beklijft zo aan mijn fysiek en verder dan diepe rimpels kan ik duiden vanuit mijn kruin tot in mijn geluidloos kermen getrokken groeven van spierloos eigen vuist weer en weer en weerom…

Pure angst trilt zwaar in het hart wurgende houdgreep bijna stikkend vuisten gebald wanhoop in droge ogen tranen inslikkend Smeekbede geluidloos snikkend…

Ik riep laatst voor de vuist weg, zonder reden Vlak voor het via twitter werd verspreid En eigenlijk uit een soort baldadigheid: "Ik denk dat Willem Duys is overleden". Mijn lief die vindt mijn gave heel apart Ze vroeg: "Kun je dat ook met Patty Brard?"…

Een hand, vijf vingers: top van inspiratie kan men buigen licht en knakken, maar als zij zich samenpakken zal geen vijand kunnen vlakken word één vuist, mijn poëzie!…

Handen die verkrampt als vuisten vochten tegen felle pijn. Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

Luister mallerd een redevoering heeft niets te maken met de binnenkant van je jas een redevoering is een vuist maken naar de hemel schijten op de hoofden van je gehoor doe je jas maar dicht voor je kou vat en redevoer niet zoveel.…