Alle inzendingen over Waar huiver huist

Je was een vriend genoot mijn vertrouwen Moeizaam verworven met huiver gedeeld Je hebt een deel van mijn leed helpen dragen Waar ben je mijn vriend of heb ik ’t me verbeeld…

mensen met hetzelfde lot waar alles van mei wordt afgelegd druipen de dagen van de twijgen door gedempte stemmen overheerst huist in de nevel een vreemde rust er mompelt nog een enkel blad en de tijdgeest beslaat de ruimte van dit eens zo stralend vergezicht…

Wees ontsmettend lief Waar verdraagzaam en saamhorigheid huist, is niemand van eigen en andermans gezondheid een dief Daar wij allen zeker buiten onze eigen voordeur gelijkwaardig behoren te zijn, doch nimmer een hypocriet nog de opperpief…

Is leven de dood Als duwende kracht van een tevreden leven De brandstof voor echt zinvol Drijfveer naar leergierigheid Naar weten waar liefde leeft Waarom je geen vleugels bezit Niet kunt vliegen Hoog visualiseren waar het aanvaardbare schuilt Vliegen naar terug Uit angst voor morgen Omdat morgen daar niet huist…

Vermomming geborgen een laag op het gezicht herbergt, via ogen door gangen de ware gezindheid; achter een muur van onherkenbaarheid huist de ware identiteit.…

Waar de kilte huist in zinder wacht ‘n tere Zwarte Vlinder tot hij, uit zijn cocon bevrijd, kan gaan zweven naar de stilte die vervloeit in d’ eeuwigheid en het Koolwitje buigt trillend haar vleugels in verslagen als door de wind gedragen zijn schaduw haar ontstijgt…

Wie kan mij zeggen waar de rozen rusten als de dag breekt waar de duiven slapen als het lichaam smeekt waar zijn de lusten als God wegen gaat verleggen ? Wie durft het te duiden waarin het licht versmelt als de nacht aanbelt waar de engelen waken als de morgen knelt waar huist in mij de held als de doodsklokken luiden ?…

Soms komt de huiver De zucht van vingertoppen Die aarzelend mijn haar vinden Dan verbeeld ik hoe uit een onbekende hoek Een lied van lust en vreemde kusten breekt Soms komt de dorst Met schilferende lippen van haar pupil nippen Waarin kalm en frivool mijn blik weerkaatst Dan droom ik hoe wij met een ijle snik Naar een zwevend eiland verhuizen…

De wilde herfst komt langs de velden vegen, De nachten worden jagende, de maan Heeft haar blauw zilvren wapenrusting aan En giet een stalen schijnsel langs de wegen. De mensen worden kleiner; ingekeerd Tot zich, huivren de smal geworden bomen ; Hun dunne hoofden, naar het licht gekeerd, Voelen lichaamssappen worden lome. Er is een…

ik onze zee vul me steeds opnieuw met ademloze huivering…

ik onze zee vul me steeds opnieuw met ademloze huivering…

De verre wind, die over de aarde ruist, Het smachtend ritslen fluisterend door de blaren Die van geen zwijgen weten of bedaren, Daar ene ziel, begerend, in hen huist,- Hoe wordt dit één op ééns met wat er huist, Diep in mijn ziel: begeerte om op te varen, De vlakten ver, verschieten te overstaren Tot waar dit land de luide zee ombruist.…

Waar de zon de regen kruist, Daar ligt het kleurrijke land, Een land waar gelijkheid huist, Met niemand aan de rand. Een land waar geen wapens bestaan, wel liefde en geluk, waar het mogelijk is om elkaar te verstaan, zonder een haatvolle blik.…

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…

ik dompel me onder in ‘n natte herfst waarin het bos nu des te feller geurt en blinkt waar mijn gemoed wat meer naar binnen keert, een oude herinnering nog altijd huist waar ik in ‘n bosrijk landschap struin nog ongerept door de tijd met rust gelaten over het met wilde cantharellen bezaaide pad, weer aan mijn vaders hand…

in mijn kale tuin huist een oase van rust bloeit louter stilte…

Woningbouwdrama: Twee deuren van mevrouw Sip Huist de heer Monster.…

waar huist een gestrande vogel die de nacht met zwijgen vult wat zing je zonder libretto in het donker als het laatste woordenspel onhoorbaar wordt hoe ontmaskert het transparante licht dwars door alle kleuren de weg uit het landschap als de nachten zich verdichten is de dood dichter dichter bij dan ooit…

ik heb het proces van vervlechten gestopt door onthechten rustig pluis ik mijn netwerk tot rafels zonder iets te vergruizen weet dat ieder contact nog bruist van emoties in bloot komend gevoel waar oppervlak lacht huist onderhuids nog altijd onzekerheid want ook vandaag sluit geen enkele toekomst definitief uit…

Zoekend naar een rode Diamant, kan je gedachten Meesleuren, naar datgene waar Rede zich niet huist Klare grotten lokken levens Te zoet opdat ze Niet bezocht wil worden Door enig redebegiftigd zijnde Iedere zorg dient dit Wezen te verleiden tot Het Wijzenrijk, omdat hij Niets anders kiezen kan Welke niets weten wil…

al wordt de liefde vaak verguist toch zal het licht waarin zij huist tot in alle eeuwigheid bestaan…

Bij het gloren der dageraad verschuift de steen Het duistere kraambed waar zij geboren worden En zo ook nu weer er een nieuwe dictator verscheen Hangend in besmeurt Batik, Gezogen aan uitgedroogde borsten Huiveren schrale baby's…

gevoelloos zijn de vingertoppen waar chemie in warmte huist reflexen als gesloten deuren blinden die steeds zwarter kleuren de huid ervaart geen streling meer in liefde speling en geluk verdroogd en schraal gelooid door weer en wind kooit zij in kou haar ziel terug naar de moederschoot waar dood opnieuw geboren wordt in stralend…

voor mij ben jij zo open de buitenwereld afgesloten in ontkennen of voor rust samen zoeken naar de plaatsen waarin schaduw huist naar zicht en zacht gevoel van eigen en van thuis jij en ik wij weten in niet bekeken gaan we naar de liefste plekken waar ik jou weer kan ontdekken in je nieuwe huis…

Kon ik de toekomst omzetten om naar huis terug te gaan met z'n nuchtere wetten, ironie in de ogen van de torenhaan,en in de nacht die mij ontbood, gevangen in de holte van haar schoot, waar ik mezelf in veracht, huiver voor de duisternis en om wat ik verwacht en voor de loerende dood.…

hoe de tijd aan me knaagt stilaan zichtbaar wordt als ik in de spiegel kijk zie gelukkig nog de knipoog van een tijdloos kind dat huist in mij…

toeven in uw licht is schaduw schuwen toch voel ik me zo vaak diep naar binnen gericht o ja, daar is de stilte gepaard aan liefde toch leidt die weg evenzeer naar kilte waar het hout zich kruist spijkert zich de adem zoals lijden en hoop mijn ziel bestuiven daar woon ik, mens, die ongevraagd in het aardse huist…

Een wolf is als een huis waarin twee gaten gapen: een gat waar nooit een voordeur zat de holte van het keldergat. Door lege ramen kruipt klimop en wingerd binnen en neemt kamers in bezit. In kelders huist het ongewervelde en draait en draait zijn blinde cirkelgang. ------------------------- uit: 'Boze wolven', 2002.…

pax intransibus aan het eind van de straat huist een oude dichter het nieuwe trouwen waar geest en lichaam samen worden gebracht ook in buurman's tuin na eindeloos grasmaaien modder en muggen een strijd voor de god van jezus christus bloem - jaren voor google voortijdige hiv mijn operazanger sterft uit en ingeteerd…

waar eens het stil verlangen woonde huist thans de kilte van weleer dromen waar ik toen van droomde gaf ik elders in beheer nooit bleef alles bij het oude altijd was men in de weer het hechten aan het zó vertrouwde deed mij later toch nog zeer van alle regels op de hoogte weet ik hoe het verder moet ik zal me vast nog eens bedenken…