Alle inzendingen over Weg OR uitweg

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

Een uitweg zoekend naar de zon Verduisterd door mijn sombere gedachten. Strak staar ik voor mij uit Onbenaderbaar voor iedereen. Liefde komt niet binnen, Liefde geven kan ik niet.…

Een vaak overdreven emotie, dat door een brandgang zijn uitweg vindt. Licht ontvlambare emoties; daar brandt men niet graag de vingers aan. Wanneer de lontjes te kort zijn; is het beter voor de explosie uit de weg te gaan. Wanneer de vlam in de pan slaat; en er moet een brandje worden geblust.…

Ik ben nog op weg en toch al aangekomen in liefdes stilte. De wegen kwamen tenslotte alle samen in de omhelzing. Als de weg weg is, is er de grote stilte die liefde fluistert.…

Je linkerbeen op de voorbumper van de auto, stoer en zelfverzekerd poserend, niet wetend dat de executiebeulen al in de bosjes lagen, dat je slechts enkele minuten verwijderd was van je enige uitweg, de uitgelokte (zelf)doding.…

Zit in de put in afnemend licht licht zonder zonzicht druilerige regen schemert neerslachtigheid waar in de put geen plaats voor is dáár somber ik met mijn tegenspoed dieper dan diep tot ik land licht is niet meer dan een vermoeden van stip de enige uitweg…

de nauwste verwantschap is mij te dichtbij ik moet mijn aarde nog graven er is geen uitweg ga je mee? nee, ik sluit me op in een intramuraal universum dan wennen mijn ogen alvast aan het donker…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Confronter ik haar dan, met dingen, wordt ze kwaad, en loopt weg. huilend, sta ik dan daar, en blijf achter, zonder hoop, dat het ooit, nog eens goed komt, met haar. Alles, ben je volgens mij vergeten. Ook dat je nog niet zo lang geleden, je vrijheid hebt moeten op geven, omdat je een uitweg zocht, in verdovende middelen.…

Als er geen uitweg lijkt te zijn En alle lichten staan op rood Als je niet meer voor- of achteruit kunt En je ligt bijna in die goot Dan is het moment aangebroken Dat een nieuwe weg zal ontstaan Je hebt zelf de stenen neergelegd Voor het nieuwe pad in je bestaan De lichten staan daar op groen Omdat jij ze zelf creëert Het verleden is nu…

Als je helemaal geen uitweg meer weet en in het donker de weg niet ziet verdrinkt in je zorgen, en schreeuwt van verdriet, dan wil ik je geruststellen en troosten, en in mijn armen wiegen totdat jouw schaduwen in de ochtend als vroege nevelslierten vervliegen en jij niet meer hoeft te vluchten in hoge nood, in de armen van de dood.…

liefde glijdt tussen de bomen mij raakt ze niet, ik hou me schuil in een waas van droefheid wieg ik mezelf daar ik jou ontbeer veel te kort heb ik jou gedragen hoe ik geprobeerd heb samen met jou, jouw demonen te bevechten heb ik de strijd verloren in een donkere nacht ben je mij ontglipt en koos jij een andere weg, een uitweg die mij…

waar de waarheid dichtbij is maar des te moeilijker te zien, te toetsten en te zeggen Er is geen uitweg Ik kan geen kant op alleen dromen zonder gevaar te lopen in de buitenwereld…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Hij spreekt en "tekent" zijn leven, hier en daar is de aansluiting weg. Zijn aardse wil hij graag weer teruggeven, het is voor hem de enige uitweg.…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ik ben een zwerver overal, een doler en een vagebond en een, die uit zich zelf geen pad, geen ommekeer en geen uitweg vond. Ik ben een napraatpapegaai, ik ben een open spiegelrond, des Eeuwigen gesproken woord, het hapert in mijn stamelmond.…

enkel wat rafels gloeien nog ooit voelbaar toen het tastend woord een uitweg zocht tussen bevangen muren het zicht ontnomen het licht zo vroeg gedoofd…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

emoties opgesloten achter tralies zwalkend van links naar rechts en weer terug gevoelens gevangen in piekerend denken zoekend naar een uitweg verlangend naar vrijheid…

Dwaallichten, zwalkend als dolende zielen, zochten wanhopig hun weg naar de winst, de glans van het brons spoelde weg van hun hielen - de schim van hun trots meegevoerd door de wind.…

Want er blijft een vreemd verlangen Naar vragen die zijn blijven hangen, een uitweg uit het moeras? Misschien is ons einde Ook wel een open einde?…

Uit het niets gebroken verbogen verborgen verlangen in tevoorschijn komen dalen in donker zoeken naar licht een uitweg vinden ook al weet je het niet vanbinnen brandt de waakvlam stil zucht je de woorden weg lopen door straten zonder naam zonder doel zonder gezicht waar is hij toch gebleven die naakt staat tegen de draad in gaat die…

En toch, nog steeds, denk ik, waarom toen pas, toen ik mijn vleugels eindelijk zou spreiden toen ik geen enkele uitweg meer zag voor ons beiden dan uit elkaar te gaan en onze wegen te laten scheiden. Waarom overweldigde je mij toen pas...met witte lelie- bloemen. Gaf je mij, met mijn ogen dicht...onverwachte zoenen.…

uitkoos om hem te herbergen tegen de zwarte achtergrond van de wegsijpelende dood vinden tranen geen uitweg zij denkt dat liefde misschien het meest aanwezig is als zij er niet is…

Laat zo'n verslaving als het om de liefde gaat en iets liefs behoudt tot op die zekere morgen; zich geen uitweg zoeken in de spijt als er geen ware liefde uitkomt op die nieuwe morgen.…

Ik kwam gek uit de hoek. Ik struikelde over mijn woorden. Ik zei maar wat. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei niks. Ik sloot me aan bij de vorige spreker. Ik had kapsies. Ik was onzakelijk. Ik had geen geld. Ik had klamme handen. Ik schaamde me. Ik had geen geduld. Ik was naïef met wijven. Ik kon niet dansen. Ik was stug.…

Zondags, uit de kerk zag ze hem nog lopen niet wetend dat hij de dag ervoor een touw was wezen kopen Samen hadden ze vijf kinderen nu woonde hij bij een hospita Verbaal kon hij zich moeilijk uiten maar, moet gedacht hebben: Ik Ga... In een fietsenhok beneden heeft hij zijn bril nog netjes neergelegd Zijn schoenen waren gepoetst...…

Om te overleven schouwen we je weg Slokken we je schaduw op. We plaatsen je Achter ons, zo dichtbij Dat ons bloed begint te stromen. Lievevrouwebedstro omgroeit ons Bedenkelijk snel. Met onze rug naar je toe wachten we je In slaap, ademen onhoorbaar Onze herinneringen uit. Geen sterfscène zullen we nog delen.…

heb ik je lief gehad wij putten uit dezelfde bron buiten de binnenstad ons hoge gras geurt ademloos naar vervlogen tijden de zeis flirt driftig met vers hooi dat moet leren lijden je bent te jong nog voor verlies van een vertrouwd gezicht ik kies jouw grote teddybeer tot troost in dit gedicht uit je dal van hete tranen klimt een uitweg…