Alle inzendingen over Ziel

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

, dan verspil je tijd Mijn ziel is het persoonlijkste van mij Het maakt mij tot mij, dat wil ik niet kwijt Wie mijn diepere gronden wil begrijpen Zal eerst de wateren moeten trotseren Die wateren beschermen mijn ziel Zodat niemand er ongestraft van zal profiteren Luister naar de wind die fluistert Het vertelt je waar je moet gaan Vertrouw…

Ukraine,Sudak Krepost 212 n.chr Terwijl ik uitkijk naar pieken en dal Voel ik dreiging van eeuwen verval Zie ik hun zielen zij razen ijl voorbij Besluipt mij angst wreedaardig ten deel Onvermeend werd onschuld vermoord Om nimmer belang van pril te voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden…

vanwaar ik ben is leegte vergeten kijken ongeloof en om niet het weten cocon eigendraad -het nevelt zicht- ontpop mijn ziel zo zal het schijnen hulsel kom af voorwaar verweer ga met rottend blad beklijf niet meer…

Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…

Zoals twee verre sterren na lange tijd uiteindelijk botsen in hemelse pracht Heeft jouw ziel de mijne geraakt met zoveel kracht Treur niet om vergeefse jaren Vier, zielsvriend, met mij Alles gebeurt op dit moment Dat het goed is, geen twijfel Ik heb je altijd, ook toen, herkend…

zoals je gisteren naast me lag mijn mooie Indische god liefde van m’n midden leven ik hoef je niet te zeggen wat het me doet we deelden handen en huid en lippen woorden, tekortschietend onze zielen samen warm, wijs weergaloos eens en voor altijd…

zachte geluiden dringen schuchter door de eenzaamheid, ontkenning `t wordt langzaam afgebroken de ziel ontsluiten vraagt moed en geduld een bange vraag bestaat wat betekent tijd, zou dat eeuwig duren…

aan jou ben ik overgeleverd in het volste vertrouwen als krijgsgevangene van jouw ziel de vertaalster van tederheid tuimelend in jouw liefdesbeeld alleen je oog viel te vroeg op mijn liefdesbrief…

ná onze laatste zucht waait de wind gewoon door mijn ziel zal onbelichaamd zijn in eeuwige vervoering…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

hoe hard ik tracht jou bij te benen je wordt steeds kleiner in verder gaan mijn ziel bevrijdend verpoos ik even in het duister van de leegte om dan elke schaduwvlek negerend een nieuwe weg in te slaan…

mijn ziel beschermt me, verwarmt me als het koud is als ik het even niet meer weet en alles om me heen vergeet redt me, koestert me als ik struikel als ik val in een diep donker dal mijn lieve ziel troost me als ik pijn heb kust weg mijn verdriet zonder mijn ziel red ik het niet…

Donkere nachten ogen die duisternis zien binnen in je ziel.…

Daarin zoekt hij het waarom, de stilte heel diep in zijn ziel. Om daar het antwoord te kunnen vinden, van zijn eenzaamheid.…

zondagmorgen tussen jullie beiden als altijd veilig en geborgen Lopend langs graven onze aandacht besteden ik geef mij vol overgave aan de mensen uit ’t verleden Luisteren naar verhalen van een tijd gelee dat waren jullie idealen jullie mooie bijzondere twee Details zo ontzettend klein herinneringen zijn gemaakt zo puur en zo rein mijn ziel…

de een hangt zich op aan zelfgevlochten koord een ander stopt zich vol met dodelijk gif de gaskraan of plastic zak zijn ook mogelijkheden de zee inlopen tot je verdrinkt of toch maar voor die sneltrein springen een ziel kan te naakt zijn kapot gaan aan het rauwe aardse is onze maatschappij dan ziek? vragen, steeds meer vragen…

Luister naar het gevoel van je eigen ziel.…

Mens die uit Lichaam en geest Bestaat, en verder Uit water, naast Wat vlees en bloed - En toch is het De ziel die Die je maakt Tot wie je bent, Die dagelijks Je gedachten Stuurt, en je De schepping maakt Die je bent…

Oh hemel en duisternis, we zijn en blijven zielen! Wij zijn zielen zolang wij knielen voor het Verhevene,voor het Raadselachtige Wezen boven ons. Wij zijn zielen die dolen in een nare wereld verdronken in tranen. Van miljoenen vrouwen en miljoenen mannen. Wij zijn bisschoppen van het geloof en de striemen van alledaags lijden.…

Mijn ziel danst mee in een zee van kleuren door het holst van de nacht weg van zwaartekracht en in 'n vonk gehuld met de zonnewind..…

hoe daar opeens het gevoel van lichter was opgetild uit een moment de lach de ogen haar gezicht mijn kleine kind zo vrolijk en zo teer en jij met slechts twee woorden snijdend door mijn ziel zette mij terug neer…

zo groeide hij op, de jakhalzen schuddend die zich klemden op lijf en leden met een ziel vol blauwe plekken vervolgde hij zijn schreden En later toen hij gin dronk, er speelde zachtjes jazz, verzuchtte hij een tikje wrang geef ons een sparrenwoud en wij zullen boswachters zijn.…

Dichters balanceren met gevleugelde woorden voor inzicht in de ziel schrijvers laten de geschiedenis herleven maar ook de werkelijkheid en de fantasie muzikanten spelen met akkoorden om de emotie te laten voelen en zo zijn zij onmisbaar voor het gevoel van euforie…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

Ons onbewuste is duister, dus dromen we -- van de dageraad.…

een oud hemelsprookje een snipper van geruchten nooit ergens aangetroffen gewoon een concept ze staat los van ons wil je haar doorgronden dan laat ze zich niet vinden laten we het er maar niet over hebben en dan toch die heimwee naar een plek waar ze zou huizen ergens tussen het sacrale en het leven het verlangen naar een ruimte…

het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid zo wonderlijk van gewicht…

er waren vogels met veren van dreiging uitzichten die alleen jij hebt gezien er waren oceanen van wachten stromen van het leven die je bewogen er waren kersenbloesems van leven dood en wedergeboorte er is graniet er is goud smelten en bevriezen er is binnen- er is buitensluiten licht tussen de bomen er is je ziel alles wat je bent…

De melancholie dat de aarde wel klein is -- maar onze ziel niet.…