Alle inzendingen over Zinkend schip

Na schepen keren ook de golven terug naar de beschonken haven onder het alziend oog van de zinkende zon. De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……

Bedolven onder diepe lagen van het leven Voert de pen ons naar zanderige verre woorden Een wolk schuift over het land als de weemoed in ons kruipt Het verstilde wachten tot sterren in het vangzeil vallen Hoe het water ons laat gaan hoe we vechten In zinkende tijd met verwaaide woorden naar de lichtste stilte…

De dolfijn die voor het schip uit zwemt zwemt net zolang voor het schip uit, tot er geen sprake meer is van een dolfijn die voor het een schip uit zwemt.…

de nacht hult zich in inktzwarte duisternis het schip mindert zeil in het zicht van de haven de nacht is in uren geteld in de vroege ochtend zet de zon alle zonnezeilen bij het schip, huis zonder plafond, draait mee met het wonderlijke licht…

In 't diepste diep ligt het gezonken schip…. Diep ligt het schip in 't onderzeese dal. De groene zeeplant slingert overal Haar rank 't salon in; slingert zelfs haar tip Hoog langs de mast op, rond de ontblote rib. Zij slingert óp zich tot de gouden bal Van wat de vlagstok was, kruipt door de stal En woekert welig in het vette slib.…

zwaartekracht valt als appels van de boom ongeremd door ongerijmdheid in vrijheid, zoals alleen het luchtledig die kent zonder weet van afstand, bij wijze van spreken ik schijn de middernachtzon te kunnen zien om de hoek in de schaduw van donkere bossen in nieuw licht van oude kennis er gaan dagen voorbij zonder zon, zo op ‘t oog dan vreet…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de verte vliegen meeuwen die in vrijheid verder leven het schip…

Het schip van geest werd opgetrokken uit de expansie van een fles, kleinschalige gedachten opgetuigd, te vaak gestrand, ontvouwt zich en leeft in mij de angst voor het onbegrensde wat het ginds betekent voor mijn zijn, waar kennelijk geen maat op staat, zodat het hart, mijn binten kraken in het schuim van tegenlicht, het beloofde land…

Mijn schip Het Hart vaart over golven De golven van een grote zee Waar kom ik uit en wat kan ik geloven en is wat ik zie geen waanidee Mijn schip Het Hart vaart door woestijnen brengt mij in oorden waar niemand ooit nog is geweest Ik vraag me af ben ik nu nog te benijden of is mijn droom te mooi geweest?…

Achter de deuren stelt zich de wet die hem aan mij bindt, maar achter het behang wacht wat blijft als ik wegga: hij hoort mijn stilte als een vonnis aan, langs mijn wang verglijden zijn handen als rimpels op stilstaand water: nooit blijf ik lang de zinkende stenen staan als avondkoffers gepakt in de gang. ---------------------…

dit voertuig wij zitten daar wij zitten in het schip…

-_-_-_-_-_- _-_-_-_-_ -_-_- _-_ Een dobberend schip in een open oceaan vertrouwt altijd God!…

Grachten, gondels paleizen aan ‘t water een zinkende stad fonteinengeklater Een paar uren van die eeuwigheid blijven mij bij raak ik niet meer kwijt Het is nu verleden te mooi om te wonen het blijft een droom te weinig het gewone De stad kluistert mijn ogen als ik er weg uit vaar wederom als ik later nuchter het Hollandse raam…

Mijn schrijvend schip zinkt meer dan het drijft. Onbeschrijfelijke leegte is al wat blijft.…

Opslaande golven in de verzande haven: een schip vaart voorbij.…

Vannacht ga ik zonder schip op avontuur.…

Schip doemt op uit mist, fluisterstil verder varend neem je me op touw…

Het zwalkende schip met de koers ver te zoeken ten prooi aan golven…

Een schip vaart op zee met huizenhoge golven. Alle hens aan dek.…

wij zijn die dag van huis gegaan, onwennig, niet meer hand in hand. Een auto reed ons bijna aan, later zaten we aan de waterkant. Ik, zijn vader, en ons kind De kinderwagen hadden we moeizaam voortbewogen Ik hoop dat we samenblijven, zei ik Het was toen dat ik angst zag, ook in jouw ogen…

er gaat geen dag voorbij of zij denkt aan mij en hoewel we elkaar nog steeds veel vertellen zal het in ons niets herstellen er gaat geen week voorbij zonder dat ik enigerlei een moment slagzij maak en zinkend in verdriet denk aan de dag dat zij mij verliet er gaat geen maand voorbij zonder een herinnerende bladzij omdat zij daarop…

er is niets zo geraffineerd doortrapt en gewiekst als koel helder water dat zich beweegt en begeeft in de meest lieflijk en listige gedaanten bij water is niets later het stijgt en het staat er verkwikt en het gaat er weg zinkend strand zeeft zich door zand verzuipt in het land het is niet te derven zonder water is het sterven…

De lading mest op punt van exploderen Bij Helgoland, vlak voor de Duitse kust, Is met een blusboot net op tijd geblust, De brandweer kon zo het gevaar bezweren. En hierdoor wordt dus eens te meer bewezen: Van kouwe kak heeft niemand iets te vrezen.…

De recente ontwikkelingen bij onze naaste buren overzee, historisch gezien ooit onze grootste rivalen, tegenwoordig lastige vrienden met wie het kwaad kerseneten is, geven zelfs aanleiding te denken aan de laatste dagen van dat andere grote imperium - the decline and fall of Rome... Mede geïnspireerd op het snelsonnet van vandaag _______________…

Het schip ligt hoog en droog op het zand ik voel Zijn hand je gaat van loef dat is je troef de plaat is zijn plaats van Griendvisser naar Engelsmanschipper de zee op drift immer van keer naar keer als ik kijk twee kilometer ver dan keer jij weer het schip in het vizier daar ga jij als een strandplevier…

Hij stoot en barst, zinkende al verorbert het rot zijn wrak en het druipt meanderend grauw langs het bot van haar bil.…

boot s.o.s. er is een schip in nood de zee gaat flink te keer het schip beukt heen en weer het vergaat met man en muis mijn schipper komt nooit meer thuis…

Getuigenis van zinkende getijden. Individuen opeengepakt staren naar de verzonken planeet, wachtend op een veilige haven.…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…