Alle inzendingen over Zoete Pijn van Weemo

de taal is zacht en zoet maar dichten vaak gewroet.. niet lopen langs de kroegen maar iets in pijn gezaaid met leven binnenin.…

Sneeuw valt uit een loodgrijze hemel vlokken knisperen bedekken wat is geweest joelende kinderstemmen overstemmen pijn verbergen een zoet verlangen voetsporen op een maagdelijk tapijt trekken een nieuw begin…

Het regent uit mijn ogen wat is hieraan te doen het enige dat helpen zal is stelpen door een zoen als dan de zilte vloed geweken is mij ogen droog weer zijn zal slechts de afdruk van een mond stil getuigen van zoete pijn…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

onder de burka hoe zacht ze ook mogen zijn de grote borsten op siliconen het grote borsten geweld woedt in de lijven het gevulde hart loopt over van gouden bergen met zon en zoet bloed lekker warm in bed pijn en geen pijn tegelijk hoe wonderbaarlijk modieuze meiden bijna de hele winter ontblote nieren…

Weerloos zak ik weg in de zoete gevoelens -- van mijn wensdromen.…

vleugel trilt het schors tekent groen afzonderlijke gezichten bereiken de grond waar boomverlatende takken zoeken naar werkelijkheid de dwaas de romanticus ontrouw verliest zich in brandend verlangen de ander bidt tot één G in een onvruchtbaar gebied wassen zij zich handen tot de snelstromende rivier tot sneeuw bevroren smaakt zo zoet…

Hoe zoet was de druk van uw hand! Hoe zoet was de kus van uw mond, Toen ge, d’arm om mijn schouder gestrengeld, Mijn zuchten met kussen gemengeld, Mijns harten verlangen verstondt. Lief meisje! Hoe zoet was de kus van uw mond!…

Ik ken een vrouw die continu zweeft En met hart en ziel haar liefde geeft Ik ken een vrouw zoet is haar lach Sprankelend mooi verkikkert elke dag Ik ken een vrouw warm vlinderzacht Kriebels vol liefde de dag en de nacht Ik ken een vrouw die dromen maakt Zal delen met hem die haar diep raakt Ik ken een vrouw ze streelt zijn hand…

ik ben Herman als ronde oliebol wil ik graag sucade en krentjes door mijn deeg plus een scheut bier voor wat losbolligheid mijn platte nichtje Susan appelflap zegt dat zij frisser is van beet poedersuiker bedekt ons als zoet familietrekje…

Wie 'In de Here' is gaat naar de hetero-hemel wie 'van de heren' zijn naar de homo-hel en voor foute vrouwen hebben we nog een heidens 'hemels' eilandje! --------------------------------------------------- De christelijke fundamentalisten in Nederland weten wel raad met onze zeer lang bevochten en uiteindelijk verworven "gelijkwaardigheid…

Alles ruikt naar chocola de pepermunt is voor na achten die mevrouw van nummer 112 steekt een stukje puur tussen haar kunsttanden, haar lippen donkerbruin zelfs de donshaartjes op haar bovenlip kleven zoetgeurend aan elkaar als ware het een gel die een breekbaar gezicht bij elkaar houdt Ze likt haar lippen, de mondhoeken krullen alles…

Mijn suikerbeestje heeft me weer zo lief De tijd dat wij voortdurend heibel zochten Elkaar de hele dag de tent uit vochten Is nu voorbij, ik ben haar hartendief Zij hakt mij niet meer en publique in mootjes Ik bak met haar alleen nog zoete broodjes.…

Ik ben op weg dwaal en draal op twijg, op bloem Op weg door blauwe luchten op m'n vleugels: zon Het dwalen en dralen nooit echt moe Voldaan na elk bezoek aan een bloem het zoet te proeven.…

De herinnering aan jou streelt nog immer zacht mijn huid Krult mijn lippen in een glimlach Warm en hemels zoet proeft nog je stem…

Al is het maar voor even En de herinnering niet zoet Verdwaal in mij Struin rond in mijn labyrint Ontdek mijn vele geheimen Verdwaal in mij Wandel door de tuin van bloemen Zwem door mijn zeven zeeën Verwaal in mij Jij Een placebo tegen de pijn Verdwaal in mij…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

aan gindse oever waar ze wil zijn wacht haar geliefde met een tuiltje jasmijn liefde is zoet zoveel sterker dan pijn wreed het gemoed als een gedicht van Verlaine…

Ik wil dit Niet zien, Akelig beeld Dat mij het Hoofd af doet Wenden - en toch Moet ik het zien, Is het goed dat Ik het zie, en is Het de precisie Waarmee ik dit Afstotelijke beeld Beschrijven kan in Woorden die me raken Die bijdraagt aan mijn troost Bij 't verwerken van de pijn…

zeg het met bloemen weef ze door je haar verklaar het met zoenen strooi ze naar elkaar laat de mensen horen wat je hart nu echt voelt schreeuw het vanaf de toren het lied voor elk bedoeld laat iedereen maar weten hoe het wel zou moeten zijn want de liefde mag nooit ontbreken in deze wereld vol van… pijn!…

o zoete mijn, je smaakt altijd naar marsepein... stroop, siroop en toetjes mengelmoes met honingsmaak of suikerige goedjes maar... sinds je zo vaak bij buurvrouw snaait verdraaid veel naar haar zoetjes…

Liggend onder de bomen van wilgenteen en zoete bloemen en bewierookte ruimten die van Maria spreken? die in jou de vonk van verlangen heeft gelegd? gaan we dan samen in de boot van verlangen door stromen en watervallen op zoek naar onszelve? in zoete geuren en ontmaskerde gezichten? in vrije geluiden en geopende armen?…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- maar bittere tranen die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik iets missen zou -wat er nooit was- de tweekwartsmaat waar ik zo van…

een vlinder met natte vleugels nog vers uit de cocon met verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van die zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Als liefde zo zoet is als fondant waar een zoetekauw van watertandt dan is er hoop. Als liefde zo zoet is als marsepein dan kost het je ’t gebit en zijn het gaten waar je mee loopt.…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…

Als je weet van elkaar, over last en lust van liefde en haat zoet en het zuur hoog bij laag. als je elkaars geheimen kent, tot het diepst van de ziel. dan overwint liefde alles.…

in goud gesponnen draden als liefdesmelodie van hart tot hart in vleugelslag guirlandes gedragen door de wind als een fluistering tot ver over de horizon ooit was jij mijn lief maar jouw ogen sloten in eeuwigheid nu brengt jouw warmte me een glimlach vol herinneringen bitter en zoet omdat houden van meer dan liefde is en was…

najaarsregen, een wankele tafel waarop menig woord werd doorwoeld, een halve kop koude koffie, naamloze suiker onaangeroerd ik mijmer over wat ik bezit en schets u een beeld u mag zich er vrij in bewegen biedt het ruimte om mij te zien en wat ik achterlaat hoort u het waggelen van mijn pen op de manke tafel terwijl de regen tegen het raam…

weinig woorden waren nodig om pijn te voelen in de blinde nacht afgeworpen tot aan de laatste draad de kleren van de taal de zoute poëzie van afscheid brandde weerloos op onze lippen…