Alle inzendingen over aanstarend

Elkaar aanstaren alsof de ander fout is -- en op jouw stoel zit.…

maar je recht aanstarend Niet in 1 beeld gevangen... maar 1000 stukjes !…

Zo weet ik van je ogen dat het je ogen zijn en dat ze me nacht na nacht aanstaren. In het donker tot het licht.…

Dromend voelt de wind als een ijzige kou, eens blies je de wind en zei: ik hou van jou, je armen om me heen tegen de liefdeskou, mij aanstaren en verwarmen met ogen staalblauw, de wind...soms die streling om te verwarmen, in mijn slaap kan ik je tenminste omarmen…

Je mooie handen Die in je om mijn handen klemt Je mooie warme armen Die je om me heen slaat als het koud wordt Je mooie lippen Die mijn lippen warm houden Je mooie warme stem Die dingen in mijn oor fluistert Je mooie ogen Die mij aanstaren, als ik iets zeg Je mooie jij Die mij altijd warm zou blijven houden...…

staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood aanstaren…

mensen elkaar zo aanstarend zeg even gedag zo mooi als jouw gezicht wordt met een stralende lach zwaai naar de eventuele buurtgenoten wonend aan de overkant een paar hartelijke woordjes klinkt al charmant buitenzittend complimenteer de voorbijganger met het beeldschone uiterlijk van zijn/haar hond zeg nu zelf leuk…

je stapt de helverlichte nacht in, blijft verstoken van dromen die anders zouden komen je voetstappen weerklinken tegen de gevels van de huizen je raakt de weg kwijt in je gedachten je hoort of ziet niets meer, merkt niet eens dat sommigen je aanstaren, dan haastig doorlopen je praat zachtjes in jezelf, gesticuleert met beide handen…

Herinneringen worden gevlochten doorheen de tranen van afgebrokkelde muren Beelden rusten en gaan vervagen de pijn echter, lang geleden, die blijft je voor jaren in je schoot aanstaren Vleugels worden gebroken handen vergeten te slaan angsten blijven drijven op een eiland waar ik ze wil begraven samen met een opgeborgen traan Een…

Een lach op je gezicht Zo zoet en zo hemels Twee pareltjes glimmen Als de zon op de zee Het zijn je ogen die me aanstaren Wat moet ik er mee? Je bewegingen zijn soepel Je danst als een elf Ik voel me vreemd Jij voelt je jezelf Elfje owh elfje!…

maak mij wakker uit deze angstdroom zeg het woord dat mij wakker schudt de stilte van de nacht het zwijgen maakt mij bang zo eenzaam en alleen je hoort de regen tegen het raam ik blijf de maan aanstaren je zou er toch voor mij zijn hoe vaak ik je naam ook roep je antwoordt mij niet je zou me toch steunen maar je blijft stil ik kijk naar…

Beminnende gevoelens wederzijds Versmolten samen gelepeld ineen Het tedere tasten naar elkaar Jaren van liefde slapende opeen Versmolten eenheid toen het geheel Nu als wreed ongemeend ervaren Vervreemd aanstarende koude ogen Teder verleden nimmer te verklaren Dan zie ik haar en pijn doorklieft Ervaart weer warmte van weleer Die innige…

vraag nooit aan een aardbei of hij op een beschuitje valt daarmee verkruimel je zijn ziel wie wil dat op zijn geweten hebben een aardbei is toch al snel rood en rijpt waar je bij staat het arme ding kan ongezien blozen en je gefrustreerd aanstaren mocht de aardbei groen ogen dan zal hij extra kwetsbaar zijn doordat het een puberaardbei…

Weer die ogen Die lege ogen die me aanstaren Angstig en bedroefd Op zoek naar iets Maar wat Elke beweging volgend Gereed om te vluchten Ik ga dichterbij En de ogen blijven me aankijken Diep in me ziel De ogen begrijpen me Weten hoe ik me voel Ze willen me helpen Maar hoe De ogen kijken me nog steeds aan Wanhopig zoekend naar een antwoord…

Met zwaar weer in ’t vooruitzicht; hel op aarde, je weet niet wat je ziet - handen in de zij, uit haar ogen schiet een bliksem en ik zie het licht (en heel veel sterren) voordat een pan mijn arme hersens klutst haar even aanstaar heel onthutst en me erbij neerleg (een uurtje of zes) - dan bid ik nog even tot mijn lieve heer: bewaar me,…

Gelouterd keer ik terug op de weg waar leegstaande kantoorpanden me aanstaren. Frontale splinters van licht doorboren mijn netvlies. Ik richt me op de horizon, kies een koers als een duif met thuisgevoel maar van afstand geen benul. Als het heelal vergeet hoe groot het is krimpt het tot een speldenknop en begint alles opnieuw.…

vertoonden zich kloven aan het oppervlak Grauwe groeven ongekend Droog en dor ineen komend Om uit te monden in een gapende kloof Verwondingen met een niet aflatende pus De geest is verbijsterd Tijd sticht verwarring Een koude bries doet mij rillen De adem stokt Verstijft wacht ik het af De spiegel geeft geen bedrog En wanneer ik mij aanstaar…

uit niets anders meer zullen bestaan dan geest zo zal het moeten gaan men moet ons ook vergeten er moet ruimte voor nieuwe generaties ontstaan ooit zal later een verzamelaar die oude foto’s zoekt en vindt als ze dan nog bestaan er op een beurs of markt misschien eentje van ons zien als familie: ouders met kind ons in ons gezicht aanstaren…

." Ik kan zo veel vertellen, zonder wat te zeggen een prachtig verhaal, dat nergens over gaat jij en ik, wij hadden het toneel moeten zijn Maar toch blijven jouw ogen mij aanstaren helderblauw, als een spiegel in de mijne ik wil wegrennen, maar sta vast geketend tussen mijn gevoelens en al die redenen…

Gij, die ik zoet te slapen leide, uw adem zoelend aan mijn mond, - Kind van mijn liefde en van mijn lijden, - en die 'k, toen 'k plots ontwaakte, wijde met wakend oog me aanstaren vond: 'k en zal aan u geen sussen wagen, die schielijk dûs de slaap ontwijkt; de nacht wordt rijker dan de dagen, want reeds klaart vreugde na de vragen…

Echt, het gebeurt soms dat ik mij 's morgens in de spiegel aanstaar als een vreemdeling van wie ik mij niet meer herinner waar ik hem vroeger heb ontmoet. Tot het mij invalt dat ik hem daags tevoren in die andere spiegel heb gezien. (Of dit nu iets te maken heeft met sterven, durf ik niet te zeggen.…

voorgegaan de standaard wegen die we allemaal hebben te gaan van een enkele hebben jullie mij z’n loop niet kunnen leren zoals die van hoe te worden geboren hoe vrouwen naar behoren te kunnen bekoren voor ze weer dreigen te vertrekken naar havens in betere oorden jullie konden mij niet op de vele hindernissen en gevaren die ons aanstaren…

Zij vindt haar klank, haar taal in een andere dag dan ik, maar toch vindt zij de woorden in mijn nevels, die ik woordenloos aanstaar, want ik zie geen begin ? zij zet de paden uit de nevels in.…

mijn huisdier, een trouwe vlieg en iedere avond weer denk ik waar ik aan denken zou als niet hij de vlieg was, maar ik, en de vlieg was mij, en de vlieg zou mij aanstaren en zich afvragen, dingen waar ik geen weet van heb want ik zit daar gewoon te zitten, ik ken alle geheimen maar het besef heb ik niet, ik bezit niet de taal, en geniet van…

Het zijn uiterste beproevingen vloedgolven waar bijna niet tegenop is in te zamelen hoeveel miljard keer twee ogen die elkaar aanstaren – je kon een speld horen vallen voor alles de lucht invloog.…

Liefde als opgeschreven woorden, als ogen die mij aanstaren vanuit een andere wereld. De afstand tussen ons, niet meer dan een gedachte Armen die elkaar omhelzen. Nu ben je hier, buiten valt de nacht. Stralende sterren, ongehoorde stilte Er valt niets meer te zeggen, enkel te zwijgen en te beminnen. Tijd, wat is tijd?…

Graag had ik haar eens willen strelen, doch durfde haar niet aan te raken ze bloeide zo hoog en verheven en mocht ze vanop afstand alleen aanstaren. Ze zag niet eens mijn liefdesogen voelde niet het bonzen van mijn hart ze bloeide zo stil en ingetogen alsof ze mij daar nooit eens had verwacht.…

Het gezelschap van vrienden me niet begrijpend aanstarend als ik over mijn gekoesterde jeugd vertel. Verdedigend wat me dagelijks kweld. Een zelf veroorzaakte pijn. Brandend. Kan ik ooit ongedaan maken wat geschiedde? Kan dit komende wonder mijn pijn zalven. Of veroorzaak ik bij diens innerlijk eenzelfde verdriet?…

Schapen hoor je rechts mij aanstarend bijna kauwen. De voorjaarslucht is nu nog pastel, het nabije slik is bijna te ruiken en de wind zingt tussen het riet wuivend haar speciale ochtendlied. Kijk daar gaan een kievit en libellen beide met dartel dansende lijven, samen schrijven we hemelliedjes verwonderlijk vederlicht.…

Op de houten tafel zit het kind Gekleed in haar blauwe broek, Vragend kijkt het om zich heen, Net las zij nog haar boek, Haar boek over een gezin, Dat samen op vakantie is, Dat is toch hetgeen Wat ik erg mis, Ze zit erg hoog, Haar voeten raken niet de grond, Maar toch voelt ze zich zo laag, Door diegene die haar aanstaren, Voor haar staan…