Alle inzendingen over aarde OR zaaiers

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

net voordat ik mijn handen op de dageraad leg, dichtbij het zomerland waar woorden ademen in aanwaaiend licht en 't zachte zingen van wind zie ik je lach op vingertoppen glijden mateloos lief dat ik kan wonen in jou wanneer een zonnebloem pas geboren ontwaakt in mij *detailbeeld uit 'de zaaier…

Je wou rustige grond zijn klaar voor de zaaier maar niemand komt. Die stem ben je zelf je zingt een oud lied van vrede. Welke vrede. Je buigt het hoofd knielt eerlijke woorden fietst naar huis geen engel te zien.…

Subtitel: Ik vraag bootvluchtelinge (II) Ik vraag wat haar heeft doen vluchten 'Na drie keer verkracht te zijn' (respectloos) 'En reeds daarvoor verlangde ik al naar een land met VREDE VRIJHEID (GELUK)' Leugens waarmee jij bent geconfronteerd Betreffen nimmer, echt nooit een waarheid Mijn God, waarom vieren wij straks feest'lijk…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Hier kan ik 't best met God en met mijzelf verkeren, Hier, waar de vrede woont, de zorg het hart niet knaagt, De beek welluidend ruist, de tortel troostrijk klaagt, De zoô *, die de armoe dekt, en 't marmren ereteken, De duurzaamheid en prijs van aardse grootheid preken.…

dat menselijke is voor vele trekvogels als leverpastei…

De minnaars dolen in de nieuwe wouden van de winterslaap en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden. Met een weefsel van regen en moeheid heeft de stilte ons bekleed en onze lippen gericht naar het van koude biddend noorden.…

De minnaars dolen in de nieuwe wouden van de winterslaap en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden. Met een weefsel van regen en moeheid heeft de stilte ons bekleed en onze lippen gericht naar het van koude biddend noorden.…

De tijd staat open, het hijgt aan weerszijden of avond en donker elkander omarmen, het slaapt dat het kraakt in de stokoude boomgaard, zwanger van wanvruchten galappels wormen in het huis het gemor van adem, van data dat de nachtschade hangt aan zijn leven dat de zaaier ontkiemt in zijn veldbed dat de groene woorden als kersen bederven bij…

Maar ànders dan het blinde kind, Want zie, ik vouw de handen, En dank de meester die mij mint, Zaaier der bloemenlanden.…

Vandaag is de “ dag van de aarde” ‘k wist niet eens dat ‘t bestond, onze globe met een fantastische waarde, waar menig mens het leven vond! Vandaag, de dag van de aarde besef ik me eens te meer, dat de mooie aarde- waarde niet meer is dan van weleer!…

Ik sla een bladzij open van mijn flora En kijk, wat zie ik tot mijn vreugde staan? Een vogelkers, een ridderspoor, een haan Ontsnapt uit eldorado Pescadora Ik duinde gras, en zag opeens een mees In 't woud van la foresta pluviale Op monterosa grutto's in platanen En op de allerlaatste bladzij Kees 'Daar schuilt een adder onder…

deert niet Het water is hier nooit ver weg het verleden sijpelt over nooit bestane dijken De wind wordt oud weet geen richting meer te vinden zwenkt tussen west en kracht acht De zeilen zoeken waterwegen laveren door winderige gewesten van dwaallicht naar tegenlicht Binnenkort haalt de buitenman binnen wat niet wachten kan de zaaier…

Niks duurt... voor altijd ook al denken of wensen, wij mensen, dat ooit eens! Niets is voor altijd alleen het land waar altijd alles is, is voor altijd!…

Daar boven aan de avondhemel, zit een persoon, die daar niet zit om doodgewoon te zitten en te wijzen, neen, Daar boven aan de lucht, zit een persoon die NU verzucht, Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen, met het scheppen van de aarde, alles lijkt van nul- en generlei waarde.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Mensen leven als egootjes, op een eenzaam bolletje, waarvan er meer zijn, dan zandkorrels, van een strand. Mensen denken onvoorstelbaar. Zo kunnen we gaan denken, dat we erg eenzaam zijn. Dieren denken dat niet, denkt een dichter. De dichter ligt nu in bed. Hij waant zich eenzaam. Alleen, vannacht. Onbegrepen. Hij denkt na. Hij schrijft…

was alleen besteed aan koeien die zeiden ‘boe’, doch nooit een innig woord door geiten werd hij vaak geringeloord geen nageslacht zou op zijn erf volgroeien hij kon het zware celibaat verfoeien de trage trekker leek in veen ontspoord maar zie, er meldde zich een kudde schonen die hunkerend zijn stoere stee bezocht en om de gunsten van de zaaier…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

Hij vergelijkt het met de regen, die de aarde drenkt, En haar doet voortbrengen. Zaad voor de zaaier en brood aan de eter schenkt. Het heeft dus zeker resultaat. Zullen wij het nog horen en het verstaan? Of laten wij het voor eeuwig... Verloren gaan.…

Gij laat aards heerlijkheid tot scherven Door aards opstandelingen slaan, En moeten wij ook met hen sterven, Wij zullen niet met hen vergaan. Heer, hoor! sta op! en kom ter neder! En uit 't verstuivend wereldpuin Vorm ons als nieuwe mensen weder, En laat ons leven in uw tuin. ----------------------------- voetschabel: voetbankje…

Mijn zaaier was zorgeloos vertrokken, met ongebonden handen, haren wuivend aan weerszijden van de akkers, strelend de goudgele aren, verwaait het stuifmeel van kleine rusteloze zielen tot waar de wereld reikt, en lijken te kiemen.…

Ingetogen glimlach zo stralend ook uitstralend; wat is alles betovering Is dit waar een machtige wondere wereld zo boordevol verwondering? Kras dat houden van zo rijkelijk groots inhoudelijk is Een grootscheepse ommekeer in mijn wereldje, lekkerder dan de fijnste dis. De paardenmolen deinst in crescendo de hoogste sferen in Gekir van een peuter…

De vogels fluiten Ik zit buiten in de vrolijke zon En aai heel zacht en heel voorzichtig De aarde; met mijn voeten het gazon…

Maar kunnen zon en wind een menselijk hart ooit uit zijn boei bevrijden, Dan, Moeder aarde, Ben ik weer uw kind!…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

Mijn vingers beroeren de aarde. Witgekleurd drinkt mijn huid van het zuivere water, zoals het verdorde blad, verdwaald op haar levenspad. Mijn handen wiegen de zon. Verkleumd verwarmt mijn huid zich in het pure licht, zoals een gesloten roos, gevlekt en oh zo kleurloos. Mijn armen openen in de wind.…

ijselijk gepolijst dan weer doordrenkt haar windzang de broze stilte met twinkelend refrein ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze beeft, ze breekt als verdoken broosheid apocalyptische woede vonkt tot zij drachtig van vuur grommend uit haar voegen barst ze spreekt niet, stelt geen vragen maar gekweld door geweld drijven mens en aarde…