ik dans mijn lief
in blauw getinte dromen
onder een gouden zon
op het ritme
van de sprookjesbloemen
bloeiend in volle glorie
als de aardhommel
kom ik jouw zoemend storen
met mijn vreugdelied
kom mijn lief, ervaar mijn licht
kom tot leven
in de hemelse klanken
van mijn bekorende gedicht…
Aardhommels hebben bezit genomen
van een eens statige pol Engels gras,
die nu lijkt opgegeven.
Toch zit zij vol met leven.
En elke week tik ik even
tegen dit gras en hoor
de door vleugels gebroken stilte.…
leg me neer in de achtertuin
op het zachtmoedige mos
naast het nest van de aardhommels
vlakbij het voetpad en het
vingerhoedskruid
en niet ver van de adelaarsvarens
en het stralende kruiskruid
en bedek mijn romp, mijn armen
en mijn benen met het net gevallen
blad van de rode ende groene beuk.…
gezaaide grassen
kleuren de zwarte aarde
als een groene sprei
in takkenbossen
rust het jonge vogeltje
vleugelstrekkend vrij
een aardhommel zoemt
verstopt zich in een bloemkelk
zuigt de godendrank
het hemellicht reikt
zich vredig in stralen uit
door een wolkenbank
windzuchtjes waaien
rijpe zaaddoosbolletjes
over de akker
vlierbloemen…
van 'n regenbui
daar komt er nog een, ook mee
haar rok omhoog, als een ballon
stijgt ze in mijn ogen, ze steken
straf en als vliegende vissen gaan
zij over de brug de polder in, alleen
tegen wind, ik ben jaloers, kerdju
zie de jonge twijgen zweten aan
de sleedoorn, het gras ligt al plat
tegen den dijk, nog onbevlekt alleen
scheert een aardhommel…