Alle inzendingen over ademde

zij was haar lach alles daar omheen ademde plezier gaf warmte af bij haar voelde jij je nooit alleen want als de afstand groter werd was er altijd die blik met de knik van genegenheid als binnenkomer voor heel veel gezelligheid op elkaars golflengte samen naar stilte die geladen was met begrijpen dat kijken eigenlijk woordloos…

Een restje zomer was blijven hangen in de rafels van haar katoenen jurk Zij keek naar buiten en zag dat het wit gevroren had aan de grond een heldere nacht met sterren geweest Na haar klompen aangedaan, de winterjas stapte zij rillend in de koude buiten ademde zij diep in, snuivend uit de jurk spande en loste op van haar huid…

het bleef voor een tijdje en ik bewaarde het zorgvuldig het ademde zacht toen jij terug keerde mijn buik streelde doorheen het einde van de nacht ik wilde jou leven als wind in zomer of als regen van witgeklede rijst jij vond me mooi en in zulke dagen was ik jouw tweetalig gezicht…

Toen het stil Geworden was Buiten en de Vrieskou alles Dat leven ademde In zich had opgenomen, De knorrende beesten Zonder een mens erin Alleen geluidloos Nog voortbewogen, En ook de gierende Onrust in mijn Zorg'lijk hart Was gaan liggen En zich overgaf Aan de strengende Vorst, was het In dit verstilde Landschap…

alles ademde rust uit rondom mij op die bewuste dag de zon die vurig bezig was in een stille waterpartij ‘k zat onder het dichte groen met het zonlicht op het bladerdak alsof mijn schaduw voor mij sprak het is hier goed van doen het werd zo stil, zo stil waar mijn ziel zich roerde langs een vredig oord mij voerde alsof het was om hemelswil…

ik zag kou in het licht kristal van je ogen je hand rijpte witte vingers gebogen in blauw toch ademde je de condenserende damp van het overgangsland ging een bevroren leven jouw dood voorbij jij ontsnapte door de lach aan het eind van de tunnel waar licht en warmte in wake op jou hebben gewacht…

Nachtvogels vlogen over sneeuw een beetje dronken, vrolijk door een droomloos drinken en je zei dat je geen naam had geen sporen achter liet in een verlaten land in het duister ademde jij en betreurde jij jouw ziel weer terug naar ’t ademland waar alle hoop in ’t duister lag begraven.…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam liep ik over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die uit…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

Zilveren zeemeeuwen vlogen vluchtig door de naakte nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam uit in stilte alsof je even dichtbij me was in de luwte van mijn liefdeshart en je vloekte niet in het donker ademde jij gooide jij mijn gebroken hart opgenomen in het grote geheel in gedachten weer terug in zee.…

en ik vloog hoog met jou schaamteloos los van de aarde wijd op stromen van stilte en ik ving licht met jou jaren verder dan poëzie en de waterbron ademde zacht melkwit langs woordenwegen de openheid van bewegen binnenin breek uit, riep je toen de allergrootste sterren cirkelden je mij omwond met de kosmos…

Welnee - zij ademden eenmaal diep en vielen in lachen uiteen. ------------------------------------------------------------------- Uit: 'Al ben ik een reiziger', 1959.…

in de gekortwiekte tijd veegden de punten de vloer aan met komma's en andere rustzoekers in de vleugellamme tijd ademden we het broze leven in en uit tussen puin en pijn in de gevlogen tijd ketsten we platte steentjes over het stuiterende water in geen tijd wilden we de afstand overbruggen tussen wat we zeiden en niet…

ik stapte gewoon uit maar de grond onder mijn voeten was verdwenen er golfde kleurrijke muziek met een melodie die ik ooit moet hebben geweten warme vertrouwdheid ademde het welkom van een lang verwacht thuis voelde voor het eerst de vrijheid van het zijn in een gezamenlijk delen dat zich in ruimte en tijd heeft gespreid om het…

Lees mij, sprak ik vragend En hij daalde af in mijn ogen, dwaalde tastend over mijn huid met zijn vurige tong proefde hij het zoet dronk het van mijn lippen en ademde het vuur van mijn hartstocht maar de gesluierde taal die verscholen op verborgen plekken in mijn hart en in mijn hoofd bereid was om het licht te zien verstond…

Zondagmorgen vroeg ze ademde muziek langs het raam trok stilte binnen fluisterend ochtendlicht verdreef de nacht van zijn dromen kwam met stralen mijn huis binnenspoelen die toon die geur die tinteling diep in hun spectrum verborgen kon het blijheid zijn in onzichtbare deeltjes fotonen geluk?…

je ademde zwoel en sensueel de lucht van sferen uit al wat passeerde nam iets intiems van binnenuit mee als jouw etalage in lichte vleugjes door de buitenlucht alleen herkenbaar door degene die dicht bij jou zijn omdat de vermenging snel en groot is waar ogen blikken en de hartslag versnelt zullen de zuchten donkerder klinken…

jij drong binnen in mijn huid ademde mij slechts door jouw mond en bewoonde elke porie tot ik je uit zou zweten in nevels van vergeten maar indringend als jouw zijn was in mij wasemde ik enkel tranen waarin ik jou niet vergeten kon en ik liet jou binnendringen in mijn adem ik nam met elke levensteug ook een deel van jou in me op jij…

langzaam verkleurde haar lach de spanning in duizenden kinderogen nog knipperden zij op klein vermogen in een zacht heen en weer bewegen kwamen zij weer tot leven ademden hoorbaar uit zo lieten handen in een sterke kramp eindelijk hun vingers weer vrij in een opluchtend gebaar in brekende stilte rezen zij als een man op van…

je ademde warm en zacht ik ging mee in je kracht ontdooide de grond waar ik in lente het prille groen vond je bloesemde fel bloeide je bloemen veelkleurig en snel we zomerden samen oneindige dagen wisten ons nachts met koelte te laven oogsten in roze de vrucht die enkel de herfst kon geven het eerste liefdeskind van ons leven…

de ezel boog boog dieper door krabde met de hoeven aan de rots zette zijn vier poten trots in rust zij stalden daar hun kind in kribbig stro dieren ademden hun warme wind een ster verschoot in lucht die naar geboorte rook het winterde in warme schapenvachten herders zongen komst in lang verwachten Hij is gekomen als verlosser…

ik heb je zien stralen in affectie en warmte van binnen uit een oogopslag doorbrak de werkelijkheid ademde scheppingstijd opende in vorm en ruimte de woordloze dialoog die liefde bood wat samen ooit als spel is ervaren zal in verliefdheid die intensiteit snel evenaren in licht fluctueren mogen wij ons geluk en blijdschap…

de kaft voelde in vreemd ervaren buitenissig aan pagina’s ademden stilte in een sterk verschraalde lucht hoeken waren met zwarte duimen viezig bedrukt nog las ik niet letters glansden een koortsige gloed de sfeer voelde totaal niet goed in zwaar beladen zijn kanttekeningen kruisten rood gevlekt onleesbaar schrift weerhielden…

straat ademde besnaarde muziek in surrealistische kleuren spanning voelbaar in dit heftig gebeuren steels keken mensen gegrepen door angst naar anderen die leken te verdwijnen om koortsig te verschijnen waar ooit samen verbond schreeuwde nu afschuw mensonterende woorden uit een geïnfecteerde mond ingenieus had het virus de…

De donder sloeg een gat in de lucht zeemeeuwen vlogen naar de nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam in stilte en je vloekte niet, bij het behang waar ik een skelet had weggetekend liepen de dagen als zombies langs het strand, beminde ik je tussen de bliksems uitte ik in het donker ademde jij hartslag gooide jij mijn hart…

voetsporen zien groeien zij markeerden in bloeien het pad van wij nog vaagjes naastgelegen wat wilde vegen verwaaid en ongebaand in een naamloos tegenstreven waren ooit een stel uit chaos en obstakels verbinding was er wel maar nooit iets van een door ons gedragen perspectief wij waren vrij de wereld nabij aan onze voeten wij ademden…

ik zag een kind vallen uit een boom het ademde een woord. een eerste woord. blind. vader bevroor het kreeg omtrek en wat vormen hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht. donker. het kind bevroor de wind liet niets blijken en schoof verder voorbij het veld van verborgen mos.…

ze ademde vergane glorie knietjes knookten in te korte rok donkere uitgroei in de blonde lok ze klassiekte een vergeten mode wiebelde op hoge hakjes trippelde te kleine pasjes fluisterde een haags accent snoepte iets te vaak gebakjes verkeerde in de hoogste kringen maar haar val kwam snel die cirkels zijn gesloten ze probeerde…

kleine dingen wondertjes op zicht ik keek zag ze gebeuren ben toen voor jou gezwicht blikken raakten openlijk en bloot haren glansden je mond wat groot een lieve lach die warmte bracht woorden waren luchtig je ademde wat snel de vingers van je handen speelden zacht hun spel toen al besefte ik dat je me had ik zag…

Het raakte haar: de woorden schoten los van elke zin en letters verdwenen in de flits van genot: ring in het bos waar niets nog ademde. Zacht het wenen van de nacht fluistert heel allene dat het ene is verdwenen. Heilsfeit: de eeuwigheid spleet open in de tijd.…