Alle inzendingen over afgrijzen

vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen waar gulzigheid wacht om het bloed uit de levens te zuipen dan gloort de ochtend met brekende kracht het afgrijzen…

de wijze waarop het brein het duister van de dag zoekt in de schaduw van de nacht die zich staat te bedrinken aan de trog van de macht dewelke mijn schedelpan genadeloos heeft gelicht en het heeft gevuld met afgrijzen en waardevolle prutsige beloften niets kan waar zijn, wat ik zie zijn schepselen die mijn geest bevolken wat ik hoor…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp een waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van boord…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp de waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van…

Dan verliest ze haar stuurse blik, geregen met schreeuw vol afgrijzen, angst en haat. Vlak voor ze eeuwig aan randen verlamt…

Ontzetting en Wezenlijke angst Uitgebeeld in een mens Met weggereten hart Armen omhoog In wanhoop en afgrijzen Geheven. Overvallen, niet Wetend. Verbijsterd Waardigheid behouden. Menselijk 't Lichaam gebleven. Ossip Zadkine Noch uit 't hart Noch uit 't oog!…

In de onderwereld ener grote stad, Daar huist en jaagt en tiert de boze rat, De drager hij der giftige bacillen, Die steeds van afgrijzen de mens doen rillen. Ik haat de rat, maar ik bemin de muis, Het vale diertje, dat zo fijn kan piepen, Dat vrijelijk omzwerft in mijn gastvrij huis.…

Afgekeurd met afgrijzen, maar wie staat op? En geeft het teken: dit gaat te ver, STOP! De angst te beklemmend, geen vin verroerd… massaal Hoezo “samen sterk”?, ieder spreekt zijn eigen taal Opnieuw een slachtoffer van zinloos geweld… Of van onze angst? dát wordt ons nooit verteld.…

verdriet zag je mijn stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen pijn voelbaar in afgrijzen…

volharding, het grenst wezenloos aan het maatschappelijk tarief want hoe kostbaar het leven ritmisch krakeelt en poppentheaters vluchten voor ’t geweld blijft mijn adem kleven aan de restanten van mijn o zo wankele moed er is geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode…

ik ben storm jaag het water op in woeste grijze golven ze slaan kusten dood maken het land erachter troosteloos in watersnood ik kap de trossen van de ankers die al schrapen doe de zeelui in afgrijzen snel het schip verlaten snijd de life-lines door, hun sterven heeft geen enkel oor ik ontketen kracht de orkaan jaagt nu volledig…

Men ziet met afgrijzen het kleine dier, dat op vele kriebelpootjes voort gaat over de kamervloer, speurt tussen huisraad, zijn verblijf vindt in nauwe spleet of kier. Menige handdoek gaat als een woeste stier naar de griezel, plet zonder enig beraad het tere lijfje. Een helper vergaat, woning schoon maken zou dat schepsel hier.…

De matras trachtte een doorluchtige indruk te maken in alle afgrijzen. Het verenstel had slechts een weerbaarheid van meegeven. De ruimte onder het bed; de metafoor van zijn wil, om nog dieper te zinken dan diep.…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - gruw - schrik, afgrijzen bijzen - stormen, snel vliegen…

met afgrijzen kijkt de voor paal staande reiger in de hoek van het weiland naar gemotoriseerd verkeer op de Rijksstraatweg zo ziet (on)gelimiteerde haast op twee vier of meer wielen er dus uit denkt de slanke vogel onbeweeglijk het voortdurende geraas gadeslaand kom ik zoek de slaapwijkrust op er is vast nog wel een vijver met veelsoortige…

magiërs en tovenaars in rood scharlaken ridders rovers en bandieten mogen niet van dit binnen aards plezier genieten wulpse vrouwen daarentegen komen hun charmes geven pas als de goden zitten op hun gouden troon rommelt onweer zijn donkerste toon schicht licht langs hemel en aarde in een pandemonium dat mensen de haren doet rijzen in afgrijzen…

opgewassen tegen het trage luchtruim klimt het vliegtuig langs klauterpaden richting het afgeschoten raster, de hoogte eigenwijs oneindig, aan boord enkel vertrouwen en de dood was nog niet geschonken afgrijzen bedekt met brandend vlees, de geur van vernietiging en valse verklaringen, niemand wist en niemand deed, doch nu het schreien…

Die Murdoch-Moloch heeft weer toegeslagen The Times, The Sun en Fox zijn niet genoeg Hij ‘redt’ al grijnzend elke voetbalploeg en schept behagen in het stoelpoot zagen De grootste rotzak van de wereldbol Zo erg? Ja, erger nog dan John de Mol…

te glippen maar de wortels schieten al uit mijn zolen In de aanbieding de stoofpeer rode wijn moet altijd plat en ik constateer die heeft een cursus gehad Mijn psyche op een hellend vlak mijn bloes begint te knellen dus begint ze op haar gemak De zegeltjes te tellen Een uitleg over de prijzen de aanbiedingen en btw en ik zie vol afgrijzen…

verdriet zag je de stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het zoetwatermeer spiegelde ontzag voor de dichtershemel waar jij soms koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte dikwijls metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen pijn voelbaar in afgrijzen…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek sluit ik me aan bij duizenden zwijgende mannen starre blik pal vooruit zijn ze ziende blind besef ik vol afgrijzen…

Maar de huizen leunen vol afgrijzen, de bergen verbergen de lucht en de molen maalt er niet om, want de zon negeert al het kromme. Ongenadige, je scharrelt weer schor in mijn hoofd, jouw inferno slaat mij om de enkels, de oren. Je steekt mij de ogen en ik schilder de ziel.…

front met dapperste moed de strijd voor de vrijheid die hooghartig een ijdeltuit van hen nemen wil verongelijkt en slaaf van behoefte aan erkenning manipuleert de agressor zijn land onderdrukkend om als een mens zonder ziel zijn honger te stillen laat hij zijn volk een oorlog voeren die niemand wil op veilige afstand volgt de wereld vol afgrijzen…

Valentijnsdag vervult mij na jaren nog met afgrijzen De dag dat ik m'n jeugdige lief de rug toekeerde Ik dacht bij het kaartje namelijk aan de verkeerde Terwijl hij toen slechts zijn liefde wilde bewijzen Verwachting was iets wat hij mij stellig afleerde Nooit doe ik mee aan die commerciële onzin riep hij Ik toon je wel romantiek als ik heftig…

gaan vier pas ontloken kuikens merels of lijsters, ik weet het niet uit mijn haag gesnoeid onder het bedisselen van banden met de buren en schoon weer spelen met mijn machtige prachtige snoeischaar het treft me diep mijn tien maand oude dochter schiet me door het hart de eksters storten zich al neder op een vers bereid maal afgrijzen…

Vandaag de jeugd bekeken trillend is het lawaai als toeschouwer besef ik het geheel en al er buiten staan in decibellen is het niet te meten gierend gaat een auto dor de bocht het eentonig geluid van een sirene kan de onrustroes niet verbreken toekomstloos, gewetenplagend afgrijzen maakt zich meester van ieder weldenkend mens als iepen…

longen het ademen is geen cijferen zijn wij niet interne monolieten, wel dan Gij zijt gezegen hier in het bestaan laat je armen dan ook maar hangen zoals ze onder de schouders gehangen zijn Ook ik ben gezegen in jouw bestaan wijl ik me leg te vermeien in jouw kleine kantjes alleen de kleine kantjes maken een mens zo mooi een portret 'afgrijzen…

Terwijl de waarheid het afgrijzen verwekt, Een wilde wolk wordt, en wormen willekeurig De eerste balk van ons huis doorboren, Kom ik naar je toe en betast ik jouw kleren Ik kus je, gebogen, gehurkt en verscheurd.…

Hij heeft rimpeltjes om zijn ogen Leuke lachrimpeltjes denk ik Een verraderlijke blos voel ik Naar mijn wangen stijgen Ik buig mijn hoofd Mijn handen liggen met de palm Naar boven op de tafel, zie ik Wat is er in hemelsnaam met me aan de hand Tot mijn afgrijzen besef ik Dat ik als een verliefde puber Naar hem voorover leun Met vast en…