Alle inzendingen over afscheid OR dood OR verdriet

Voor hoe lang Zal het afscheid duren Voor hoe lang Zal het afscheid zijn Afscheid nemen Maakt verdrietig Afscheid nemen Doet zo'n pijn...…

Ver weg hier vandaan waar iedereen gelukkig is daar ben jij heengegaan mij achterlatend in de duisternis het verdriet zal altijd blijven woorden worden klein en zacht zo zal ik zwijgen met mooie herinneringen in mijn hart…

Nog zie ik voor me, hoe je veranderde die dag, je mooie ogen keken somber, een traan verving je lach. Langzaam stortte je in, hulpeloos stond ik erbij, ik wilde je zo graag helpen, maar je wilde niks van mij. Ik kreeg er de schuld van, dat zij was doodgegaan, nog steeds zie ik die leegte, in jouw mooie ogen staan...…

Er is geen kans op voortbestaan nachtelijke wandelingen in het donker overwelmd door de zachte wind lopend naast elkaar niemand zien op eigen doel gericht en toch gewaar dat er iemand is handen die zijn samengevouwen houden elkaar stevig vast in de hoop niet te verlaten niemand ontsnapt iedereen gaat mee nachtelijke wandelingen,…

Altijd lachen, grote mond. Gister keek ik in het rond.... Alle familie en vrienden bij elkaar Huilend denken ze: "Was hij hier nog maar..." Als ik langs je kist loop voel ik jouw kou fluister dan heeeel zacht: "Ik hou van jou"…

Jij zegt mij zachtjes fluister toe ach ween toch niet om wat ik doe rond bomen van mijn gouden woud klatert lief rond ‘t groene hout het water dat gevoelig stroomt mijn wens die liefde droomt Jij zegt mij zachtjes wenen toe de pijn die in je groeit en bloedt en jou zo angstig slapen laat scheurt het leven flarden weg tot enkel kou die sterven…

Hoe zal 't uitzien Het sprankelen van je ogen Hoe zal 't klinken De melodie van je stem Wat zijn je streken Waar ligt je hart Wat zal je kleur zijn Wit of zwart Al deze dingen We zullen het nooit weten Maar, lieve kleine meid We zullen je nooit vergeten…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon - mijn vragen waren niet eens op-…

Twijfelend tussen hier en niet Heeft het duister toegeslagen. Even was het licht verdwenen, Samen met de hoop, Om nooit weer terug te keren...…

als je eerder gaat dan ik zal ik je lijk aanschouwen mijn god wat zul je stil zijn in je niet-zijn maar je beeltenis in haar verschrikkelijk zwijgen zal schreeuwen in mijn hoofd…

ach meiske, alleen zo alleen met koude letters werd je nieuwe plek geschreven woon jij daar nog in het noorden, een stad bruin, grijs, met vreemde daken ach meiske, in jouw land ging mama's stem verloren knuffels, knuffels en warmte maar neen, het koude, dode van te vroeg gekomen sterven meiske waar is je moeder heen en nog, en nog…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

Nooit meer goeden nacht noch een ochtendzoen nooit meer een berenknuffel kon ik dat nog maar één keer met je doen nog één keer met je praten samen wandelen langs de zee samen schelpen zoeken dan nemen we de allermooiste met ons mee nog één keer met je lachen met je huilen bovendien je dan vaarwel kussen omdat ik je nooit meer…

alle redenen van begrip zijn plots verloren evenals logica die niet meer logisch klinkt overspoeld door onbegrip dat onze leefwereld volledig op z'n kop zette konden we jou niet vangen met al onze liefde leeg is de weg die voor ons ligt, de stilte immens…

Twee grote grijze vogels staan in de brandende zon vlaggen wapperen zwarte bolides rijden stapvoets tot zij stilhouden moedige mannen en vrouwen dragen kisten, zij aan zij naar de gereedstaande wagens, om ze daar in te schuiven dan vervolgens te salueren (ze welkom thuis te heten )…

bewolking dreef voor de zon opdat zij nooit meer schijnen zou nooit meer je oogopslag noch je lieve warme glimlach de hemel huilt haar wolken leeg nu je bent weggerukt de leegte immens…

ik schrik wakker in een leeg bed waarin ik je adem hoop te vinden roerloos wachten schoenen op de instap van jouw voeten niets is meer zoals het gisteren was zelfs de zon kleurt anders…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

ik ben te laat met het vertellen over de vele uren die ik er vertoefde in de hoedanigheid van welke rol dan ook werd er altijd muziek gemaakt en genoten van een kop thee nu de dood op de deur heeft geklopt en z'n entree gemaakt is de muziek opgehouden maar koester voor altijd de herinneringen aan toen…

de juiste woorden te vinden lijkt een onmogelijke opgave nu jouw stem stilvalt beantwoordt de zon de meest onzinnige vragen niet hult ook zij zich in stilte de lijster ja, zij zingt luidkeels ' jij was zo mooi, jij was prachtig maar jij hebt strijd nu gestreden '…

geen volzinnen zullen ooit meer uit jouw pen vloeien daar jij woordloos opging in de mist…

de kaart die op tafel ligt hoeft niet meer te worden gepost het boek dat ik voor je had liggen hoeft niet meer te worden gelezen het broodje paling dat we zouden halen hoeft niet meer te worden gegeten al varen boten voorbij vol verhalen over jou…

jij was nog lang niet klaar met leven bevocht de dood met alles wat je bezat op die bewuste dag vroeg je je af ' waarom ben jij hier, en jij.. en jij ' in gedachten gooide jij jouw benen over de rand van 't bed klaar om op te staan, aan de wandel te gaan in gedachten je hoofd wilde wel, je hart had nog zoveel willen zeggen je oren…

al kijkend naar nodig ik hem uit op het randje van mijn bed ik zou hem kunnen verhalen over om mij ter wille te zijn wellicht te overreden niet dat het leven niet mooi is integendeel maar ik ben moe heb genoeg gestreden de wil ontbreekt om nog al kijkend naar wacht ik op zijn uitnodiging…

stopte mijn hart met kloppen tik tak tik tak de tijd verstreek zonder uit te glijden langzaam kleurde de grijze kamer, blauw vleugels werden vastgesnoerd bleek wat ik tot dan toe geleerd had voldoende om toegang te verkrijgen tot het witte licht opgenomen in een zee van liefde waar ik verder zal groeien tot daar waar sterren…

lange dagen klamme nachten vol gedachten vol gedachten over iedereen die ik hier achterlaat kies ik bewust bestemming onbekend genoeg gedokterd genoeg gepraat zo ook gezwegen ben ik klaar om over te gaan en me over te geven aan hen die mij komen halen naar daar waar liefde de voertaal is…

de dood is een allemansvriend hoezeer ik hem ook buiten de deur heb weten te houden hem niet op facebook heb geadd laatst nog ruzie met hem heb getrapt waardoor ik dacht nu heb ik je heeft hij mij toch te grazen genomen voorgoed ben ik ingeslapen maar proost op jullie vanaf daar waar de zon voor altijd schijnen zal…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

strak in kostuum met gesteven boorden zongen zij traditionele muziek van Russische bodem zelfs de muzikanten speelden in groen kostuum en hoge pet van alle rangen en standen strijdliederen vol passie nu zijn ze uitgevlogen Syrië hun doel al zullen ze daar nooit aankomen de hemel bleek hun bestemming…

De zachtgrijze as op de vochtige aarde De tranen in mij…