Alle inzendingen over angst OR psychose

Maar misschien is Dát wat ons bindt, de angst en boosheid over dit nieuwe Nederland, we herkennen het in ieder geval allemaal.-…

het is pijn die zigzagt door mijn zijn kleur verlept geur verwaait en levenslijnen dieper etst die rafelt aan geluk vertrouwen breekt en sprankjes hoop weg veegt steeds sneller gaat de stroom langs oevers en dijken die alsmaar hoger lijken een boze droom die kant noch wallen raakt mij buiten zinnen maakt tot medicatie de psychose…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

desillusies groeien meters hoog - als klimop het zijn wanen van je geest 't is niet echt, je prent 't je in je fantasie gaat tekeer als een beest je beleeft een soort passieve vorm van wat een psychiater een psychose noemt alleen is deze wel schadeloos of heb je dat ook al verbloemd?…

ik focus maar je breekt mijn beeld als schicht tussen verschoten licht peutert dood tussen mijn ogen versnelt chaos in verstervend zicht je vingert hersenen met vals chemie ontlaadt gevoelens in hypnose mijn opgedrongen hunkering naar jou is gruwelijk onderdeel van mijn psychose ik braak maar jij verdomt het om mijn strot weer lucht…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

De angst houdt ons in de greep, stevig en niet te zuinig, leer leven met het feit, dat we constant over de schouder moeten kijken! Want ZIJ, weten niet van wijken! Dus blijf alert, is de boodschap!…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

stoppen, houdt van haar vermogen om met haar hart te meten waarom en hoeveel ze mij vertrouwt maar soms is ze bang is ze bang om terug te glijden in het gat waarin ze al gezeten heeft waarin ze te lang - maar praat haar niet van tijden - heeft vergeten waarom ze zo graag leeft vergeet niet: ik wil graag voor je zorgen, zorgen dat die grote angst…

Angst is een slechte raadgever zei men vroeger tegen mij maar angst en raad geven da's er voor mij niet bij. Want angst en raadgeven combineren kun je 't niet of je nou loopt te zweven of te barsten van verdriet. Echter "tijdens" een angstexplosie om dan te adviseren bij die enorme emotie moet men nog heel veel leren.…

Mijn angst groeit. Ik raak vermoeid! Ik ben je liefde niet waard! Ook al heb je ze verklaard. Ik duw je ver weg van mij. Iedereen blij! Mijn zorgen verdwijnen. Maar voel me wegkwijnen. Ik wil niet alleen zijn. Alleen zijn doet zo pijn!…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Het is besmettelijk, zeker en vast een plekje hier, een vlekje daar laat er naar kijken, 't lijkt een last wanneer je niet uitkijkt er niet op past is het straks foute boel. Hij laat ernaar kijken, de arts kijkt bedenkelijk fronst zijn wenkbrauwen en hij slikt ik denk niet dat het kanker is, maar je krijgt een zalfje en dan is het zo klaar…

Tal van zeer lieftallige personen in omgeving En dat is mooi Complimentjes en gemeende benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

In het grootste geheim werd de blonde prins geboren leeft in beveiligde schijn niets mag de toekomstige orde verstoren Hijzelf weet daarom niet wie hij werkelijk is geen mens ook die het ziet - bedekt met zwart vernis Ooit zal die dag toch komen dat hij zijn gezicht moet tonen zijn leger zal hem kronen en de nieuwe orde zal er komen…

als scholiere liefelijk springerig een hinde nu een vrouw getroffen door het mateloze licht "ik wil de wind de golfslag samen met het witte licht vanavond over zee ik bel dolfijnen en wij spelen en verdwijnen" zij vergt dat ik haar stroeve nek masseer mijn hand maakt los en ik karteer verborgen samenhangen haar zwijgen sla ik op of is…

het windgedicht over mijn vrind stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht…

Ik weet dat niemand mij gelooft Maar er zit een konijn in mijn hoofd Boodschappen knagen aan mijn binnenoor Sinds kort krijg ik dit versje door: Het is niet pluis, het is niet pluis Doe de deur dicht en blijf thuis Laat dat eten liever staan Daar is vast iets ingedaan Allemaal van dat soort zinnen Door het knaagdier diep…

woorden stokten gevoelens wrokten langzaam van binnenuit stemmen kleurden naar een hoger timbre met een blikkerig geluid de zon scheen vaal warmte leek met een wolkende wind te verdwijnen door mistige flarden jankte het blauw gele licht in een plotseling verschijnen de schreeuw is gekomen een genadige spuit gaf rust in een glimlach…

chaos vlaagt heftig in brekende takken lopen emoties huizenhoog op in donkere luwte ritselt vervaarlijk het blad loerend op kansen uitschietend in kracht woorden snijden als rondvliegend glas verwonden geliefden met een hysterisch gelach nog is de storm niet bedaard maar goede medicatie heeft ons de orkaan bespaard…

kende je gezicht in je ogen was de wereld ontwricht pakte je hand maar kon jouw gevoel niet bereiken sprak onze woorden de zinnen gingen als wind langs je heen zag je verstijven paniek in kramp de overhand krijgen jij gaat verliezen mijn klein hoopje mens alleen op een wereld die jij niet kent…

Sluit mij maar op in deze ruimte, plaats spijlen voor de ramen en neem jij dan de sleutel mee. Ik heb genoeg aan de zilveren vogel die mij voor de tralies met zijn snavel, met zijn ogen groet.…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

EVEN EEN ZONDAGGEDICHT VAN FOPJAKJE Op de bodem van mijn bestaan vond ik na de psychose mijn moeder, mijn geloof en mijzelf ik zal nooit meer op eigen benen staan maar ik vond daarin de kracht om door te gaan en ach als je in de hel bent geweest is de aarde een paradijs en de hemel heel dichtbij als je zover van huis bent geweest in je eigen…

Daar Bush de onvoorstelbare terreur Die zijn land heeft getroffen hard wil wreken Dreigt overal de pleuris uit te breken En staat een wereldoorlog voor de deur. Zo luidt althans de zwartste profetie, Maar niemand weet precies wie tegen wie.…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…