Alle inzendingen over beklijven

Ik wil iets voor je achter laten een gedichtje, alleen voor jou dat gaat me beter af dan praten ik tover dan een glimlach op je droeve gezicht kijk, dat gaat sneller dan het licht ik denk dat het zal blijven door dit gedicht zal je lachend gezicht in mijn hoofd beklijven.…

dacht ik, een vrouwelijke Baruch is in mij ontwaakt van verrukking kon zij niet beklijven en verdween pardoes door het kantelraam waar zij verwoei nog voordat zij de boom bereikte de kat en ik samen keken we haar na…

-bewaaradvies droog en donker bewaren- ik begeef me op hellend vlak ben nauwelijks zichtbaar waar ik ben steeds bezig met woorden te worden zonder eeuwig te verblijven toch tussentijds ergens te beklijven hoewel meegaand dwars door elk orgaan van betekenis…

Hoe een huis overeind kan blijven nu die akelige ziekte ook daar wil beklijven, haar geest nu wellicht ook een ster wil zijn rest hier opnieuw al weer intens zielenpijn.…

mooie woorden fraaie zinnen om een vers mee te beginnen dat zichzelf zou moeten schrijven en een eeuwigheid beklijven doch dit alles blijkt een droom en voor de dichter louter hoon niets blijft eeuwig in dit leven op alles wat ons is gegeven ook al is het maar voor even staat vooralsnog statiegeld…

Zou gedachten willen beschrijven die dan voor altijd gaan beklijven in jouw hart maar ik ken je niet. Wil je mijn wereld laten voelen zullen we dwalen zonder doelen en naar elkaar op verkenning gaan?…

Ruud Linssen , een Roermondse journalist wil met zijn eigen bloed een boek gaan schrijven Hij dacht beslist: een goed boek moet beklijven en stelt nu al zijn hoop op een alchemist Maar zet zo’n vraag bij de drukker geen kwaad bloed die met een infuus zijn drukpers vullen moet…

Eén leerling die examen Russisch doet Komt dezer dagen even bovendrijven Geen nieuwsfeit dat voor eeuwig zal beklijven Toch doet zo'n marginaal bericht mij goed De wereld zit vol instant-fenomenen Maar hoe vaak is nou iemand nog die éne?…

nu jij niet meer bent maar was, en dat voor eeuwig zal blijven zal deze stilte beklijven zal ik deze kilte verdrijven met het vuur dat je achterliet in jouw stem in jouw lied lied na lied blijft warm omringen zal ik zingen voor je woorden en je klank 'vielen, vielen, vielen Dank'…

Het had een onderonsje moeten blijven, zijn mailtje aan de stoot van het kantoor Maar onmiskenbaar klonken bij het schrijven zijn hormonale ondertonen door De boodschap wilde ook al niet beklijven, vond in haar mooie oortjes geen gehoor Wat heet: ze las collega's hardop voor "...zou jij met mij de lunch willen bedrijven?"…

nog eenmaal buigen in de beklijvende avondlucht de wind verspreid haar kille gedachten achtergelaten langs de vloedlijn komt het verlangen in golven slaat eenzaamheid harder dan de angst het verleden wringt zich in bochten haar gezicht in een doodlopende straat en niemand die zit te wachten……

Woorden die als Losse flodders De ruimte in Worden geschoten - Niet geschoten Is altijd mis, Is het devies - Overdaad aan woorden Die niet beklijven In de lucht waarin Ze worden uitgesproken - En dan die paar Die overblijven Als de rest Naamloos is verdampt: Ik hou van jou, Kom nu naar je toe En doe er verder Het…

Toelichting: Nora Storm is op 65jarige leeftijd overleden. Ze was een begrip in Rotterdam en ver daarbuiten voor haar werk voor mensen die buiten de maatschappij-boot vallen. Ze heeft haar naam eer aangedaan. Ik draag dit korte gedicht op aan die vrouw van weinig woorden, veel daden! Dé Nora Storm is gaan liggen maar het slechte weer…

Een nationale inzameling kon niet uitblijven: mooie initiatieven, veel geld opgehaald, het wij-gevoel in een keer uitbetaald, maar wat bij mij het meest zal beklijven is het sterke ik-gevoel van meneer Vastgoed en mevrouw de Producent, wat zijn ze zoet!…

Om trager dan richtingloos als opwaartse schaduwen in gevoelloos ijs te beklijven Blauwer dan zwarte twijfel, een sterkteberekening van blinde kracht. Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpsichore, Thalia hoeveel Muzen wil ik hebben zoveel kunsten kan ik doen inspiratie wil ik putten iedere dag in elk seizoen veel gedichten zal ik schrijven zo nu en dan zelfs een haiku maar of die verzen ooit beklijven ach wat doet het er ook toe…

Turend naar getatoeëerde lijven Valt naderhand op google iets te lezen Van dichterlijke kreten op hun pezen Zou 't copyright daarvan nog wel beklijven? Soms lijkt gespierde taal op een gedicht Wel ongecensureerd, maar geen gezicht! Doch werd ooit een getatoeëerd atleet Geëerd als 100 metersprintpoëet?…

Hoedt u voor de lijven, die voor altijd beklijven in de houding waar ze staan. Met haar ben ik begaan nu zij als Lot daar moeten staan.…

straks sjouw ik met mijn koffer achter mij valt kras de deur in 't slot klokvast vlieg ik op witte wolken naar het zuiden de aarde begroet mij rood wil mij op zijn minst verleiden om te blijven in de netten onder de bomen groen en zwart smakken al olijven maar vooral de oogst van zoete druiven zal beklijven.…

schrok want wat bleef was een hakig en hoekig geheel kaal zonder versiersel als boogjes en andere tierelantijntjes schreeuwen woorden hun armoe in emoties en andere affecties hakken humeuren de kleine muziek van mooi lopende zinnen tot wegwerpmelodie nog heb ik geprobeerd met fantasieletters te schrijven maar of zij beklijven…

het licht spoort traag naar binnen wil het zwart ongevraagd verdrijven hoeft zich geen moment te bezinnen het wil de ruimte vergroten en beklijven eerst nog gepaard gaand met botsende schaduwen als ongewenste vreemdelingen op zijn weg doch gulzig zoals het immer is vreet het de nacht naar binnen opslaand binnen zijn alomvattende heg…

Dit soort gedachten Zullen nooit beklijven Want de morgen zal mij laten weten Wat mijn keuze is geweest 'k Heb geen berouw Je mag het weten Met jou zèlfs kort... Een eeuwig feest!!!…

de aardappelen gepoot en sjalotten geplant rechtte de moede man zijn rug wees omhoog naar een vlucht vogels boven zijn heilig land kijk, alles vliegt en vreet de tijd aan flarden leven noch dood of iets van waarde zal beklijven en toch sprak de man met vuile vingers zou ik hier graag nog wat blijven…

laat de stilte maar even niet alles heeft woorden niet alles is te omschrijven te verklaren, te rijmen laat het maar helend zijn als zodanig beklijven want als de woorden zouden komen als niet meer te houden stortvloed zal geen kabbelend beekje meer beeldvormend veilig zijn dus laat de woorden maar even anders verbleek je de kunst…

leef nog lang zo zeg ik tegen de oude man en keer mijn rug naar hem toe hij en ik weten beter zijn laatste gang houdt hem al tijden in de ban hij is het ademen moe steeds meer ontvalt hem het leven niet zo zeer aan den lijve of door een ledige geest neen, de eenzaamheid begint hem te beklijven de zin van alles bevreest hem…

fonteinen rijgen de nacht aan elkaar tuinen neigen uren verglijden palmen wuiven dadels rijpen ogen beklijven nu stilte wijden aardig luisteren het water horen welgevallig zijn niet slapen gaan tussen sterren staan de maan inlijven elkaar omarmen onsterfelijk blijven…

ik wil hier beklijven door iets te schrijven waar men niet omheen kan want alleen dan weet ik zeker dat ik de beker tot op de laatste druppel leeg drink en daarna zink, de slaap vattend, "wel te rusten", naar een nivo waar de honden geen brood van lusten maar ja, jong geleerd weet je dat macht corrumpeert dank u voor de aandacht slaap…

veel moeite niet om binnen in je tekst te komen je taal is helder en je zinnen leunen stevig in hun fundament je beeld is helder zie ik door de pas gewassen ramen het houdbaar heden is vertrouwd, zoals jij bent toch maakt verleden je tot wat ik graag leer kennen woorden van nu beklijven even niet ze rijpen op het end…

het zweet verhulde beklijvend zijn gelaat; verwijderde het niet al te ver, maar raad dat maakt het spannend. hij heeft een naam een klinkende naam, dus roep hem niet te luid een ding weet je; ook omgekeerd gok je de grootte van zijn neus naargelang de omvang van zijn fluit…

Niets dan leed blijft er beklijven, Of ik al mijn dagen tel. Wat zal ik nog langer drijven Dit onnozel levensspel? Mei en juni ging verloren En het witte oogsttij zwond, Toen de maaier ’t volle koren Tot de gouden schoven bond.…