Alle inzendingen over benen OR loodje OR katoen

Nou geeft Arjan hem 's maandags van katoen, En hij weet nu wat poëzie kan doen.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven blekend noch blakend onbewogen als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

Hoelang het voorjaar duurt Aan steen in een zonnige hoek warmen de vliegen zich Samengebalde varentoppen rollen uit hun wintervacht Het speenkruid sluit Ik heb het eerder zien doen Het vest van zware katoen drapeer ik op mijn schouders zoals vrouwen dat doen…

het Chinese meisje verleerde het dansen in zijdestoffen kilte haar rijst op de planken de uitputting verweeft haar pedalen van katoen om het leven te stikken in lappen van jaren nu rest haar dansen naar de pijpen der bazen door het oog van de naald en genaaid voor het leven…

Zwerver zonder spiegelbeeld zon zindert over het land verlegen lichaamstaal uit de zonnestralen van de zomer gehaald   omdat je naakt wilt zijn onder koelte van katoen samen onderweg naar de slapeloze horizon en de zee die zwijgt omdat de zomer zichzelf alleen maakt.…

Hysterisch geeft hij hem weer van katoen, Kan de regering daar nou niks aan doen?…

Maar net in het huwelijksbootje Nam hij haar al wel in het ootje Ach, nam hij haar maar Dan was 't geen bezwaar Als 't moest kon ze wel tegen een stootje Maar hij nam - 't was waar - Een ander - heel raar - Ze vond toen die twee in hun blootje En - ach toch wat naar - Na die vondst aldaar Legde ze heel snel van weemoed het loodje…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven deze keer gekregen blekend noch blakend onbeweeglijk als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

Als een maagdelijke bruid Gaf ze mij echt van katoen Deelde vannacht de lakens uit Maar smolt totaal voor mijn zoen Onze relatie was van korte duur Ik ben volledig uitgegleden Al was ze zo kristalzuiver puur Ze is net als water overleden Enige kennisgeving Henk…

De welbekende stoffenzaak verkocht coupons van zijde, wol, katoen en linnen. Het knappe, domme blondje trad er binnen, dat naarstig stof tot overpeinzing zocht. Van hersenweefsel wou de niet goed wijze een lap. "'t Is goed om na te denken," zei ze.…

de stilte evenaarbaar de liefde evenmin het leven is haalbaar veranderen heeft geen zin werken is genaakbaar het doel haalt zich in eenzaam en verzaakbaar de hersenen in hun pin een hoofd zonder leven het gevoel laat zich doen ideeën staan te beven we geven van katoen…

Hij hijst het nog warme katoen tot aan zijn knieën op, alsof het antwoord in de stand van de voeten valt te lezen, kijken ze er beiden naar. ---------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…

Hitte kun je met Hitte Bestrijden Dat is te benijden Ik kan er prima tegen Ik heb geleerd Om 2 lagen aan te doen Een voetbal shirt en een katoenen vest Precies die test Maar wel een korte broek Precies dat boek Denk later maar terug aan mij Want ik ben ik En jij bent jij…

want er is iets aan de hand Ik zal zoeken naar de juiste woorden en zinnen die er echt toe doen Ik zal wikken en blijven wegen tot er staat wat ik bedoel Ik zal onvermoeibaar horens vatten en trefzeker koppen slaan In zinnen die de lading dekken en de dichterskunst verstaan Dit lied zal potten breken en tintelen door merg en been…

Een man zonder benen in Rome Wou graag twee protheses bekomen Maar toen ie eens las Hoe duur zoiets was Heeft ie heel snel de benen genomen…

Een heftige vrouw uit Terheijden Wou mij met haar benen verleiden Maar 'k zei tegen haar: Doe snel uit elkaar Want risico's wil ik graag spreiden…

Ik denk nog heel vaak aan Marlene Wat had zij een heerlijke benen Doch elk exemplaar En dat was nou naar Had ook van die heel lange tenen…

onbestaand hij weet niet eens wie ooit de muren overschreed hij loopt, zich veilig wanend, richting graf tot peilers worden stukgegooid, tumult en chaos schudden denkpatronen door elkaar, het zelf voelt zich met vrees omhuld in beeldenstorm gaan werelden teloor wie ben ik nog, wiens overgrote schuld dat ik al denkend plots een been…

Twee buitenbenen passen niet bij elkaar, ze lopen zo raar, zei ze onbeheerst gedecideerd. Een buitenbeen verlangt naar een binnenbeen, stabiel en veerbaar. Alleen zo loop ik recht op ‘t pad.…

Als je in je leven, altijd aarzelt een stap te gaan, bemerk je, als je oud en grijs bent… Dat je, je hele leven, op één been hebt gestaan.…

sterfelijk vertraag ik mijn verhaal het breekpunt zichtbaar wanneer lijnen aan kracht winnen, golven worden die ik schep tot schuimend lichaam er waait een gedicht uit grillig gevormd ook door het zilte aangetast mijn handen halen zich open aan de horizon versieren illusies met schelpgeruis opnieuw in deze volgorde van emotie…

Samen verzwachteld om Het zere been Zijn zij minder bang.…

Manlief heeft niet door, dat er geen speling meer is voor dit soort grappen, mijn been zit geparkeerd tussen twee nummerplaten! Zoonlief begrijpt mijn gil nog net op tijd want het is mijn andere been, wat door de gladheid wegglijdt. Hij komt zijn moeder te hulp gelukkig maar, anders had ik mooi gelegen daar!…

De schaduwzijde nodig zoals men zegt terwijl aan de zonzijde natuur het loodje legt. Bedreigde dieren straks is het te laat beelden die sieren enkel nog de gevoelige plaat.…

intuïtief gevoel van een vergissing met de bijnaam Maro begint men een verslag ach heldere lichtplek maan, door bijkomende omstandigheid zoon van Agamemnon gekleed in dun, doorzichtig katoenen weefsel met smart groei ik in het wild langs de weg op een beschutte plek in de wei…

Een regen zo dun dat het haast mist lijkt Vallend blad, dat nog even schommelend rust op de wind In zich het groen van lente en zomer de heldere kleuren van de herfst Het blad bedekt de hongerige aarde voor de vrieskoude komt en de witte sneeuw als watten katoen valt…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn lippen vegend, Het loodje…

engelen maken in pasgevallen sneeuw waar de wind met krakende stem vertelt over ademen en de geopende armen van je gefluister vannacht was mijn zwarte jas niet van katoen alsof je ijsbloemen uitknipte en achteloos stenen bevroor grijnzend keek jij toe hoe ik mijn vorm verloor…