Alle inzendingen over bergen OR gesteente OR rust

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

opmerkelijk genoeg liggen in zwaar gesteente volle kleuren in het verschiet we gaan onze stenen nog breken zo dadelijk met blote hand of tegenwoordigheid van geest maar nu even niet…

ik zag nog nooit een kiezel eender aan een andere er ontbreekt altijd wel een moment aan eeuwigdurend mijn geheugen valt uit een foto kleurt de hemel als silicaathoudend gesteente in beton gegoten tot men ingrijpt van staatswege…

wanneer de kaarten worden gedraaid geen hond nog de dorre grond bezaait de maan zich verslikt in kometen water zichzelf heeft volgevreten de ontbeerde burcht is ingestort regeert de dood van haven tot port…

Er zijn twee soorten kogelspin gevonden Zo tussen stenen en basaltblok in En naast die twee uitheemse soorten spin Een hooiwagen van even vreemde gronden Dat hen -nu hun bestaan hier is gemunt- Geluk op deze bodem is gegund…

Zomertijd vakantie lekker er op uit prijzen reizen vragen boeken waar ga je heen Naar de bergen naar de zee naar de heide vliegtuig, auto, fiets, tent, caravan niets maakt uit als je maar genieten kan Genieten van die vrijheid genieten van die rust is dat in de bergen is dat aan de kust is dat in je achtertuin is dat op je balkon…

In balans Berg, rots, een ravijn de tijd is van steen de stenen zijn tijdloos. De berg, een diep litteken, zonder beweging valt eeuwig het water. Ik word bevangen door onmetelijke rust, steen op steen op lucht. Voor mij de wereld die zich ontvouwt, onbeweeglijke zon. Dan even later......…

terug naar celdeling naar kernkracht, rauw vlees olienagels terug naar verstokt gesteente ‘n gezicht zonder masker het kale water het droge hout vuur aap, noot, Mies…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

raak me aan sla me er door geen kans geen gehoor de vlam zwakt af slaap door de dag niemand weet waar heen niemand geeft laat het maar met rust genadeloos is de kus kus van eenzaamheid niet op voorbereid bergen verzetten de geesten gezelschap geven geef me een berg om af te dalen dalen naar het dal het dal van eenzaam verval…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

de stilte is pijnlijk maar vergeleken met de pijn van hen die hier hebben geleden mag het geen naam hebben minstens 70.000 onschuldigen van vlees en bloed lieten hier het leven en vonden een plek in één van de massagraven sprakeloos en vol verwijt denk ik waarvoor en kijk terloops naar dit schuldige landschap waar de heide thans nog…

bergen beroering in een helderblauwe hemel ontstijgen het hart van de aarde zuivere ruimte adembenemend uitzicht stenige bodem doorsneden met riviertjes leven omgeven door zeeën rust ik visualiseer de schoonheid…

Rotsen vormen bergen Bergen om te beklimmen Bergen om van af te valllen, vleugels uit te slaan en de wereld te bekijken. Maar boven op die rots, midden in het meer, zal de basis zijn. De haven ver van gevaren. De weg ver van de branden. Buiten het zicht van Lucifer. Deze plaats heet Moeder.... Daar gekomen, rust gevonden.…

De geschiedenis is een boek van woorden en herinneringen die blijven maar niet meer winnen waar hij kijkt en weet dat de bergen zijn bergen waren en zijn naam een echo was die altijd terugkwam tot hij moest stoppen waar hij nu naar zijn glorie kijkt en ziet dat niemand meer wacht of juicht.…

de hoogste berg van het jaar heet december er is geen weg langs je moet erover het donker zet het verschil nog schriller in het licht wie rijk is verspilt met stijl wie arm is blijft buiten staan maar warmte komt uit onverwachte hoek een vuurkorf en wat muziek brengt mensen samen op het plein doet ze vergeten hoe lang de nachten…

Op de berg, werd zij herdacht die hoge berg, zorgde voor een diep dal op die berg gebeurde iets wat geen mens verwoorden zal Op de hoogte waar een jaar terug haar as verstrooid werd, wat ging het vlug werd zij herdacht men legde een roos ’t was die plek, die ze bij leven uitkoos om als laatste te mogen vertoeven Op die berg, die hoge berg…

In het bergrijk, waar de seizoenen overheersen en de horizon minuut na minuut zo majestueus verkleurt daar vervagen grenzen van tijd van ruimte Daar leidt het licht een gebroken bestaan Daar ontkiemen vergezichten mysterieus in nevelen verhuld een adellijke gloed van zon en van maan In dit biotoop van onvergankelijkheid is de mens…

Iedere nacht Naast je in bed, afzijdig Omringd door slaap Zie ik de besneeuwde berg Van het grote verdwijnen.…

En bij de zevende verliest de weg zijn vaart om rustig uit te lopen in de vlakte waarboven de berg zich torenend verheft met op de kam een auto die in het niets verdwijnt.…

Dat alle woning mij is als een tent in de wind; dat ik iedere nacht tot de plaats van mijn rust moet klimmen als tegen een berg op; dat ik mijn ogen moet smeken zich eens een uur in het donker te sluiten - is omdat ik nergens uw plaats heb gevonden op aarde.…

Ruw aangezet met bergen en rivieren op uw handen die de bijbel trachten te verwarmen beweging eeuwig zwenkend door de molen van ons leven zwaarder door schaduwen van het licht over de knokkels laat uw ledematen en uw geest maar rusten want uw plek zal onophoudelijk zijn.…

dit landschap doseren is de muziek van Edvard Grieg bij mondjesmaat ten gehore brengen als bij donderslag het mystiek aanzwellen van onweer over gindse bergen later in het dal weerom het kristalhelder zwijgen de rust vermenigvuldigd in veelvoud…

dit landschap doseren is de muziek van Edvard Grieg bij mondjesmaat ten gehore brengen als bij donderslag het mystiek aanzwellen van onweer over gindse bergen later in het dal weerom het kristalhelder zwijgen... de rust vermenigvuldigd in veelvoud…

wat we tot nu toe weten over het koesteren van illusies van gedachten in weefselpracht achteloos achtergelaten, zo lijkt het waar blijft watervlugge zachtheid ingebed als toenadering in empathisch gesteente functiezonering, ontwikkelingsvisie voor wie oud wil worden wil komen en gaan net als de zon…

Met wankele benen van de dronken boot nog zonder een plek om te verblijven In kou en regen van haven naar stad vluchten naar het museum de warmte van de kunst Zalen met schilderijen van Munch Wij kenden niet eens zijn naam wisten wij veel… van hem, dè Noorse schilder van het licht en het duister van die eeuwige schreeuw…

De vroege zon zendt, als de dag gaat krieken, haar stralen naar het dal als ochtendgroet. En ’s middags stuurt ze met een roze gloed een teer adé aan de besneeuwde pieken. Ik kijk om 8 uur naar het nieuws, verbaasd naar hoe het in de mensenwereld raast.…

Het nieuws is heftig en best wel naar, dus gaat de televisie uit, de radio brengt me niets beters dus is het rustig in huis! Ik sluit de wereld buiten, de gordijnen dicht hier en daar een kaarsje, wat flakkerdend kaarslicht het is zalig warm, knus en rustig binnen ook al moet de inloop nog beginnen! Maar soms moet je besluiten, wat beter…

Rende door straten verschool mij in stegen vluchtte over pleinen beklom bergen daalde af in dalen wrong door spelonken zocht rust in bossen verpozing aan het water verademing in het veld uiteindelijk vond ik mijn bestemming waar ik nu ben.…

Zie hier het verhaal van mijn ontstaan, van mijn bestaan, Zo heb ik geleefd, met een hart van steen - Nu het einde in zicht komt, is er van mijn innerlijk gesteente niet veel meer over, Het werd uitgebikt met woorden als beitels, en aangevreten door de tand van de tijd.…