Alle inzendingen over beroeren OR afsluiten

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

Dit langzaam lijden Tollend gevoel van misselijkheid en hoofdpijn Doordrenkt van de opgelegde afsluiting Die maar niet afgesloten wil worden Die onderdrukking weerstaat En elke keer haar kop opsteekt, en de aanwezigheid verraad van onafgesloten gevoelens Wanneer zij haar aanwezigheid verlaat In mijn buik, in mijn hoofd Dit akelig bedrukkend…

Als je te horen krijgt Dat hij van een ander houdt Wordt het even wazig voor je ogen En heb je het even koud Het zal nog even tijd nodig hebben En het doet ook eigenlijk wel pijn Te weten dat hij nooit Echt van mij zal zijn Al is er nooit echt iets geweest Speciaal dat was het zeker We zouden toch al vrienden zijn Dat leek ons toen al…

virtuoos speelt zij om haar as in mysterieuze omwentelingen glijdend in golfslagen voor een publiek om te behagen lichte vleugels opstijgend in sensuele beroering duizelingwekkend glooiend in een spiegelende aanbidding een zijden zwaan in duikvlucht in een ontastbare ontroering artieste pur sang in een patroon van licht en schaduw…

je beroert mijn hart op een manier waarop het nooit eerder werd aangeraakt mijn lichaam brandt zonder ophouden in een vurig verlangen bij jou te zijn het tastbare overschrijdt echter de grenzen van het lichamelijk genieten…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

Vandaag voelde ik iets sterven Iets dierbaars in mij ging dood Wat mijn hart lang koesterde Ging plots bederven Een plekje dat ik liefhad Een deurtje dat zich sloot Op het einde Weer een scheurtje In mijn glaasje Weer een barstje In mijn hartje Stil verdriet Weer wat vragen Weer wat tranen Weer wat pijn Dat niemand ziet…

Laten we het afsluiten In stijl en voor het leven Op alle vragen lang en kort Een antwoord op gegeven Laten we het afsluiten Voorgoed na al die jaren Gesloten en verzegeld Om netjes te bewaren Laten we het afsluiten Kom, doe het toch maar even Ik wil rust in mijn hoofd En het een plekje kunnen geven Laten we het afsluiten Want het…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

In de schemering zit zij te mediteren. Niets kan haar deren.…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

Wanneer ik mij eindelijk iets heb vermand Plaats ik heel voorzichtig mijn hand Angstig voor mijn bemoeienis Daar waar alles nog zo veilig is Het is volgens mij een gewoon gebruik Je handen te laten rusten op haar buik Het is niet eng zegt ze en ik sluit mijn ogen Maar bijna direct merk ik dat ze heeft gelogen Want vlak onder het oppervlak Beroer…

Onberoerd als het oppervlak van een meer bij de avondstilte, zo proberen we ons gemoed in alle omstandigheden te onthouden. Lentepassie laat een bries ontsteken, rimpels stuwen water voort tot voedingbrengende beken, waarvan de roerselen ontbreken, blijven we in een verloren kilte steken, en gruwen we de februariwind.…

jouw ogen lezen mijn woorden met zachte termen treed je mij tegemoet, raak je een gevoelige snaar zienderogen amendeert de sfeer ontpoppen vuurvlinders zich gracieus terwijl onze luim scharlaken kleurt spreekt het schaduwspel voor zich…

Je was in de bloei van je leven, je had heel veel te geven, aan je zoon van zeven jaar, je had toch alles voor elkaar? Toen ineens een donderslag! Je was verlamd, in één oogopslag, verstomd en niet bij de tijd, je was je verstand zelfs kwijt. Al krabbelend ben je weer hersteld, ook al was je nog uitgeteld. Toen kwam al gauw de tweede klap…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

De wind blaast de tak zachtjes tegen het water het frisgroene lenteblad kust het oppervlaktewater Rimpels komen in haar spiegel de reflectie verdwijnt zij keert zich naar binnen haar starheid verzacht Langzaam warmt zij op de zon helpt hier een handje verdrijft de koude rillingen van de lange wintermaanden Nu kan zij ontspannen…

vermeden to be or not to be, that is ...…

rood aangelopen completeert het laatste blad ter afsluiting van…

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Schreef het gedicht als afsluiting, afsluiting van een periode, een periode in mijn leven, waarin ik alles heb gegeven. Gegeven, mijn gedachtes, mijn gevoelens en mijn hart, gegeven zodat ik kon beginnen, beginnen aan een nieuwe start. Nu ben ik verder, verder dan toen, nu kan ik zeggen; ik ga je vergeten!…

Helemaal uitverkocht Amsterdams ligconcert Hier kan dus werkelijk Niemand meer bij Slechts bij het afsluitend Didgeridoosextet Zijn er nog enkele Staanplaatsen vrij…

een gedicht doet er toe afsluitend voelt het pijn droefenis want een blanke neger zingt de blues dat is een gedicht…

het zebrapad mondt uit in de verbredende vaargeul dromen drijven door de afsluiting ze eindigen tegen de stapelloods aan de overkant … gedokt verzet…

Het verleden dat me heeft vervormd en gemaakt Tijd die schijnbaar schurend verstreek Niet alleen de ziel maar ook de botten gekraakt Dagen verstrijken en tellen als een week Het oversteken van dit meer, blijkt slechts een stap over een kreek Zorgen in koele diepte bekeken en vervolgens bewaakt Matgeslagen, katatonisch en alsnog geraakt Bewustwording…

men zegt wel; laat geen dag, geen avond hetzelfde zijn zodat ijs verdampt en het klimaat verandert, hoewel niet voor het leven de zon doolt rond in onze tuin op het zuiden waar het niettemin een aantal graden koeler is zo verkwikkend, dat ik in de vijver met troostvissen bedlegerige gedachten zie zwemmen op het liefdevol spiegelende oppervlak…