Alle inzendingen over beschaamd

Daar sta je dan met je goeie gedrag, bloot en beschaamd, je onnozele lach. Ik weet, en jij zegt dat je eigenlijk moet gaan dat een vrouw op je wacht niet ver hier vandaan. Je zoekt je kleren. Ik slik en ik zwijg, geef slechts een kort knikje alsof ik begrijp.…

En half beschaamd en half bewogen - je ziet jezelf een beetje staan - heb ik verwonderd overwogen hoe vreemd de dingen altijd gaan, hoe onverbiddelijk de liefde verband houdt met verdriet en rouw, en of ik als zij nu nog leefde nog zoveel om haar geven zou.…

Het behouden huis wat eens zo veilig voelde is gebarsten in meer dan duizend stukken op tenen balancerend om de gemeenste scherven te ontwijken zwaaien armen ongedurig om het evenwicht te bewaren twijfel had al langer geknaagd, en niet alleen aan de stoelpoten maar aan de fundering van mijn zijn mijn ongereptheid beschaamd…

De oude dame is zenuwachtig Stel haar op haar gemak een korte vraag omschrijf uw leven in een woord VERTROUWEN, klinkt het resoluut altijd heb ik vertrouwen gehad eigenlijk is dat nooit beschaamd door liefde te schenken werd ik vertrouwd het vreemde was, dat ik liefde terugkreeg van andere mensen dan ik verwachtte zelfs uit onverwachte…

onverschilligheid kerft met dit late uur binnen is het warm tweehonderd lichtjes fonkelen ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn ik draai me weg de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte naar de dakloze die de maan van zich afwendde beschaamd…

Hij plakt de scherven van de geschreven woorden als brandwonden op zijn beschaamde lichaam. Hij kijkt niet, al wil hij nog zo graag. In een vermagerd verlangen raakt hij kwijt wat hij behouden wil. Bang is hij nooit geweest – kwaad was hij wel. Het waarom is een vraag die hij liever vermijdt.…

Je lijkt ineens zo rood vannacht zelfs onverbloemd beschaamd vannacht zo openlijk van stuk gebracht Denk je dat je vallen zal? Je schrijft op het gedroomde meer waar zand je diepste waarheid leest Verwijten spoelen monddood aan verdronken in je vloed van woorden Je telt van nul tot éénmiljard Maar welke nullen tel je dan?…

Als de tranen van een man Het gevecht tussen gevoel en trots Emotie wint het deze keer Hij kan zijn tranen niet bedwingen En hij slaat zijn ogen neer Het intens verdriet op zijn gezicht Een traan die stil zijn oog uit sluipt Even aarzelt bij zijn wimpers En dan over zijn wangen kruipt Hij brengt zijn hand naar zijn gezicht Veegt beschaamd…

Denkend aan mijn kerstboom met slingers en ballen in overvloed waarin ik mij beschaamd weerspiegelde afvragend, is dit nu wel goed Denkend aan het toenemende wereldleed het Kerstfeest verblindt de mensen begeleidt met gezang van gezalfde liederen waarin men de vrede en zaligheid wensen Denkend aan die miljoenen zielen, niet in te mengen…

‘Wie zonder zonde is, die werpt de eerste steen,’ En dus ging ieder diep beschaamd maar heen.…

rust Daar en dan raak ik verhit Ze strooit begeerte in een versleten ziel Meer dan naakt kan niet Het nu wordt een kristal Glanzend in de ronding van de borst De vloeiende lijn van de bilnaad Eros laat een lichtkegel vallen Op het welig woelend vlees Het zijig haar tussen hand en schaamlip De blik zwelt over de rand Kantelt in haar beschaamde…

" Schaterlachend om mijn beschaamd ontkennen, doet ze mijn hart ineenkrimpen van schrik en bange voorgevoelens. Dan steekt de wind op. Met donderend geraas storten de muren in. De rechthoek breekt in tranen van zilver.…

Maar in de roes en enkle stille dromen Werd al zijn wrevel van hem weggenomen En schreeuwde hij beschaamd als kind om God!…

De adel van hun kracht beschaamde mij: triest hing daartussen, zinloos, míjn gestalte. Een eerlijk broodblik priemde in mijn kraag, een zwaar beslagen schoen rustt' op mijn tenen. Mijn leven had nog nooit zo leeg geschenen: ík had alleen een plaat gekocht vandaag. O!…

Ik haast me van tafel om beschaamd mijn jongenstranen te uiten Meisjesnamen vergeten, achtergebleven zonder baken…

Hoe zalig troost mij dat woord: ‘Onze Vriend’ Voor al mijn dwalingen, mijn smaad en smart En drift, die tergend al tucht heeft getart, Maar 'k vraag beschaamd: ‘Waarmede is het verdiend? Met mijn lied, dat niets meer deed, dan herzingen Wat ons Volk leed, sinds het door overmacht Zijn macht gebroken vond, zijn Stad verbrand?’…

Ben je boos, bedroefd of bang of blij (1 der 4 B’s), beschaamd of voel je haat of voel je nijd? Voor mij is jouw gezicht een groot zwart kruis. Verstopt achter een ferme pokerface maant hij zichzelf tot onverstoorbaarheid: ‘Doe rustig aan, verzamel navelpluis’…

Als 'k aan een brief van wie ik liefheb, smul, Verleng door kleine hapjes ik 't onthaal: Mijn ogen likken zuinig ied're haal, led're misplaatste punt op, ied're krul; Met een gedachte aan mij, een glimlach, vul Ik 't wit tussen twee letters, en 'k vertaal Een inktkladje als een half beschaamd signaal, Dat - als de pen - het hart vol was en…

Wanneer ik traag in 't leren ben, Dan denk ik aan het kleine miertjen, En sta dan in mijzelv' beschaamd, Bij 't voorbeeld van dat vlijtig diertjen. Des zomers werkt het altijd voort, En nimmer zou het moeite sparen, Om, in de kleine voorraadschuur zijn wintervoedsel op te garen.…

niets mag de toekomstige orde verstoren Hijzelf weet daarom niet wie hij werkelijk is geen mens ook die het ziet - bedekt met zwart vernis Ooit zal die dag toch komen dat hij zijn gezicht moet tonen zijn leger zal hem kronen en de nieuwe orde zal er komen Beschermd door demonen onzichtbaar voor zijn oog kan zich niet vertonen - beschaamd…

Wanneer ik traag in 't leren ben, Dan denk ik aan het kleine miertjen, En sta dan in mijzelv' beschaamd, Bij 't voorbeeld van dat vlijtig diertjen. Des zomers werkt het altijd voort, En nimmer zou het moeite sparen, Om, in de kleine voorraadschuur zijn wintervoedsel op te garen.…

Natuur verwondert zich, en toont beschaamde kaken Omdat het kunstpenseel in allerhande zaken Haar volgt of overwint. O wonderbare Kunst, Blijf groeien, en verdien der Vorsten milde gunst. ------------------------------------------- Apel = Apollo, god van schoonheid en orde…

Ben ik bang beschaamd tegenover U te staan? U die geen naam vergeet, geen mens veracht. Geen wezen met lege handen heen stuurt? Ik ben een raadsel voor mezelf. Maar U bent groter dan mijn hart. Mensen ontzeggen elkaar toekomst. Dat doet pijn. Het houdt mensen klein. Maar in U mag ik mezelf gelukkig prijzen.…

dwazen nokkelen met hun knokkels tegen de grijze voegen, de zwakste schakel in deze donkerrode doorgelegen vesting - niets is minder waar, de hechting is sterker dan ooit mokerslagen komen niet aan, woorden draperen aaneen en spreekkoren vol met jicht kreunen wanneer een windval met bewustwording van aarding wordt ontwricht en ze allen beschaamd…

Als 'k aan een brief van wie ik liefheb, smul, Verleng door kleine hapjes ik 't onthaal: Mijn ogen likken zuinig ied're haal, Ied're misplaatste punt op, ied're krul; Met een gedachte aan mij, een glimlach, vul Ik 't wit tusschen twee letters, en 'k vertaal Een inktkladje als een half beschaamd signaal, Dat - als de pen - het hart…

van giro 555 moet er minimaal 111 naar hen die ons beschaamd doen blozen! Toelichting: In India worden getroffen Dalits (kastelozen) uitgesloten van de hulpverlening. Ze krijgen geen kleding, voedsel en drinkwater,belanden zelfs in speciale opvangkampen….…

Daar stond ik dan, met lege handen, want al het andere viel kapot, teneergeslagen en beschaamd keer ik terug naar U, o God. O, wil met mij opnieuw beginnen en maak met mij een nieuwe start, want Heer, mijn liefde is voor U ja, U bent 't verlangen van mijn hart.…

Ik zou beschaamd zijn u zo ruig doorgroeid te zien, vol mos. En blijf ook af van al dat tere schemerweefsel ondergronds, het treurt nog om Dodona waar ik op rotsen stond en ruisend met mijn doorwaaid blad uw god het woord gaf. Licht was daar lavend vuur.…

nog één keer dartelend door het water te glijden Wanneer zij na eindeloos spartelen de oevers van hun jeugd zullen raken sluiten zij hun ogen voor de school onwetenden op wie een zee nog wacht Zonder dat een ander door het lijden in hun blik kan achteruitdeinzen van schrik houdt plots hun spartelen op Mensen zijn geen zalmen die Beschaamd…

verschiet in een eindeloze niet aflatende snik Talloze malen reikte ik jou mijn hand die berekend minzaam werd aangenomen en altijd weer werd hij door jou afgebrand voorbij zo krijste jij die mooie dromen En nu lig jij hier in je vers gedolven graf dit is nu wat je hebt geoogst je verdiende straf even flitsen mij wraakzuchtig de gedachten beschaamd…