Alle inzendingen over bezinning

De glorie van de winnaar wordt benijd In een creatief rechthoekig kader Waarbij de mens is de grote dader Van de eeuwenoude zwart-witte strijd Het is tijd om ons flink te bezinnen Zodat uiteindelijk wij allen winnen…

Tenslotte mag u zich wel eens bezinnen: het allerbeste voetballand moet winnen.…

Zeg landgenoten, kom eens tot bezinning! Wij zijn de kannibalen van de schaats, De ‘concurrenten’ weten weer hun plaats, Maar is het niet één pyrrusoverwinning? Want als ze schrappen, schrappen ze het eerst Die sport waarin één land zó overheerst.…

O, Nederlanders, ga je toch bezinnen. Breek los van politiek correct gelul, En lees op Twitter al mijn flauwekul.”…

het heeft geen zin, ze gaan zich niet bezinnen op wat hen los en loos te buiten schiet zij zien de dingen zo, dat men niet ziet dat er voor allen alles valt te winnen het mens zijn vraagt gedogen, mededogen maar wie durft dat met open blik te pogen?…

maandag, zilverlicht dinsdag, goud schemert de zee woensdag, gehakt donderdag en bliksem vrijdag, vis moet zwemmen zaterdag, het moet nu gebeuren zondag, een antwoord schuldig ergens tikt een klok mijn houdbaarheidsdatum houdt eens op midden in de week maar zondags niet ik ben zomaar net als u een mens…

neemt het recht in eigen hand de wind verdwaalt in het hemelruim Het goudgele zand knispert een lied tussen schelpen, zeewier en kwallen de melodie van een rustgevend gebied waar ’s nachts sterren zich laten vallen De frisheid van de golven nodigt uit om met ogen open eronder te dromen waar ik onder water mijzelf afsluit om tot volledige bezinning…

Al wie dit kort gedichtje lezen mag, laat bezinning in je dwalende geest, heb geen angst om je 'ware' te zijn, het brengt je alles, zonder vrees.. (Aan iedereen, een vreugdevol met veel liefde bezegeld Kerstfeest)…

Hoofd op hol Gedachten die Zichzelf niet Meer bij kunnen Benen, de wereld Die doordraait Net als ik - Ik vlucht naar Die ene plek Waar ik als Kind al zo Graag kwam - Midden in de Dennen van Emmen Liggen ze, opgestapeld Door op het oog Onmenselijke oerkracht Ik raak ze aan, een Voor een, word Langzaam weer rustig…

Wat zoeken we eigenlijk in al die drukte? Afleiding, prestatie, succes of zoiets? Maar zien we nog wel echt hoe die ander kijkt, hoe bedroefd of vrolijk of onverschillig dat gelaat zich laat zien? Maar we moeten verder: nog dit kopen, beslissen, plannen, organiseren, bedenken of bedanken; we draven maar voort tot we plots een mens zien glimlachen…

De kern van mijn brein is gedachteloos met jou en ervaart stilte…

Een kind dat zich op zijn wereld bezint; merk op hoe onbeschroomd en welgezind het aan zijn nieuwe leven begint. Hoe het omziet en met zijn handen zwaait; zijn eerste woorden spreekt; zijn plezier uitkraait. Hoe het leeft zonder besef waar het zal zijn. Het voelt zonder angst voor de pijn. Zijn eerste fantasie op papier beschrijft…

ik ben me grondig aan het bezinnen laat m’n hoofd zakken tot op de grond onder het maaiveld is het veilig toeven ik val niet in slaap, want buiten de molens maal ook ik, daal ik af in de krochten van mijn ziel om vooral respect te houden met andersdenkenden…

Je kunt gaan ontbijten in het bos of in een bar, rusten onder de eucalyptusbomen daar smeltend van je eerste liefde verder dromen. Je kunt gaan opsommen wat je van gisteren vond over onlangs, de vele onstuimige winternachten schilderen hoe de wind vloot, ijs aangroeide op de sloot. Je kunt zoveel van half en van zelfs heel valt erg veel te…

aan de oever van de wiel fluit ik het oude zonnelied over zuster aarde en water, broeder zon en wind de kloosterkat komt naar me toe, spint haar plekje in mijn schoot ik streel en noem haar schuchter zuster poes…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

de grond bezaaid met sierlijk groen en overal gezoem gefladder en gefluit ik luister en verstil vermoed een glimp van hoger hand…

De koude wind van het einde waait mij om de oren. Doodgaan is het ergste niet – dat is: niet te horen waarom en waarvoor je gekomen bent, hier, waar vandaan je nu gaat vertrekken. Wie of wat heb je gezocht ? Geen doelgerichte tocht, geen heldere koers doet zich voor, achteraf of alsnog, naar een bestemming, een naam. De bladeren…

wanneer de donkerte van de avond haar muil opent en het licht ons nog even de hand wil reiken ervaar ik een naderende stilte als zou de dood mij bij de lurven willen grijpen of zal het mijn verjaren zijn dat gedachten in de schemering zich meer gaan spiegelen aan mijn sterven dan wel morgen slechts de idee is minder van de toekomst…

soms haasten wij ons in winkels op zoek naar kilo's geluk van korte duur wegen wereldleiders heilige huisjes op een fragiel akkoord van eindeloze consessies lacht de clown zijn roodgeverfde lach naar het kind in ons dat zich nog onschuldig waant breekt een ijsschots in tweeen smelten tranen naar de zee waar het water stijgt…

langs het mossig muurtje blader ik het najaar door vuur de wilde wingerd aan vlammen zal zij stil zal ik staan mijn leeggeroofde armen zullen kraken onder vallend hemelglas tot het sneeuwklokje witter oogt dan wintergras houd ik een stille wake…

Twee rechte stokjes liggen stijf opeengepakt in de reiskoffer, zijn rozen uit Europa tussen Javaanse palmen. Wat ben ik van plan? Gedachten en voornemens komen aanzweven, verdwijnen, duiken weer op: mijn hoofd is een spookkasteel. Frisse morgenzon brengt door het bos lichtvlekken vol zacht gesprankel, die als een smidsvuur wekken:…

(met dank aan C.Buddingh') wat is verveling meer dan een ogenblik jezelf zijn een pas op de plaats maken als moment van bezinning het bestaan kan immers niet altijd in sneltreinvaart gaan er is niets mis met 'quality time' een uurtje lezen of mediteren met de ogen stijf dichtgeknepen...…

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen Strekt zich de stad in blond en rozig licht - Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen: Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht. Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken Sombert rondom een kom een herfstge tuin. Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken, Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…

De muur Enkele woorden vluchtigheid op deze, prachtige, gedichten-site komen al snel weer in vergetelheid. Na de werkelijk is het moeilijk dromen. Hoog te zweven met de staart tussen de benen is natuurlijk mijn probleem. Met de hand al op de knop mijzelf dan toch wakker gekust? Herbezinning! Oh lieve Sofia, ik een kabouter fileerder…

Het is toch erg met mij, ik kan me niet bezinnen. Begrijp je nou zoiets, ‘k ben het gewoon vergeten, dat gebeurt de laatste tijd wel meer. Ik leg me er bij neer. Misschien komt het ooit een keer tevoorschijn. Dit zo ongrijpbaar iets. Misschien wil ik gewoonweg: "Helemaal niets!"…

Een schrikkeljaar is een geschenk, door tijdmakers ons geschonken. Niet om de tijd, maar om mensen, te corrigeren. Een schrikkeldag is een extra dag, om de tijd even stil te laten staan. Voor het eerst in mijn leven, ben ik verbaasd en geschrokken, omdat we toch dóór bleven gaan. Alsof leeftijd niet bestaat, alsof we eeuwig leven morgen…

Ongevraagd geboren worden. Opgevoed worden. Naar school toe gaan. De eerste liefde. Een nieuwe baan. Méér van hetzelfde? Ouder worden. Verval. De dood nadert. Al-tijd en over-al. Blijven zaaien heeft geen zin. Nemen we tijd om te oogsten? Tijd om lief te hebben? Heb ik wel geïnvesteerd? En waarin?…

de winkeldeuren gaan straks open het hongerige volk zwelt aan ze kunnen weer van alles kopen en vullen zo hun leeg bestaan begeerte is tot deugd verheven bezinning is verleden tijd de mensheid heeft haar ziel vergeven en is daarmee haar wezen kwijt in armoe waant de mens zich rijk en lijkt zich van geen kwaad bewust terwijl ik naar de…