Alle inzendingen over bladzij OR lege

Toch ben je lettergewijs mijn leven ingeslopen anders gezegd en beter: je bent voor mij het laatste wat er onzichtbaar bij al mijn sores staat geschreven, gewoon de voetnoot bij klein maar onmisbaar jij, lief sluitstuk van mijn tekst, O, hoe licht jij mij toe, leg jij mij uit.…

Ik voel me triest ik voel me verloren draag een zwarte bladzij met me mee wordt er elke keer om bestempeld ik kan het niet meer horen... Elke keer als ik denk ik kan iemand vertrouwen en dit openbaren grijpt het lot me met scherpe klauwen...…

Een eerste blik in mijn ochtendkrant, bederft bijkans meteen mijn ontbijt, weer een nummer vol moord en brand en over een virus dat toeslaat, wereldwijd. Wie heeft gelijk in het stikstofdebat, zijn de boeren toch minder schuldig, welk rapport heeft dat het beste gevat, geen uitstel: wij worden ongeduldig. Mijn krant hanteert geen chocoladeletters…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Er was een bladzij uit de gids gescheurd!…

vandaag niets aan het licht gebracht vandaag geen witte bladzij aangeraakt vandaag niet zichtbaar geworden vandaag niets gebroken vandaag geen tranen op laten drogen vandaag niet verborgen gebleven…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn. Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij…

Een lege accu kan een bom bevatten, In volle accu’s is geen plaats voor kruit. Voor aller veiligheid een wijs besluit, Een nieuwe wet, maar om je te benatten. Om met een open deur dit af te ronden: De Yank heeft niet het buskruit uitgevonden.…

het maar Ik ga niet huilen Ik lach Al kijk je dwars door mijn inktzwarte gedachtes heen Je zult mijn hart niet raken Want mijn hart is een deur zonder slot Met een muur van ijzer die je met die lieve lach nooit breken zal Kijk me maar diep in mijn ogen je zult niet vinden wat je zoekt probeer met te doorgronden je stuit op een leeg…

In de spiegel zag ik dat ik net zo grauw was als de morgen want er hing een nevel van motregen rondom het huis snel knoopte ik mijn overhemd dicht en haalde een kam door mijn haar maar ze belde al enfin, het gaf toch niets meer we waren versteend tot beelden met de tafel tussen ons in en het dode oog van de televisie op ons gericht ik zou…

Ik voel me weerloos, leeg en alleen, Sterk als ik was, zo belabberd loop ik er nu bij. Gevoelens overhoop gegooid in één, twee, drie, En niemand die het ziet. Alles lijkt plots zo anders, hoe hard ik ook vecht, Er is niemand die me redt! En waar is nu die vriend, Die me steeds uit alle ellende hielp.…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

Ik zie je, leeg daar sta je, leeg wat strak, met bult wat je zomaar weer opvult. Ik zie je graag voel je nog liever zie je niet graag leeg maar soms, moet het. Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

het vuur van het leven Bladzij van rampspoed wil je overslaan Het hoofdstuk storm watersnood Wacht even.... het zuur gaat aan het zoet vooraf Zo ook... gevoel van geluk in de natuur.…

dag met nieuwe hoop ontwaakt gepaard met tomeloze energie zwarte bladen scheurt hij uit het boek versnippert ze met speels gemak tekent een grote witte bloem op de laatste zwarte bladzij als illustratie voor de hoop…

Ik sla een bladzij open van mijn flora En kijk, wat zie ik tot mijn vreugde staan?…

Ergens in mij ligt een bladzij waarop geschreven staat wat mij is gegeven, mijn levensdraad. Onthutst stel ik vast dat niets meer past, mijn blad is wit de letters ontglipt. Zij liggen als scherpe scherven en bederven mijn zicht.…

Je leest het allemaal… op bladzij twee.…

Schoorvoetend sla ik Deze bladzij van Mijn leven om Nog niet wetend Of ik de volgende Eigenlijk wel lezen wil - Angst doemt op aan De rand van het Blad dat hier en daar Met ezelsoren verrijkt is Verder moet ik, altijd maar Verder, terwijl de grens Al lang bereikt is…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

De wrede tijd Heeft jou uit De volheid van mijn Woonkamer getrokken, Kamer gevuld met Tekens van leven: Schoteltjes met banket En gebak waarmee we Onbewust ons leven vierden, Drukte die daag'lijks over Mijn vingers kroop - Nu woon ik in de Lege ruimte die je Achterliet, ramen en Deuren houd ik gesloten, Doe ze alleen…

Een feestje is niet compleet zonder genode gasten daarom vraag ik je concreet om toe te tasten Er is een stoel voor je vrij de deur staat voor je open in mijn boek ben jij een onmisbare bladzij... Je hoeft de deur niet plat te lopen…

oh wind wat waait ge aan vandaag is 't een bladzij van een dagboek gewikkeld in betraande zakdoek ooit losgescheurd in droeve vlaag met 'n digitaal boek lukt dat niet dan druk je simpel op Alt en Delete…