Alle inzendingen over boomgaard OR schromen

Samen genieten kunstschilder en beeldhouwer van lome paarden in een glanzende boomgaard, maar willen niets afbeelden. Felle klaprozen en bont vingerhoedskruid staan overheersend in het hoge, wilde gras. De schilder kijkt, mengt almaar...…

in zijn dromenland loopt hij zonder schroom vooruit zijn stokloze hand leunt tegen de rijke stam van zorgeloze dagen…

stof van gestold verlangen achter echo’s van psalmen en gezangen in de laatste kelder van het hof naast het hakhout uit oude linden hoop ik het terug te vinden Een eeuwige schemer pakt kil mijn hand verpakt het pad in gedoofde kolen en nauwelijks tastbaar ligt verscholen het bruine sieraad uit het verre land Ik breek haar hals zonder schromen…

Had ik geleefd haaks op stroom, niet rechts op drift, gegrift in trage vliet, niet links in schroom, ik zie het niet. Ik was meer mens,minder plooibaar in verdriet, de beleving was intens, bakens in verschiet, ik zie het niet. Maar ik heb vaak immens gedicht, helpt dat in een spontaan gericht?…

ooit een hart onder de riem gestoken, je aangemoedigd om gedichten te blijven schrijven en zie aan, ik had gelijk, je bent een ware ster geworden in gedichtenland, je drinkt teveel, dat valt je te vergeven gezien je mooie droomwoorden, gedrenkt in oeroude wijsheid en ervaringsleer, kom, madame Hubers, even oud als ik, durf je nog of heb je schroom…

Kom dan 's nachts ook zonder schroom, En omzweef ons in de droom!…

Zo goed als je bent Veel te goed voor Deze wereld die Bol staat van Onzegbaar veel Kwaad - zo vaak al De ander ontzien die Dat niet verdiende - Leer je eindelijk Je eigen ik te ontzien En schroom je niet Langer jezelf te zijn…

als bloesem in volle zonlicht een boomgaard als belofte van een rijke oogst op het marktkraam even de volronde vrucht raken met lachende paarse lippen of als juweel bengelend aan de oren van hinkelende jongedames die heerlijke kers in een suikercomplot op mijn winterse toast…

Fonteinen keuvelen niet langer met badende merels en niemand harkt de gevallen bladeren in de boomgaard bijeen. Maar wanneer ik mijn ogen sluit hoor ik het lachen van voorbije zomers en voel ik het sprankelen van tinto de verano in mijn mond.…

toen je in het oude hellingbos verdween in een boomgaard een verwilderde wijngaard? in de zachte omarming van een moeras misschien wie beitelt jouw naam in een glanzende steen?…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Spinnen weven ongestoord vliegjes worden ingepakt nu de zon een klok rond eerder zakt en mijn boomgaard aan de mist behoort Kou zal hier de macht weer grijpen aanvankelijk om het blad te kleuren alvorens alles kaal te sleuren zodat ook hij mijn gaard kan rijpen…

In de boomgaard hangt een peer met veel élégance; op elk zuchtje wind beweegt hij aan zijn dunne steeltje heen en weer, dansend en lonkend naar uw keurende blikken lijkt hij te zeggen: “je moet het kunnen, om mij op een schaaltje nog even weg te leggen, straks uitgerijpt en op uw bordje grijp ik nieuwe kansen, en ben ik toch zo sappig…

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle. Bomen en bomen zover de ogen reiken Doen takske aan takske in gulle blijheid prijken Met bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle. Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen; duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes…

bellefleur en geur de mooiste vruchten uit de boomgaard van ons leven ze stonden daar hun hart te geven als cadeau hun oogjes op ontvluchten je glimlacht en ik hoor je zuchten we ruzieden en zijn toch bij elkaar gebleven hebben samen steeds een veilig web geweven we bleven doof voor allerlei geruchten ik voel liefde die ook fouten ziet…

kunnen wij nog spelen in een tuin waar appels rozen zijn als ik ze pluk komt klein venijn de oogst verstoren verhaalt haar doornen toch ga ik af op bellefleuren manden vol met schitterende kleuren de rozen in mijn hand heb jij geschikt tot oogstpalet en zo hun warm aroma blootgelegd…

Wandelend door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw…

als de zomer weer voorbij zal zijn de herfst lokt met koperen kleuren rode appelen in de boomgaard geuren met tussen de wolken wat zonneschijn een bos of parkwandeling kan zalig zijn de wisseling in de natuur zien gebeuren als de zomer weer voorbij zal zijn en de herfst lokt met koperen kleuren knalrode geraniums langs het raamkozijn…

bevrijd me uit de verstikkende armen van de pijn verlos me van de ondraaglijkheid van het lijden ontketen me uit de verstikking van de ademnood til me op uit de bitterheid van mijn meedogenloze bestaan laat me lopen onder de roze bloesem van de boomgaard volg me niet naar de bongerd mijn geitjes lopen mee ik raak onder…

Een dame, een schaakstuk te Rome, Vertelde onlangs zonder schromen: Je weet hoe het gaat Als 'n koning je slaat Dan voel je je heel snel genomen…

Dan helpt de EU: heb dus geen schroom! En dus krijg je vast weer dagenlang last van je slepend vermoeidheidssyndroom ...…

Vervolgens hap ik in een boomgaard, droom zo hard ik kan want je weet maar nooit je zal maar verdwalen met je mond vol. Ik tel tot vier en prijs me gelukkig de wereld is niet ontploft mijn zelf, onaangedaan dus genoegzaam lik ik mijn lippen af.…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

daar lig je dan akker van belofte glooiend in het licht als een beminde deinend in mijn blik hangmat van verlangen gekoesterd door de zon met weligheid omhangen de elzenhaag hoedt je voor de strakke wind een smaragd voor ieder die je mint je boomgaard lokt geen merel is beducht je aarde komt tot leven de hemel opgelucht…

haar oogopslag zegt meer dan woorden kunnen zeggen haar handgebaar legt uit wat hij niet uit kan leggen haar warme lijf verdringt zijn allerlaatste schroom haar zachte stem verwoordt zijn allermooiste droom…

de bladeren aan de bomen zuchten onder de vochtige warmte de wind nam een vrije dag in de kalmte van de wegebbende hitte wordt gewacht op de zeepbel in de zinderende lucht de met mos begroeide muren de niet geplukte vruchten in de boomgaard troost van dat wat was de vallende sterren in de maanloze nacht voor wie luistert de magie…

met je vingers aftastend helemaal over zijn gezicht heel voorzichtig aanrakend daar, in het donkere licht je voelt hem aan, zo puur niet met gêne, zonder schroom je "ziet" hoe hij werkelijk is zonder dat mooie laagje chroom…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

Golven van lente door de lucht Verlichten mijn geest en hart Een vlaag als een lange zucht Een oude gestalte deelt mijn smart Ik lees de woorden van een Spanjaard Schakel over naar de Italiaan Van liefde in de boomgaard Naar woorden die reeds era’s bestaan Vluchtig zijn de woorden Vergankelijk is de trouw Eeuwig is de ziel Die barst daar…