Alle inzendingen over bouwde

wij kenden het spel van eb en vloed met zand en de golven bouwden de dijkjes wisten bij voorbaat dat water er over heen slaat begonnen weer zonder woorden opnieuw maar iets verder weg er waren geen ruïnes het strand bleef intact alsof ons plezier geen geschiedenis had we zagen in schuim hun overwinningslach op zand van maagdelijke…

------ als ik talent voor schilderen had, zou ik elke dag een naaktportret met parel van je maken als ik kon schrijven schreef ik elke dag een meesterlijk gedicht voor jou als ik gevoel voor maat had zou ik elke dag op je billen trommelen als ik een meesterchef was zou ik je elke dag stoven in een potje als ik zou kunnen metselen bouwde…

jij wist het land te vinden uit de golven van de zee groeide op in schaduw van de zon met eigen licht bouwde jij je koninkrijk in rollen zonder protocollen jou overkwam de witte wereld met fatale kracht beschadigde verbindingen tot zwarte nacht nog dool je op nietszeggend land maar de golven roepen je naar huis met hun al gekrulde…

ik zag je dansen op de zwarte lijn die de gouden glans als schaduw had alleen je ogen twinkelden in weerkaats het ongeziene priemden stralen zonder eind met jouw pirouettes bouwde licht zijn cirkels in piramides tot de hemel waar zij in ontmoeten het sterrenlicht begroetten in de blauw- gouden kleur die zonder zwarte…

De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met tabletten weggevaren met de drank der verdoofde vergetelheid.…

alsof ontelbare handen een horizon bouwden, warm en rijk als zilvervuur rond flower fairies en jij er bij hoorde, vol van schoonheid in een taal die ik niet spreken kan slechts liefhebben in het verlegen lilalicht en in de eenvoud van je verdriet ik zag je daar naar een regenbloem gebogen -kom binnen- ik zag het hart…

ik weet nog hoe dit gedicht ontstond het lag in je armen, werd ronder en ronder je zei dat ik net zo mooi was het gaf je lippen bouwde jouw lichaam in het licht sterk geschouderd en met woorden van genot net zo mooi als je was het veranderde van vorm van vlinder tot wind, 't kind gekleed als de zee het verloor de zekerheid onvindbaar…

Men legde wegen naar de horizon, bouwde torens in de wolken geld stroomde in de vaart der volken Er was een tijd dat alles zo maar kon Maar die horizon versteende, de klok verdwaalde ‘s winters werd het te heet, ‘s zomers te nat, kleur nam de benen zo ligt het ei van Columbus weer in eigen hand.…

Ze bouwden een barricade een brak bouwseltje zonder naam. Niets om over te vallen even zwaaien soms met een theedoek-vlag. De jaren gingen tellen uit het donker rezen barrages iconen van vijandigheid. Op bittere grond beland achter zwaktes verschanst in onthechting thuisgeraakt. Zou het kunnen?…

Ik bouwde mijn dromen van fonkelstenen, mijn enige bezit. En danste onder de witte boom met engelen als ik.…

Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan geen steen ontbreekt. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

....,zeiden wij en wij snoeiden de struiken wij kapten de takken en rooiden de stronk wij sleepten het snoeihout en bouwden een stapel wij vormden een houtberg bevonden hem goed de vuurtoorts ontstoken daar stijgt al een rookpluim hoor toch hoe het knettert de laai voert omhoog Het vuur onderhouden vraagt brandstof en zuurstof zo…

op een steenworp van dat andere verdronken dorp Megenham Torpsen aan weerskanten van de Tjamme het werd omgewoeld weggespoeld in al die stromen eb en vloed waarmee de Dollard landinwaarts kwam als ik kijk het teruggepolderde land was het bij de Egyptische dijk naast Finsterwolderhamrik moslim krijgsgevangenen van het Spaanse rijk bouwden…

in helder water legden wij de kiel bouwden ons schip met sterke spanten wisten van wanten in zeewaardigzijn lag nu eenmaal onze ziel en zaligheid wij zijn de horizon voorbij gevaren er was geen oceaan te groot maar in de havens bleek het water nog viezer dan een sloot ik ben daar aan lager wal geraakt gelukkig had jij wel…

Zo rond mijn achtste jaar bouwde ik in het bos naast ons zomerhuis in Gasselte een boshut van hout en, let op, meerdere lagen prikkeldraad. Ik werd wel eens schertsend Sinaspriltje genoemd, maar in wezen was ik echt depressief en koos ik uit afweer en drang tot zelfbescherming voor deze eerste manier van afzondering.…

ik heb nooit sprookjes gekend was toch immers een grote vent vaak bouwde ik met veel blokken grote muren met een raam om door te gluren ik metselde compact dat toch een kiertje met uitzicht had op de woelige werkelijkheid wel had ik mijn dromen waarin alles een keurige zachtheid kon tonen zij wolkten en dolden rond zon…

bomen legden zich neer naast mij en droegen de tijd op het ademend mos kon jij verstaan hoe duizelend licht woordenwind zeilde in de hoogland schaduw van de herfst naar de lage duinen onder de blauwe stroom waar ik mijn ogen sloot en in jouw leven lag waar je danste en wervelde een nest bouwde de toekomst van mijn verleden was…

Meeuwen boven een verstild landschap waar ooit monniken sla verbouwden, en getooid in pij, met monnikskap - de eerste kerk hier bouwden. De ganzen, de meeuwen en de grutto's wonen hier al eeuwen, ze voelen zich thuis, omgeven door water en rust aan de schiermonnikoogse kust.…

Om haar veiligheid te waarborgen bouwde ze een muurtje om zich heen. Maar, daar achter die stenen voelt ze zich vaak verdomd alleen.…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dauw die we nu vertrappen, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke harteklop waarin we mochten hopen, in iedere seconde start en eindig ik, in de avond ligt de ommezwaai met nieuw plaveisel ingelegd, in nesten die we bouwden, resten morgens alweer geslecht…

De regen deert me niet, hij vult alleen mijn denken, blust het heimwee niet naar die tijd toen we jong waren en nog illusies bouwden langs de wegen. Straks komt weer de lente en we zullen zingen, niet alleen van hartstocht of tederheid, maar van moed en vertrouwen, al is het licht nog vaal.…

zacht preludeerden violen bouwde slagwerk het ritme op verkenden trompetten hogere sferen jij gaf de opmaat aan het orkest om met hart en ziel te spelen zij hebben hun bloempjes buiten gezet wij hoorden ze groeien zagen hun knoppen zich richten naar jou voelden de spanning tot bloeien alle secties verzamelden kracht tot na de donkerste…

ik weet nog hoe zij daar stond met beton in haar handen hoogzwanger het snauwen van hem was geen vergissing zij staarde voorbij gebalde vuisten ’n gescheurde jurk, stevig vastgebonden aan de brokstukken van ’t onmenselijke tussen modderpoelen en het gehavend huis gekromd bouwde zij een muur, het gewicht vol gesis onder geweld van…

we bouwden bruggen hingen kabels aan pilaren wisten kloven die gescheiden waren te verbinden ravijnen te verkleinen die in licht nog dieper schijnen omdat de aarde scheurt en donker laat verdwijnen zo konden jij en ik elkaar weer vinden in een landschap waar gods water erodeert hebben geleerd elkaar de hand te reiken in het samen…

jij hebt stenen geraapt grote en veel kleine keien die zomaar op je pad verschijnen het patroon was je geleerd jij hebt het geprobeerd maar het klopte niet met hun en eigen lijnen je stapelde bouwde muren om je heen kon op het laatst geen kant meer heen brak en was alleen maar in de kleur wist jij jouw hart en ziel toch mee…

Ook kabbelend wiegt oerkracht imposant Weids ongrijpbaar en sprankelend helend laat ze genereus alles komen en gaan Daag haar uit en je zal zweten Met haar meedeinen is zweven Als moeder der creatieve destructie stuurde ze haar kroost op de dool Ze trokken zich op aan het land Bouwden vele nieuwe thuizen Jonglerend met de steen der wijzen…

Je naam veranderen na een schandaal, het werkt met de tijd Kaïn kon alles hij maakte gereedschap kweekte bonen en grassen met eetbare zaden en van leem bouwde hij een huis Hij schiep wat hij bedacht maar wie wil het nu nog weten?…

als trommels galmt jouw lach mij gul door het hart en hoofd vandaag hoor en zie ik jou weer in de zoete geluiden van de dag vandaag proef en ervaar ik weer de vriendschap die wij bouwden door naast lief ook leed te delen in dagen die ons samen brachten zo stilstaand bij jouw jaardag tuimelen het geluk en het verdriet zoals het weer…

bedreiging, hij mocht wel een handje helpen Om te overleven moest hij zichzelf waard zijn en in dit land de mensen leren kennen Er was geen pad voor hem uitgestippeld Niemand verwachtte iets van hem Al gauw begon hij een eigen zaak Hij werd rijk van de domheid en het eigenbelang van de regenten Hij kocht overtollige oogsten op en bouwde…

Cirkels die ze tekenden verdwenen op het strand onder de zachte deken van het stuivende zand Kastelen die ze bouwden werden uiteindelijk prooi van de gulzige zee met zijn zilte golven De zin van de chroniteit symbool van hun liefde uitgesleten weggespoeld verwaaid tot zinloosheid Nu bouwt hij zijn cellen ondoordringbare cocons…