Alle inzendingen over branie volstaat niet

Het komt op deftig schransen neer in een kitscherige sfeer Heren met branie, opgetutte vrouwen Kleine hapjes en goed kauwen We zijn Hem vergeten Zelfs vóór en ná het eten Straks gaan we op de weegschaal staan en roepen de afslankguru aan…

Gedragen door de vleugels van de wind Wil ik zweven hoog in de lucht Op zoek naar een andere horizon… Je maakt van me een adembenemend schouwspel Meegezogen in de luchtstroom En volledig overgeleverd aan jouw kracht… Maar vergeet niet de touwtjes stevig vast te houden Want één rukwind volstaat Om me los te laten in de oneindigheid Van een…

Je hoort van je hoofden dat één hoofd volstaat.…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

verwaaid tot maaiveld niet aangesproken, nodig groei uit geboortegrond altijd statenloos, nooit eender wel vertrouwd een weiland met handen geploegd door zonlicht omzoomd ook 's nachts maar dan kalm grind, van zand gescheiden grensoverschrijdend door inpandig aanliggen hemelstormen, allesomvattend geen eeuwigheidsduur een foto volstaat…

ga op zoek naar een plekje aan tafel elke stoel volstaat, ook ik verwerp een lege trein en maak papier dicht met woorden maak met water een zee en van afstand een eiland maak van één gans een volle vlucht (denk aan dunbelijnde lucht) maak van niemand en nergens een rots en blijf niet ver van hier…

Het volstaat ergens lukraak te beginnen. Noem het maar de schaduw van de schemer, die valt over de schouder, of het licht van de zon dat in mildheid smoort. Het is zinloos het laatste licht te vangen. Het wachten op de dageraad is al begonnen. Ofschoon de avond valt voordat de dag zich heeft bezonnen.…

Tuk op dolle extase plaatst de spits de bal op de penaltystip Bedachtzaam achteruit wandelen Cool keepers branie negeren Gierende zenuwen bezweren Vastbesloten loopt hij aan Trapt krachtig, met panache, De bal over de liggende keeper Hoog over het lege doel Radeloos zoeken zijn handen zijn hoofd Atletisch krimpt hij tot een bal ineen…

Ik zag vlinders vliegen hoog in de lucht een van die vlinders is stiekem gevlucht Hij heeft zich genesteld diep in mijn buik en heeft daar mijn lichaam stil in gebruik Soms dan kan ik hem voelen ik voel 'm dan fladderen mijn buik door krioelen Het vreemde is het beestje ontwaakt alleen als JIJ mij stiekem aanraakt…

gestrikt die elastisch zijn geweven voor een lang en rekbaar leven waar tijd zijn eeuwig ritme tikt waar levens reeds zijn ingedikt door wedervaren vormgegeven in een wonderbaar samenkleven waar men respectvol is en ingeschikt daar is ten hoogste een opmaat bereikbaar tot ultiem geluk dat wat afgescheiden blijft dat stukje eigenheid volstaat…

de avonden vullen zich met herfstige vaalheid waar de zon slechts vlucht voor de immer groeiende nacht het is niet kil noch koud maar warm al evenmin het is de tijd van sterven even uit de weg te gaan om tot rust te komen na maanden vol van leven de dood dan toch aanvaarden en ergens ook wel weten dat niet volstaat dus alles overnieuw…

De wijsgeer kijkt jaloers naar de vlinder, die erin volstaat de leegte van de lucht te omhelzen, wie het hardste schreeuwt, wordt gehoord. Is er wijsheid die zonder waarheid kan bestaan? Het wachten is op de woorden die komen gaan.…

ik heb de grenzen niet bepaald die jij nooit zal overschrijden respecteer ze om een crisis te vermijden natuurlijk raak ik in verkennen het gevoelige gebied lichaamstaal volstaat zorgt dat er niets geschiedt een lach en afleiden zijn de gebaande wegen toch komen wij elkaar vaak tegen het is als dansen op het slappe koord een balanceren…

Het fruit zal branden in je mond, En wat je zingt wordt stilaan honger, Branie, geblaf van ee jachtige hond. Je buik met peperoni ingewreven Lig je op tafel en je beeft. Vorken en messen zijn verdeeld.…

Niet onbewogen, stil zitten, staan, het lukt niet zo lang in dezelfde houding, maar het lukt me eindelijk, zonder bemoeienis gaat alles buiten me om door, het licht, de wolken geuren, planten en dieren ik weet ongeveer wat er zal Afwachten volstaat, wachten op wat terugkomt, als herinneringen die zich herhalen, de geluiden elke…

In die einder herkende ik enkel mijn duizendvoudige lege ikken, die te wachten stonden om gevuld te worden met branie. Allen ongeduldig wachtend en in jassen gestoken; met de tooiende kleuren van wereldlijke regenbogen. Daar nu, stonden zij allen te wachten, want ik had een tweede kans gekregen om opnieuw te beginnen.…

dikke droppen glanzen onberoerd op schouders capuchons timide dichtgesnoerd maar de kinderen hebben niets tegen deze grijs gedwaalde omgeving luidruchtig hollend verkennen ze de omgeving branie verspreidend naar alle kanten vertrouwd hangt de regen in hun mantels.…

Koppigheid volstaat. Ik kleed mij aan. Ik denk aan het belang van de gedachte, de verwezenlijking en het resultaat. Ik ben ontslagen van het langverwachte. Ik heb mij van een toekomstbeeld ontdaan. Een veelheid, mogelijk. Ik sta op straat. ---------------------------------- uit: 'Altijd commentaar', 1991.…

door de week het werk gedoe aan een bureau precies op tijd en dan nog afgeborsteld, een heer van stand vijf op zeven, tot vijf telt hij op, weegt hij af of het nog volstaat deze zinloze diendaad ja mijnheer, nee mijnheer, zonder pardon geen goedendag het weekend, iedere week aan het eind van zijn Latijn wacht gelukkig het drijfzand…

waarin bladeren zich herkenen, pompt vuur door nerven, niets geleerd en niets verteerd, te denken dat ik straks niet ben, blijft zo vaag, licht gevoel in de maag, een kwaal van dogma’s die ik ken, iedereen kent het, niemand kan het zeggen, om te zwerven onder de altijd groene zoden van het mos, daarboven teveel verboden, daar beneden volstaat…

de plooien van jouw o zo goddelijk verschijnen, jaren maken wijzer maar die kleine momenten waar we elkander tijdloos verkenden edoch, het verstrijken van gebeurtenissen wisten het verlangen uit, geen lust om de richting te bepalen waarheen we zouden “ kunnen “ gaan toch is het een plesant ervaren wanneer ik merk dat mijn rijkdom volstaat…

het antwoord en de vraag een groteske rondedans hij weet het niet, nog niet een herkansing is zijn droom voor een meer beleefd beleven de verte verhaalt van een tram op twee sporen misschien een echte trein het ticket dat hij moet tonen zal bepalen hoe hij zich verplaatste van punt a naar punt b meer kan hij niet aantonen maar minder volstaat…

de zon zoekt haar zenit verkeerd vandaag, dit is Vlaanderen waar een hoogtepunt niet per se pal boven hoeft te zijn een beetje meer volstaat hier de mensen aan het feesten te zetten het hemelsblauw ziet het aan laat het monkelend blauw blauw en giet haar heldere tinten uit over de menigte die roest op wel twintig pleintjes krioelen de kleuren…

Begrijpen van het leven volstaat niet altijd meer ook omdat liefde verder reikt dan eigen wil en wederzijds respect. Ik twijfel geen seconde meer maar voel het tellen wel nu liefde verder gaat dan twee harten en bloed al verder stroomt dan dat het mozaïek van dit moment is machtig mooi en plof ik neer in stilte.…

Is er een antwoord dat voorgoed volstaat of blijft het gissen, raden en geloven? Toch is het voor de wijsheid nooit te laat, Want slechts wie minnen kan komt dit te boven. Hij kleedt zich in een helder –nieuw gewaad en laat dit levenslicht ook niet meer doven.…

Je fluistert angstig je zorgen in mijn oor om kinderen die groeien hun branie en hun spot hun toekomst die onzeker is hun luxe die voor hen gewis een nood is die bestendig lokt. Ik weet mijn lief, de winter is op komst maar warm je aan mijn lijf.…

haar kind te ondersteunen Kreunend op het asfalt Ligt hij met gebroken been Verbouwereert voor de auto En de verschrikt ogende chauffeur Door een mensendrom bekeken Wij gestald bij de vrouw Kooi Nadat de ambulance sireneschallend Ze per brancard heeft afgevoerd Naar het Pius-ziekenhuis En vinden we hem 's avonds Samen met een branie…

Een antwoord komt, van alle kanten De ene zegt: precies, een ander weet van wanten Want sommige relaties zeg nou zelf Hebben niet genoeg aan slechts 1 bezem, dan vanzelf Dus hilariteit is groot wanneer ik zeg; Dat bij veel mensen, niet volstaat Slechts een bezem te nemen maar: Continu een veegwagen in de aanslag te laten staan.…

Volstaat als voedsel voor emotioneel vuur, waarin alleen de verpakking wordt verbrand. Laat de wind het springtij bezingen, om uit het dal omhoog te klimmen, om zich te reinigen in dood tij, blijven handen gebonden door een noodverband, schipbreuk zonder averij?…

Een klein gebaartje, een knipoogje volstaat dikwijls om een gebroken hart op te fleuren met wat vrolijks. Kwaaltjes, verdrietjes, we hebben ze allen Dat mag deze dag zeker niet vergallen! Ik kijk naar wat ik allemaal ' wel ' bezit, erg véél bergen vriendschap en hopen liefde, juweel!…