Alle inzendingen over buigen OR gebogen

zelfs toen ze bij het zingen van haar lied telkens uit de toon viel de dirigent haar verliet als een geslagen hond met gebogen hoofd het schouwtoneel afdroop weet ze achter de coulissen dat ze met open geest en voor een heel ander publiek nogmaals zal spelen…

Je moet wel kijken naar die overgangen van geheimzinnig licht die de zon strooit met kleurrijke banen in een ronde boog de weergoden vieren feest hebben weer vrede gesloten tot aan de volgende storm ik kijk tot hij diffuus oplost in de horizon roep hem nog net na: hopelijk tot ziens…

je ogen pakken ons niet meer en dat doet zeer jij die vroeger meester was in spreken zonder woorden schouders iets naar voren gebogen is je rug je wilt nog gaan maar je onzekerheid geeft geen bereik jouw wereld is een eiland in de drukte van bestaan hoe lang kun jij de oversteek naar ons nog aan wil melker 10/10/2010…

Regenbogend kleurt de hemel over wie zich overgeeft aan onontkoombaar dood. De zuster schijnt in violet, haar fluistering vormt een gebed. Verbonden met de stervende, Zijn kind, Zijn ervende, neemt Hij de adem die Hij gaf en leidt vanuit de Hoge naar 't licht van Zonnebogen.…

je polsde mijn hand sprak in het spreiden van vingers duimde voor dieper verband heb je omarmd je schouders geraakt zag je ogen het koppie gebogen onze liefde heeft lippen gesmaakt opgetogen zijn we gegaan hebben minuten tot uren gewogen de klok wederom horen slaan wij kunnen de wereld weer aan…

Het hoofd gebogen, -in strijd met het verleden- nog autoriteit…

lijdzaam gebogen geknakt, maar niet gebroken levenservaring…

ik kan het licht niet buigen wel de fase gaan verschuiven waardoor het breekt de marges zijn bekend na het ongeziene infrarood dansen golven tot ver in het mysterieuze ultraviolet ik kan het licht niet buigen rechtlijnig in getuigen straalt wit tot in oneindigheid de volmaakte kleur van eeuwig zijn…

orkaan in je hoofd woorden buigen in stormwind in haiku vertaald…

Harde windstoten – nederig buigen bomen vol overgave.…

Als de stormgod raast buigen jonge twijgen diep doch zij breken niet…

een takje met knop gebogen in het water breekt de spiegeling…

zonder omkijken wordt zijn deur dicht getrokken de rug gebogen…

Ik buig mijn hoofd golven van emoties doorstromen het lijf trekken vochtige sporen op kleurloze wangen voordat ze heel traag zich verzwaren en nestelen in hart en in maag.…

nog trekken bollen als knollen aan ons voorbij fleurende gladiolen buigen, beuren op…

het rijpe koren de halmen zwaar gebogen klaar om te oogsten…

Kom Voyager, buig om, buig om naar mijn publieke vrienden op aarde: 'een Ruimtereis' moet men declameren!…

Hier mag je grazen het sappig gras voor m´n voeten Het hek de weidepalen waarlangs prikkelend draad Het is als een brede straat voor het grazend vee Schapen, koeien paarden, geiten om het even Hier buigen ze naar moeder aarde Overtuigd van de waarde de kop te buigen Als ware het omwille van louter lijfsbehoud.…

nu ik schelpen raap schroomvallig gebogen zacht ruist zijn stem zoeter…

Van de geur nog moe van de zon bloedrood van de dauw zo zwaar rozen in de ochtend hun stengels buigen…

Gelaten laat ik je gelaat gaan Verdwijnende beelden Uit mijn geheugen vandaan Wat we kwijnend deelden Vervaagt langzaam aan Als een hartendief in de nacht Die oordeelde Dat nu, Met al je deuren op slot Hij geen recht heeft van bestaan Gebogen buig ik voor het oog Kritische veroordelende blikken Duale beoordelende dialoog Verandert in…

Bij dag buig ik gewillig en strijk loon mijn zwarte hand gedurig in zijn arbeid, mijn zwarte kop nijgt onder 's meesters hoon en krimpt; en lacht; en doet naar hem gezeid.…

Toen hingen die lokken mij over de vingers gebogen, Zo smijdig en slank als de slangen, Als trossen goû-regen, in slingers gebogen, Als stralen der zon, door mijn vingers gevlogen, Of tussen de twijgen gevangen. ----------------------------------------------- uit: Overige gedichten…

Mijn lieve Heer wat doen ze U toch aan Voortaan gaat U geslachtloos door het leven Men kon niet kiezen uit een stuk of zeven Uw lot moet U gelaten ondergaan Geen man geen vrouw maar wel een hoop gezemel Hoeveel toiletten staan er in de hemel?…

Een groene spriet met wit gebogen hoofd Kijkt, maar ziet het niet Heb het toch beloofd dat we zouden baden in het lauwe water emoties zijn geladen een herinnering voor later ’t is zo cliché rode roos voor lief Ik wil met je mee en ook hartedief Een groene spriet met gebogen hoofd Kijkt, maar ziet het niet, Ik heb nooit in jou geloofd…

te vaak te diep buigen over andermans problemen gaat toch een keer ten koste van je eigen rug…

vandaag en morgen golven hier de golven regelmatig uit allen buigen het hoofd allen geven de geest…

Wij weigeren te buigen Voor gevoel van angst en haat Zodat liefde kan groeien Tot ongekend formaat…

we schilderen langs een gebogen lijn jij kwast anders maar je kleuren voelen fijn je raakt daar waar je grenzen weet vergist je en herstelt met zachte warme streken ik heb het altijd al geweten je talent is jeugdig en zo gaaf penseel nu maar je eigen smaak en weet dat jij in kleur en lijn voor niemand meer gebogen staat…

gister fier rechtop kopjes nu al gebogen gekocht op de markt eigenlijk in het koelhuis waren ze al gestorven…