Alle inzendingen over buigende treurwilg

's avonds onder een oude treurwilg zie ik de dag weerspiegelt in het water al het goede en kwade rimpelt weg…

in het park om de hoek langs een haag van hazelaar op een veldje van kort gras staan twee bomen naast elkaar links een treurwilg, rechts een berk of een boom die daarop lijkt maar het kan ook andersom ligt eraan vanwaar je kijkt maar die treurwilg van de twee staat het dichtste langs het pad maakt een buiging met haar kroon heeft haar…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

Ik had jullie willen vergeten als bijzaak bij een spel: boom en vis, elkaars onbenaderbaar toneel Er zijn treurwilgen die hun takken hangen Er zijn vissen die springen…

grisgrassend schieten sloten door het weiland spetterend goudgeel speenkruid siert de walkant als een volleerd mannequin toont de treurwilg een gewaad in filigrain…

Zie de foto van zijn kunstwerk, mijn gevoel toen ik er naar keek als volgt verwoord: Als regenbogen zich zouden kunnen verbeelden dan roept dit buigende beeld zoveel kleuren op waarover je je mag buigen!…

Buigend Het stug meegaand Pitriet Vergramd zijn geest Over alles wat was geweest Mooi gemuild de korf Die zonder die ellende Nooit was geweest In zielsverwantschap opgedragen aan Bob, Arbeidstherapie jaargang 2011, Academisch Ziekenhuis Groningen…

zou het kunnen dat ik een treurwilg ben aan de rand van een rivier waarin ik mijn armen kan laten rusten alsof regen aan het eind van het water begrijpt dat de vlinder die erop drijft een natuurgedicht is met open grenzen…

Zoals de twijgen van de treurwilg rillen als de ochtend hen met dauw bekleedt of het beladen nijgen naar de aarde wanneer herinneringen zwart omrand in marmeren ogen staren…

Buigend over de plecht, daar waar de boeg het ijs splijt, slechts in dat ene ondeelbare moment leef je in het heden.…

vraag niet aan de bomen of zij leven van de wind water in overvloed en grond om te aarden zij zullen lichtjes buigend hun zaden dragen en zacht fluisteren dat alleen mensen wroeten in diepere lagen naar het hoe en waarom…

buigt, verachten, De treurwilg, die de wolken zoekt, misdoet, - Want elk moet, wat hem past te doen, betrachten; Wie, wat zijn aard beveelt, verricht, is goed; De duif zij zacht, maar de arend toon' zijn krachten, En gal zij bitter, maar de honing zoet.…

Zie hoe fel de boterbloemen kleuren in het zonnelicht dat ze wakker kust zo zacht, dat het goudgeel stralend rust op de blad’ren die van knop nu scheuren aan de waterkant, in dromen gesust terwijl ze stil het spiegelzicht keuren hangen de wilgen twijgend te treuren zich van hun eigen schoonheid onbewust in ‘t groene boord van het weidemeer…

Treurwilgentakken neerhangend in het water raken een meerkoet…

Ik zou je willen vergeten, verlaten maar zie: De treurwilg hangt zijn draden in het water en vissen springen soms…

We kunnen het vragen aan de zwarte kraai, die met 'het' onbevredigende antwoord in de treurwilg wacht.…

Treurwilgen buigen, Auto’s die stoppen, Voetgangers kijken om, Alles stil en licht. In een zwarte lange stoet waarvan, De bestemming bekend is. Achter een raampje weggezonken, In een ruimte van emotie Treurwilgen buigen, Auto’s die stoppen, Voetgangers kijken om, Alles stil en licht. Veel mensen opgedrongen.…

Een bloem, gekneusd fragiel buigend voor het leven Het hart scharlaken gekleurd hunkerend naar zonlicht en verschiet Een aureool gevat in hoop en stalen moed gesterkt door brandende wil en alles kunnen geven Icoon van liefde en intens naasten verdriet beklijf Het moet……

adem verdrinkt en alles ziet wazig het breekt, je hoort je knoken kraken je levensdraad knapt middendoor en doods lig je dan, godverlaten, aan de oever van die sloot waar je jarenlang ontwaakte en de ochtenddauw je raakte en éénieder die je ooit zag stralen, heel zeker wist die treurwilg ginder, die treurt nooit.…

De treurwilg is tot jammerhout verzaagd; z'n huilebalken prijken aan 't plafond. - En elke wand, een klaagmuur, noodt tot stenen, waarvan hij is gemetseld - én tot wenen.…

In een treurwilg Zit een dodo Uitgestorven en wel Met een knagend geweten En een alles-behalve 9-tot-5-mentaliteit Te spelen met een jojo En een toto-formulier Want geluk Kent zijn up and downs Gloria in excelsis dodo…

schaduwhuizen vallen op straat tussen scheve bomen wier kruinen met bloemen stoeien in overtuinen waar de laatste vogels nog vliegen en treurwilgen de avond wiegen in bootjes die op het water deinen zal een drevelgat in de schemer verschijnen…

Zachtjes streelt de stilte Haar gure kou over mijn gezicht De bries van onrust stormt Door de nachten naar het licht Een treurwilg wuift me bescheiden toe De duistere rust van een lege ruimte Waarvan ik langzaam de deur dicht doe.…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

In de verte golven dromen aan een buigende horizon van het blakende heuvelland. De schoorsteen rookt, de waakvlam brandt en de hoop rijst dat jij dat binnenkort weer ziet.…

De blauwgrijs paarsgetinte envelop Bedrukt mijn toch al zwaar belast gemoed De uitkomst weet ik al, 't is nooit echt goed Ach wordt die treurwilg ooit nog een klimop? Maar breekt de lente aan met nieuwe spruiten Dan zet ik straks de bloempjes lekker buiten!…

Wij waren aan het meer van dromen in de schaduw van de treurwilg, vissend naar gedichten, grappen en verhalen wij waren soms heel stil en keken hoe de eenden cirkels op het water dansten in onze kamer dat een universum op zichzelf was geluk als origami hart varend op je lachrimpels, wij waren...…

het rode truitje het diepe zwarte water de witte lotus er is wat met haar te praten of fluisteren ze tegen de ruiten op de rotonde de dikste vrouw van de stad voorrang op de fiets iets in mijn ooghoek de wind ratelt de ruiten beweegt schaduwen het haar van mijn lief geelbruine treurwilgen bijna tot de grond…

Treurwilg Hoe treurig treurt de wilg, huilt katjestranen aan de waterkant. Het voorjaar komt eraan, echt! Al is het deze keer wat later… Knotwilg Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen, wacht nog even met het uit te strooien, tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien en ons met rijke bloesem zal verwarmen.…