Alle inzendingen over buiten OR glorie

Och, mijn geleerde boeken, Trezoren onzer taal, Geef me oorlof, dat ik buiten Eens eind'lijk ademhaal. Die taal- en spellingskwesties Zijn nuttig ja en fraai, Maar 'k word daarvan ten leste Zo akelig suf en saai. Geef me oorlof, - och, daar buiten Wenkt mij de zonneschijn.…

Nu rust ik uit - nu rust ik uit In bloemen en in geurig kruid; En nu ik u ben ingegleden, o Donzen bed, satijnen peul*, Nu voelen eerst mijn kranke leden, Hoe gij mij zijt tot baat en heul. Trouw hondje! - gij, gij wist het wel! - Het scheen mij enkel dartel spel, Als gij uw neusje…

Als ik uit het raam kijk zie ik de bomen de vogels en de mensen de lucht de straat en ik ik ben binnen ik neem geen deel nu niet later…

de zee maakt ze blij kriebelt vol buitelingen in opgewarmd bloed zij plukken de levensdans als hun glimlach stormvloed breekt…

de storm smeet een oude tak op het mos een kraai koos klapwiekend het luchtruim de avond hulde de bomen in stilzwijgen geluidloos viel mijn haar voor mijn gezicht ik gaf me over…

Ogen die ingespannen Kijken en toch Niets zien - Gespitste oren Klaar om 't Geringste geluid Te ontvangen Terwijl er toch Niets binnenkomt - Buiten alles Sta ik, Zonder te weten Wie ik ben, Wie ik was, En wie ik Geworden ben, Zonder dat ik Mijzelf ooit Gekend heb…

Gekerkerd in de Stad, verwelkte ik in haar muren, Gelijk een bloesem tussen steen: In nachten zonder slaap, in doorgebeuzelde uren, In rook, rumoer en ijdelheen! De Stad! dor kerkhof, waar zich levenden begraven In 't graf der Luiheid, Lust of Smart, Voor eigen driften zich verneedrend tot haar slaven, Of wonden slaande in eigen hart; De…

Naar buiten met die woorden! Alsof ze vertaald zijn, misschien niet zo best maar wie weet dat, zó moeten ze klinken.... De straat op met je waar! Wind staat om de monden en oren!…

Eindelijk kunnen we lente buiten laten staan Binnen waren we in de maanden januari en februari pottenkijkers en mandenkijkers waarin eerst aarde met zand en turf de bruin gebolsterde bolletjes zonder enig durf Ze lieten zich pas gaan als ik met de gieter bij de vensterbank kwam Nu blijf ik uren buiten staan en voed m'n ogen…

De minste onder vele broedren, Ten vleugle van het heir, alleen, Heb, onder ’t hete middagbranden, Ook ík mijn strijd gestreên! Niet tot victorie! Neergeslagen Lang voor het einde van de dag, Heb ik alleenlijk weggedragen Uit deze slag (O, schaamtevol verborgen onder ’t Gewaad van die genezen schijnt) Een ongeneeslijke…

buiten is bij die bever buiten is voorbij je scherm buiten is ons gegeven door de goede gever buiten is ergens liggen tussen voorjaarsbloemen met je liefje in de berm buiten is waar de vogels fluiten buiten is niet alleen dat fraaie spotje in de reclame dat is slechts aanname buiten is pas als jij er bent en al die tijd al was…

Soms wil ik naar buiten, verzamel dan moed. Toe nou maar, kom, kom. Een druk op de knop en ik ben er, toch keer ik weerom. De rollator begrijpt dat, en rolt met me mee. Hij luistert geduldig, doet alles gedwee.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ergens buiten de bebouwde kom buiten de bewoonde wereld buiten de begane wegen In stede van de buitenplaatsen plaatst het zich in volle steden plasma dichtgegroeide vaten Kringloop tussen slib en ader snelweg tussen de organen chaos voor een buitenstaander Ergens in de koele luchtstroom myriaden moleculen ruisend langs het geitenpad…

De glorie van weleer vergaan. Einde van haar mooi leven, het is gedaan. Vroeger kreeg ze rond haar ranke lijf mooie kleren bijkomende accessoires. Alle kapsels hebben haar hoofd getooid. Iedere sterveling bleef naar haar kijken Ze stond in de belangstelling. Daar genoot ze van.…

in de ochtend van haar glorie gaapte ze de euforie in wolkjes weg het had bijna iets werelds dat goddelijke happen van een boterham met pindakaas…

glorie en triomf stijgt sommigen naar de kop wijsheid blijkt dan zoek en beslissingen een flop “het begin van het einde!”…

De brug trillend als weer een trein zacht glijdend over de ijzers nog lang geen verroeste glorie bij het verlaten van de stad verbinding zoekt met de provincie.…

Een zandkorrel in de woestijn mee zal de mens in al zijn glorie niet zijn.…

Van armoedzaaier zonder één frank naar miljonair met glorie en klank ? Vertrek dan aanstonds naar 't Algemeen Fonds voor een superbonus van de bank.…

Een kaars die brandt met kleine vlam schijnt zoveel als wordt waargenomen in eigen glorie en vol vuur aangewakkerd om meer te tonen…

Sluit de wereld even buiten geniet gewoon van elkaar doe de kaarsjes maar vast aan toe, maak dat kleine gebaar. Vertel elkaar je geheimen zeg precies wat je wilt geef je over aan de liefde tot de storm van het spel is gestild.…

Aan het zwerk een zwerm vogels meerkoetjes fluisteren in het riet de hitte hangt in huis buiten begint het langzaam aan te schemeren een vleermuis schiet langs mijn hoofd mijmerend nip ik aan mijn glas de langste dag alweer verstreken straks valt de nacht als een warme deken om mij heen ik geloof dat ik vannacht hier…

Toen jouw guitig kopje Schalks naar buiten kwam. Schreeuwde Direct aandacht eiste, terecht 't Was maart en middag Een stem zei zacht: 'een jongen', echt Op dat moment ontstond een waarlijk nieuw gevoel Zo groot is het zo overweldigend en mooi Samen met z'n drieën Geborgen in liefde. Voor Altijd…

Zij, in de verte buiten. staan. Mijn honderd doorweekte benen. Ik zwom zeven dagen. Ik voelde mij wegebben in haar stroom. Ik waadde in haar bloed- end nalatenschap van hemels witte watten en steriele, onbegrepen verbanden. Haar snijdende wind. Ze is uit. buiten. mezelf.…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

Het buiten spiegelt slechts en de voerman laat ons raden. Waarom het daar doorgronden? Het donker duiden.? De klokken luiden immers nog niet.…

Van buiten zo gelukkig, geen traan over haar wang. Maar van binnen diep gekwetst, somber en heel bang. Geen mens die zal vragen, hoe het met haar gaat, want niemand geeft oom haar, overal maar haat. Mensen die om haar geven denken het is wel goed. Maar niemand ziet hoe het is en hoe het verder moet.…

Vanachter glas klapperen vleugels warme uren weg, ik zie ze duiken zonder vrees en met gevoel; de duiven die de tijd aanvechten. Vanachter glas praat de straat geheimen uit, onsamenhangende geluiden waaien om elke hoek. Vanachter glas werpt het licht zonnesteken richting de zich in grijze gebouwen hullende mus, mens, gevangene en werkmier…