Alle inzendingen over carillon silence

Uit ontelbare vervuilde neusgaten blaast ze kwaadsappige dampen over haar daken vol televisie-antennes en duiven, waarboven de hemel licht wordt en weer donker, sterren balanceren een paar minuten op de spits van een kerktoren, carillons mengen hun valse stemmen in de oorverdovende musique concrète van auto's, ambulances, pneumatische boren…

gaan mank Maar een briefie in het Engels Zeg rot op, zeg ik als Oud-Rotterdammer Of nog beter: pleurt op En die WesterToren is zoveel meer Ook een vrouw, een dame Met borsten, met een boezem Zoals een doorsnee Jordanese Mevrouw Hij, zij zal weer klinken als een klok Veel zuiverder en liever dan de Big Ben In de nacht, overdag en ook het carillon…

Tegen half elf klonk het carillon “Stil maar wacht maar alles wordt nieuw, de hemel en de aarde” Kerks zoethoudertjes of toch?…

dus wij zijn maar wie zijn wij Vergaan wij niet in horen en in zien Het land van Rembrandt was nog niet geboren Descartes had makkelijk praten bovendien De stilte sliep nog op haar rechterzij Wij denken niet maar zien wel duizend dingen De kolderbolder rolt van oor tot oor Wij horen wel maar luisteren niet meer Versterkt in schedel gaat silence…

Over de huizen - de kramen op de wind over de rivier sneeuwt ijl het carillon De Geuzen zyn in de Bommlerwaard gevallen zy hebben my ontnomen met syn allen een hupsche Schans .. Naar de horizon tuimelen de klanken de zwarte kartelige rand der strenge Veluwe over de groene golven van de Zuiderzee De Geuzen zyn ..…

maten Ik laat de grootste klok voorzichtig luiden Kijk daarna uit over de Neder Rijn Voel van de stad het stukgeschoten zijn Het met de handschoen huwen van de bruiden Karel van Gelres praalgraf bleef gespaard World Press Photo’s stellen hier groots ten toon Lijden en leed vallen in wijde ogen Natuurgeweld, vuur, gijzeling en zwaard Het carillon…

plantenresten een pas geschoren korenveld en verder weg Een dodenakker en lichtend groene maïs onder een donker dak van onkenbaar oude bomen De tijd werd uitgerekt en eeuwigheid een kort begrip de warmte maakte ons mild en in de stilte proefden wij het geheim van onze diepste oorsprong Ver, ver weg zonden de lichte klanken van een carillon…

in de schemer de zachtheid van het leven vlinderen ruist het bos onze muziek toen wij voor het eerst in het gele stro in naaktheid elkander hebben gekust hoe zou vergeten voelen als jij voor altijd aan mijn zij zou zijn – gewandeld op de avenue waar jij nog preuts je rokken hield toen de wind op mijn bevel jou gaf een koele bries Het carillon…

venster boven het begijn en de nauwe keuken, tooit zonnestrepen op ruw gebeitste planken, verzet tegen alles en - de met jazzportretten – beplakt behang, stille klanken in een kleine leegte, vol doortrokken van idealen en het doorleefde stads - geluid en door de groene grachten getinte wind, verbindt zich met nieuwe ideologieën, carillons…

Zoek poëzie waarin mijn woorden kunnen schuilen Klanken die waaieren over stad en veld Als de bronzen stemmen van klokken uit een carillon Waarvan de klepel de historie vertelt Over streken ver in het rond En ik wil roepen over vrede Over vriendschap en geen geweld Over mensen die elkaar respecteren In een wereld waar elk leven telt Ik…

Ons dorp ligt nog slapend in het uitgestrekte land hoor, een leeuwerik gaat boven mij al flink te keer, de zon schijnt goudgeel over menig roodstenen pand een vogel wiekt weg over de heg het carillon klinkt weer.…

Proza dus woensdagavonden Persoonlijk ben ik geen televisie-zitster nooit geweest, oké het nieuws wat documentaires en ATW ja dat laatste al sinds jaren maar zèlfs nu niet meer elke dag maar voor een detective of een thriller of een misdaadserie daar sluit ik mijn ogen echt niet voor gisteravond met silence wittness had ik tranen…

Vrede is voor mij een merel fluitend op het schuine dak en ergens ver een antwoord horen op een tak, een vlakke waterplas, plots rimpelig: een eendenechtpaar met kuikens achter zich, gemaaid gras ruiken aan een dijk het carillon dat speelt ergens tegelijk, een horizon te zien met huisjes, bos en kerk, of molen en de wieken aan het werk…

Hoe bil je spleten: in een poepele poortpang – of met kakcenten?…

Het carillon eert Mozart: een klingeling die minzaam zingt. In stilte valt een blaadje op het vlakke water van de Lahn. De herfsttooi van een woudreus wasemt een pleidooi voor kunst en leven, verwijzend naar de Levensboom.…

Mijn stad wat eerder een rijk van stinkend water was, het geloof verjaagd door de kronieken van eeuwen, gedompeld in een verhaal soms ingetogen, de wet te brengen in schuilkerk van de taal de wachters van de grachten hun huizen gekroond, door menige carillons bespot, beklad door duiven waardoor de beelden levend bleven in een mondiale…

Parce que sans toi, je tombe, plus profond, silence. La solitude m’embrasse, je ne peux pas sortir. Il n’y a pas de point l’abattre. Pourquoi ? Quand toi, ma force, m’a abandonnée. Ce sourire, les étoiles s’estompent. Pur, émouvant, aimable. Je me sens perdue. La danse était de nous, avec tes yeux faces à moi.…

Zelfs nog die laatste dag, toen een bloemenregen zachtjes op jouw kist neerdwarrelde, toen jubelde in de verte een speels carillon dat voor jou het heerlijke avondje was gekomen! Trippel trappel trippel trap! Sneeuw dwarrelde verdwaasd over ons betraand gezicht en zon streelde ons tot troost.…

Geschreven op de muziek en het ritme van "The Sound of Silence', zie link.…

pest doorwaadde; mensen ze komen en gaan, mensen ze wennen eraan, dat is het meeste noch wat mij zozeer krenkt nu ik de situatie overzie denk ik het leven lijkt op poëzie; zwart en duister kom je uit de nacht, je moe hoofd gericht naar 't licht omhoog geheven terwijl je naar de liefdevolle armen zoekt en dan plotseling het carillon…

De kerken aan de horizon, als bakens, ze blijven nog wel even, het water dat ons land omringt, de sloten het verweven, het riet dat maar wuiven wil, de meeuwen krijsen, kraaien kraaien, het hooi bestond niet zonder maaien, een paard met veulen aan haar flanken, en uit een carillon daar klonk een nabij bedanken.…

unique tout d’ici : Ces rosées qui ouvrent les fleurs du jour Ce coup de soleil qui sublime le paysage Cette fulgurance d’un regard croisé et la flamboyance d’un automne tardif Ce parfum qui assaille et qui passe insaisi Ces murmures qui ressuscitent les mots natifs Ces heures irradiées de vivats, d’alléluias Ces heures envahies de silence…

laisse pas la perte de t’empêcher Parce que l’avancé des peuples est inexorable Le jour est venu où je ferme les yeux Parce que le chemin de la vie me mène aux étoiles Ne laisse pas l’obscurité te freiner Parce que l’espoir renaît toujours Le jour est venu où ma voix s’éteint Parce que la corde de la mort étouffe les mots Ne laisse pas le silence…

Uit 'Het Carillon' van Ida Gerhardt Dit monument is er ook voor REBECCA OPDENBERG, een bewoner van de Willem van den Bergh Stichting in Noordwijk. We vermoedden dat zij naar Apeldoorn is overgebracht en dat is vandaag eindelijk bevestigd. Haar naam komt ook te staan op het monument voor twintig omgebrachte Joodse Noordwijkers.…