Alle inzendingen over de dialoog in mij

In de dialoog de ogen toorniger dan zijn blik in de schaduw van zijn zwerfsteeg. Tussen zinnen zijn zuchten dieper dan zijn slaap ooit was. Onbaatzuchtiger in openheid dan ieder in de werkelijkheid. God, wat verlang ik naar zijn hevig levende wanhoop.…

Ik ben wie ik ben dat wil jij nog zeggen nu jouw vrienden zijn verdwenen je trekt je terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur een laatste peuk in handen in diepere sobere kilte eenzaam in jouw gedachten in dit festijn van leegte jouw ziel nog één beweging een verzonnen dialoog.…

Wanneer we ons kunnen bevrijden van dat eeuwig misverstand, kan de dialoog beginnen. Wil jij een dubbele espresso? Nee, geef mij trappistenbier!…

Op zoek naar het alfabet van eenzaam vragen om schaduwen en letters die niet vervagen en blijven wachten op een dialoog of een gebed.…

zwijgend is de stiltebloem geplukt haar blaadjes drogen sprakeloos op stenen van geluk het groen monologenblad rust zacht met rode dialogen en stemloze woorden op het spraakwatervallenpad ze was uitgebloeid en geeft de vrucht van rust weer terug aan het geheel waar decibellen groeiden in de chaos van teveel…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

tussen ons, een berg van spreken een hand vol taal en aan het eind een gebed zonder reliëf de trog lek geschoten door een vleugwalm van nihilisme, deze scherpte snijdt niet maar stompt af in dialoog en weer ons, ons van de zijnen gevuld met lavawater en sprekend steen leidt het poreuze weten om naar de weg die niet weet…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

mag ik jou de bloemen geven uit mijn tuin vol fantasie er is een klein probleempje ze blijven eeuwig leven het bloeien sterft niet hun voeding is jouw liefde kleur en geur een dialoog als jij ze met je handen koestert steken ze hun knopjes omhoog ik heb ze niet geplukt ze zijn ontsproten uit mijn geest ons samenzijn is daar al…

verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke dialoog…

vervreemding in de dialoog waar woorden mijn handen breken, in de constante zonder god maar in beleving is het herrijzen van de schepper mijn eigen beeld het beeld van klein tot groot, van tam tot ongetemd, het genoegen in berusting sterft halfzijdig wanneer ik weiger om te dienen en mijn knieën het gekrompen lichaam te laten dragen was…

nu mijn vrienden zijn verdwenen trek ik mij terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur met een laatste peuk in mijn handen toog ik mij naar de spiegel om mijn ego te ontwaren in diepere sobere kilte ontvloeit mijn zaad eenzaam uit mijn gedachten in dit festijn van leegte weet mijn ziel nog één beweging een verzonnen dialoog…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit…

goedgemutst samen op een bankje stil leven in Nagoro haar ogen verdiepen zich in de verte van de vallei beide handen rusten open op haar schoot zijn peinzend hoofd gebogen als hij haar hand licht beroert twee mensen roerloos zij aan zij op het bankje welgemoed in dialoog in Nagoro een bergdorp stillevens…

Kunst is een dialoog, een uitwisseling het is een vraag en een antwoord. Het is een uitdaging en een ontdekking het is een verhaal dat nooit eindigt. Kunst is een geschenk, een genade het is een vonk die iets aansteekt. Het is een licht dat iets onthult het is een liefde die iets verandert…

het scheurde niet helemaal plotseling maar wat verbonden was heeft zich een eigen plaats toegeëigend verkent voorzichtig haar nieuwe plaats gehavend met wat pijnlijke rafels resterend uit breuk er is geen achteromkijken kleinigheden overdrijven wel liefdevol over de zere plekken wrijven in hernieuwde dialoog een noodzakelijk…

als lopen lieftallig bewegen wordt breekt zon door de wolken om met de lach op aarde een dialoog aan te gaan als toeschouwer of volger ben ik blij zo dichtbij dit geweldig wondertje te staan dat uit niets geboren toch alles van de schepping wist zij zwaaide toen ik in diep bewonderen haar zonnig silhouet in alle elegantie…

daar ligt het meer dat snelle beekjes stilt en spiegelglad de maan weerkaatst waar ik altijd naar de sterren kijk hun afstand overbrug met een diepe zucht een dialoog in vast geloof dat twinkelingen raken aan de oer herinnering zij verhalen de verbondenheid van energie die tijd en massa begeleidt heb het alleen zijn achter…

stokoud en opgesloten in een kamertje kijken we films en lezen we boeken jij en ik zag je dat dat camerastandpunt en hoe mooi die dialoog en de muziek onder die laatste scène en laat me vanavond in bed jou alsjeblieft die fraaie zin voorlezen die ik las vanmiddag toen jij gesukkeld was in slaap van die dingen waar we…

ik zag je stappen staan waar de waterige dauw zijn druppels liet gaan in de pirouettes waarmee jij de ochtend groette nog was er geen muziek tot de eerste zonnestraal noten kristalhelder kleurden in de prelude die de dag voor ons in petto had het was jouw lach die vogels deed ontwaken zodat zij hun dialogen konden maken en…

nog zag ik vaag haar hand als in doorzichtig glas wuifde zij heel transparant het charmante afscheid nemen verguldde nog het zeer abrupte terug moeten treden er was geen plaats voor haar in het snel wisselende hectisch virtueel de techniek was haar al te veel op het blauwe ego toneel waar mono de dood was van de dialoog…

als ik in de spiegel kijk de schermen voor even zwarter zijn kan nu niet zappen van het grote gat waar ik vroeger veel contact mee had ik lach schaapachtig vingers zijn gevangen in een vrijheid die onwennig voelt praat tegen woorden die maar niet willen verschijnen op glas zonder lijnen dacht de wereld te kennen maar in dialoog…

Als de dag de nacht ontmoet de vogels niet meer fluiten en bloemen zich gaan sluiten omarm ik de stilte die altijd voedt wat naar een dialoog leidt met mezelf om mooie gedachten, beelden en herinneringen te koesteren maar ook overbodige gedachten los te laten uit m'n breingewelf zo kom ik vanzelf tot rust in de stilte van de nacht die me…

Een gewone dialoog op een gewone dag alleen het grappige wat niemand zag: was dat ze sprak: tegen haar spiegel. Moraal: je bent niet gek, als je in jezelf, dus helemaal niet als je tegen je spiegel praat…

jij hebt jouw woordenschat subtiel bijeen geraapt onder tal van emoties gerubriceerd is de rijke inhoud genoteerd niet zomaar voor het grijpen hun plaatsing moet nog blijken waarbij banden en verwantschappen van groot belang lijken te zijn ook de lezer als ontvangende partij heeft er zo zijn gedachten bij want in de dialoog…

mijn onzekerheid streek jij trilde al blijheid bij het eerste touche vormde langzaam klanken vulde ze met volheid door een krachtige resonans pas later kwamen de hoge tonen in een esoterisch genieten alsof in onze muziek met zijn dialoog zonder woorden liefde opnieuw werd geboren wij hebben de melodie van sterren gespeeld en het…

stilte wordt voelbaar als de verre geluiden van een wereld die was zijn verdwenen ineens fluistert gras spreken struiken hun dialoog met de wind hoor blaadjes zacht wuiven in deze enclave van rust is nog plaats voor het kreunen van oude kastanjes behangen met donkergroen loof kom we gaan weg uit de kakafonie van de wereld terug naar…

Een dialoog met je ziel en je geest en een harmonie met je essentie en je bestemming. Eenzaamheid is geen zwakte, maar een kracht en een teken van moet en zelfvertrouwen. Een blijk van wijsheid en inzicht en een getuigenis van geluk en gemoedsrust.…

ik heb je zien stralen in affectie en warmte van binnen uit een oogopslag doorbrak de werkelijkheid ademde scheppingstijd opende in vorm en ruimte de woordloze dialoog die liefde bood wat samen ooit als spel is ervaren zal in verliefdheid die intensiteit snel evenaren in licht fluctueren mogen wij ons geluk en blijdschap…

ik ben klaar met kijken naar de lucht heb mijn gedachten de ruimte gegeven maar ze vluchten wanhopig terug in dromen het heelal verkend myriaden nevels met miljarden sterren eeuwige schepping in schoonheid zonder grens de monoloog met boven ben ik aangegaan het antwoord bleek een dialoog met mijn aards bestaan ik ben niet gevangen…