Alle inzendingen over donker en licht

eindeloze regen wist de sporen uit de zompige grond spoelt de lach van je mond maart is geboren overmoedige bomen, kale struiken barsten uit in roze, geel en wit vensters openen behoedzaam de luiken verblindend spel van donker en licht…

niet het blauwe boven wit of het grauwe onder groen niet de vis die boven zit of de steel onder een bloem niet de flinter van een spicht of de donder van de dag niet het donkere van licht of de glitter van uw lach niet het kromme van de krakel of het krikken van de krekel niet de tenten van tentakel of de hik verstappende hekel…

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…

De lucht die betrekt. Er verschijnt een grijs wolkendek. De zon houdt zich schuil.…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

het ochtendgrijs verhult jouw rustig slapend lijf het eerste morgenlicht toont niets van dat wat zichtbaar was in ‘t donker een lichte regenvlaag die koelt de wereld voor jouw venster en geur van passie, lust waait langzaam uit in dag die als een sluier zich nog niet echt lichten mag zo dat ‘k nog droom van jou en laatste nacht.…

Vaak door velen Over het hoofd Gezien - met Maar een enkel Doel in dit leven: Zo veel status Verwerven dat Iedereen naar je Opkijkt - zo rijk Als jij is er in je Je gedachten geen een - Geld vergoedt Veel, maar beslist Niet alles - als Je gelukkig wilt zijn Moet je ook kunnen Verliezen, want Zonder donker geen licht…

een gestolde ziel roept niet om hulp ze neemt de benen als de dag haar van donker naar licht verschuift ze hoort slechts kapotte valse klanken als losse pianotoetsen achtergelaten in het gras een mannetje wijzend en roepend voor op de fiets laat haar gestolde ziel stromen hij wint haar voor het leven…

Die er waren sloten zich aan bij de stoet: een schare donker en licht die zingend of zwijgend bleef klimmen en dalen. -------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005.…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

Om haar hart een muur gebouwd zo kwetsbaar dansend van donker naar licht in haar een wild verlangen maar zo voelbaar de angst door gaan of leven in een cocon van zelf opgeworpen tralies en stenen als ze eens kon zeggen kon uiten schreien zou ze willen maar om haar hals hangt zwijgend zwaar als lood een parelketting vol van tranen wurgend…

‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het avond donker, zonder licht, met koelte aan mijn gezicht.…

ik zag de hoop de natuur deelde dat wat ze bezat in het wonder van een zonneglans op het schaduwblad een zachte wind blies er bewogen over de nerven tilde het over een grens daar waar de zomer te vroeg dreigde te sterven door mistvlagen heen in een afwisseling van donker naar licht streelde de natuur een speelse heelheid…

Deze wereld Wordt langzaam donker Het licht van tolerantie Gaat geleidelijk aan uit Steeds vaker neemt geweld De plek van het licht in Deze wereld Wordt langzaam besmet Met een virus dat terreur heet Het sluipt als een roofdier Dat hongerend jagende is Op zoek naar een prooi Deze wereld Wordt langzaam gedood Als wij niets doen Tegen…

ze kent het verschil tussen donker en licht maar wat zij echt wil staat in de schaduw heeft met lichtende vingers getracht dat leven zacht te bewegen maar het zwart bleef ijs en gaf geen enkele emotie prijs waar actie faalde konden zonnestralen hun warmte en koestering kwijt spelenderwijs dansen nu schaduw en licht als eenheid…

Vermeer Donker en licht in de aria op tintelende taal licht in de lente Licht in de ziel om iemand te zijn om elkaar te zien tussen dit en de dood is er licht…

Waren er geen oleanders, bossen ondoordringbaar wilde bramen met die violette donkere en lichte vuren Waren er geen assembomen, bamboestruiken en waringins, breed hun loverarmen spreidend, dichte ambergroene muren Zou de gloed van een verlangen, in rhododendrons groene grot niet zinderen in 't avonduur tongen likkend als de vlammen…

schilderpalet waar de kleuren vervloeien gaan over in donker.…

ook donkere stromen raken ons in het leven geven weerstand in een luchtig bestaan we laten ze gaan in ontkennen kijken de andere kant op willen niet aan ze wennen maar er is geen bloem zonder bladeren en wortels geen zoen zonder liefde en trouw laat donker en licht elkaar in vrijheid ontmoeten zonder dat het je leven ontwricht probeer…

jij sluierde macht langs slankranke vingers transparante voiles dwarrelden sierlijke pracht je lach sprak zacht de meest verleidelijke kleuren subliem waren hun universele flitsen in je ogen te bespeuren tegen de donkere sterrennacht lichtte blond zacht op een volmaakte wij ging in vereniging de schepping voorbij…

ik liet licht bij je binnen opende gordijnen ontdooide ruiten in de rode ochtendzon samen keken we naar buiten vlogen uit in een ontwakende wereld onder merelgefluit jij bent te lang in het donker geweest licht wordt eindelijk jouw feest onwennig verken je zonder houvast de ruimte die eens van jou was ik zie in je lach weer…

je tekent zwart glijdt potlood over weerbarstig papier nog geen markante lijnen maar de eerste compositie ligt hier ook de vlakverdeling van donker en licht brengt wat expressie op het gezicht de esoterische sfeer roept om diepte in een eerste aanzet door verfijning met kleur karakter en ervaring zijn gezet voordat magie voorzichtig…

de choreografie van donker en licht werd zwart geboren met een uitgesproken oplichtend grijs gezicht…

Donker en licht, aarde en hemel is één.…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

Memorabel ronken de feiten achter donker en licht. Sorry dat de eenzaamheid door je ooghoek binnenvalt. Verlatenheid zet je bestaan op scherp: niemand interesseert het of jouw verzonnen essentie ons naar de keel grijpt... Wij blijven dus weg. Ach joh, neem de dingen met een knipoog.…

het sluimert in mijn hart het is niet donker, niet licht de wind ligt ademloos stil geen haar in je gezicht je ogen kan ik nauwelijks zien maar je glimlach des te meer tussen alle sluimering door zet jij je naast mij neer je bent er wel, je bent er niet daarvan ben ik mij bewust een ander zou er angstig om zijn maar mij brengt het rust…

Jij voelt slechts de wereld om je heen in grenzeloos verlangen en nog niet gevangen door die hebberigheid, niet teleurgesteld om een kleinigheid enkel met je ogen dicht slechts bewust van donker en licht.…

de schaduw is niet meer zwart wit maar kent al volle herfstkleuren het zomers scherp contrast lengt en mengt zich met de donkere aardetinten licht rafelt in een overgang van vele meters lang en zoekt naar de seizoenpatronen het oogsten is al aan de gang in kerk en concert speelt orgel eindelijk weer de boventoon bromt in…

‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het donker, zonder licht, met koelte aan mijn gezicht. Mijn adem tergt me, Ik doe niets en ik snak naar lucht. Die verdomde zwoelte. Geen wind, zelf geen kleine zucht.…