Alle inzendingen over dood OR moeder

terwijl mijn moeder me wiegt neemt ze voor mijn komst afscheid van het dode kind met dezelfde naam wie is het kind in haar armen? terwijl mijn moeder me wiegt wacht het kind in haar buik om me uit haar armen te verdringen wie is het kind dat zij wiegt?…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

In diepe angst geworteld Gaat het loslaten beginnen Een lichaam dat geboren is Uit de schoot van de moeder Wordt weer teruggegeven Aan de schoot van moeder aarde In diepe angst geworteld Niet wetend wat zal gaan komen Glijdt het lichaam langzaam Door de sluiers van de dood Ogen vechten tegen het zwart De dood sluit geduldig het licht…

Mijn moeder is dood voordat ik de telefoon nam om haar te bellen bedacht ik dat mijn moeder is er nog dat is nu eenmaal zo ze is er als ik mijn koffie drink of dat patatje met eet nog voordat ik het weet hoor ik haar zeggen dat ik mijn mond moet vegen dat maakt dus dat belletje volstrekt overbodig.…

Wij staan hier aan het graf - stemming wat onwennig omdat de dood nooit je vriend wordt Wij staan hier aan het graf stemmig en al wat zekerder want de dood hoort bij het leven Wij staan hier aan het graf van onze vader en moeder weer door de dood verenigd. --------------------------------------------- Toelichting: op de postume 98ste…

Schrik Schrik … slik … snik … klik Mijn dode moeder opgebaard…

Moeder is niet meer Onder steen heeft ze zich teruggetrokken Haar hemel heeft 'r geroepen Ze stak over met het veer Te voet en moederziel alleen De rivier scheidslijn tussen leven en dood Het zal wennen zijn deze keer: Geen bloemen niet het noemen van haar naam Eerste moederdag... zonder moeder.…

ik zie mijn moeder in de spiegel en zeker met mijn lippen rood ben ik haar laatste beeld voor de dood daarom doe ik het nooit…

Daar ligt dat jochie, aangespoeld, Dood en eenzaam. Dat was toch niet zo bedoeld Toen zijn moeder hem in zijn armen nam en hij als baby op de wereld kwam?…

De plotselinge dood pronkt met het middaguur en prevelt volle zinnen moeder lonkt met de nieuwe buur en wil alvast met hem iets gaan beginnen vader blaast zijn laatste adem tegen de neus van tante Griet moeder zegt wat snedig je broer is dood, zie je ’t niet vader wordt begraven na ’t middagmaal en de revue op het kerkhof wat verhalen…

Moeder... ze zong het met onvaste stem Zong ze 't om hem over hem? Ik weet 't niet mijn vader.... al langer dood en begraven Moeder.... in de aarde boven hem Met onvaste stem: 'daar bij die molen die mooie molen daar woont de jongen waar ik zoveel van hou'.…

Dood moeten we. Dood! Dood! Dood! Daar helpt geen lieve moeder meer. Geen gebed. Geen smeekgedicht. Stormwind jaagt door kerkhofbomen. Ik huiver in een versleten jas en beef. Bloed blijft door mijn aderen stromen. Doden ontbinden, maar wat doe ik? Ik leef! Doden genieten in volle rust en vrede. Doden doden angst en beven.…

Moeder is niet dood ze groeit voort in al haar kinderen en 't bloeien van die loot geen snoeimes kan 't verhinderen het navelkoord ten tweede maal doorsneden maar moeders streng bloeit voort in 't diepste van ons leden haar vergeten zal niet gaan want bij het in de spiegel kijken zien wij voortaan omdat we veel op haar gelijken…

ik natuurlijk met mijn moeder Alhoewel een advocaatje haar zeer lief was En dat vooral met een dot slagroom Het toetje na de moetjes van de dag Dan was mijn moeder ook dood moe nu is moe dood en toch ook weer niet Want elke dag denk ik even ook aan haar En de overledenen die mij zijn voorgegaan…

Hoe diep is het Land gezonken Waar vaders zonen doden, Moeders waanzin omarmen En hartverscheurend treuren Om wie zij verloren en Andere moeders vaders Zoeken voor kinderen die Resteren - weggelopen mannen Op de vlucht voor hun verantwoordelijkheid, Die zij ter nauwernood Hebben weten af te weren…

o grote moeder wieg me in je armen en zing een lied van zon en maan van zee en aarde van leven, dood en leven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Mijn vader en mijn moeder. Twee mensen waar ik niet van hou. Maar dat komt nog wel. Als ze dood zijn. Mijn Anima sluipt door het huis. Zij is nog stiller dan een muis. De kleinzoon speelt met haar. Terwijl ik zachtjes naar ze staar. Mijn vader heeft mij nooit verwend. Mijn moeder heeft mij nooit gekend.…

opeens ontmoet ik de dood in eigen tuin uit het vlieggat van een vogelhuis tuurt een lijkje poes vrat moeder op voorzichtig begraaf ik haar jong…

Een desperado houdt zich niet aan wetten, Voor wanhoopsdaden zijn geen etiketten, Hun moeder moet er maar een slag naar slaan. Postuum heeft hij haar ook nog in zijn tang, Maar hij is dood en zij heeft levenslang.…

zij zich voor dode ruiten in eenzaamheid uitzichtloos moeten bewegen; van oud naar jong naar levende vergetelheid mijn moeder is niet meer; een deel van haar is mijn leven…

Een jaar nu is moeder dood Haar kist onder de bloemenzee van toen Gaat nog zo vaak open Soms korter dan een ogenblik Soms meer dan een kwartier Moeder geeft 'r gedachten prijs & bloot Ik stel haar 'n vraag Het antwoord op haar dunne lippen Immer zegt ze: ik ben hier Dat is na een jaar geruststellend.…

De oorlog had iets vredigs zoals ook de vrede op oorlog lijkt die niet wordt uitgestreden: in Rotterdam wordt nog gevochten maar in Sloot gaat iemand aan een andere ziekte dood.…

Toen ik klein was droeg ik een matrozenpakje mijn moeder nam me mee naar de vijver in het bos daar aan een touwtje liet ik mijn zeilboot varen de bomen ruisten de wind kwam van zee nu is het vele havens later en mijn moeder dood nooit vond ik meer zo'n veilige ree ----------------------------- uit: 'Een oud geluid', 2011.…

In mij gloeit het heimwee naar die zondoorstoofde dagen Als mijn moeder, 's morgens vroeg schermen neerliet voor de ramen Mijn ogen streelden van opzij haar weelderige haren en trefzekere gebaren waarmee zij mijn moeder was Met haar dood is ons verleden bars verbloed; de navelstreng ten tweede male doorgesneden Nu voorgoed…

Er waren eens twee konijntjes Die hadden overal pijntjes  In hun buik en poot O, we gaan vast dood Schoolziek, zei hun moeder fijntjes …

ik zie mijn moeder de dood is in haar ogen een sterfbed ter beschikking gesteld door de zorg ik zie haar vraag en ik antwoord "weldra ma" en toen ging ze, zomaar…

maar nu bij het zoveelste schietincident helpt geen moeders kus meer tegen. Al die pijn en al dat leed al die narigheid bovendien al die wapens al die doden, al die slachtoffers, die allemaal een moeder hebben, die maar wat graag de pijntjes van hun kind weg zouden willen kussen.…