Alle inzendingen over dood OR ouders

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Dikke wimpers Op ronde wangen Hier ligt een kind Door de dood bevangen Hier ligt een kind Stil en vredig neer De ouders zijn kapot En weten het ook niet meer Zij beweren wel te geloven Maar zij zijn nog hier En het kind "daarboven" Heimwee knaagt nu al aan hun hart Verzonken zijn zij In diepe smart Het kind heeft het In het…

Is het misschien om`t dode kind te eren? Of voor de ouder toch een fijn gevoel? Dat men nu ook het dode kind kan registreren . Of een geheiligd middel voor een duister doel . Men zegt hier eigenlijk:,,Het waren toch ook mensen,, Nog voordat een de eerste adem gaf.…

Maar wat mij als oudere verbaast: Hoe dichter bij de dood, hoe minder haast.…

je wilt er niet aan want je bestaat maar vroeg of laat moet je gaan ouders vervloekend vrienden verblijdend onafwendbaar afglijdend niet meer zoekend we gaan allemaal doodgewoon dood sterven is heel normaal maar niet te rijmen…

Je ziet de tanks, de bommen en de rook, De doden, ouders die ter aarde zinken, Gehuil blijkt overal gelijk te klinken, In Israël en in de Gazastrook. Als we het willen, kan het vrede zijn, En knuffelt de imam met de rabbijn.…

Nog steeds je verjaardag op de kalender in de wc of je nog altijd ouder wordt niet dood sinds jaar en dag hoe oud je ondertussen bent voor mij toch eeuwig jong beelden vervaagd tot foto's met steeds meer eigen leven als stoer blozend stadsmeisje spelend op het grote boerenerf bruidsmeisje werd opgebaarde dode Madame Tussauds met bloemenkrans…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Langzamerhand ken ik veel te veel doden vervagend vervallen aan vroeger zij hebben meer tijd dan wij veinzend geen verleden ontledigd te hebben geen ruimte aan ons ontstolen te hebben geen boodschap aan ons. ------------------------------ uit: 'Kaalslag', 1999.…

In dit huis wil je blijven wonen en sterven. Je moeder schonk je de luiken, je vader Heeft tot zijn tachtigste in de tuin gespit. Nu zijn ze verdwenen ergens in jou, op een plek Waar ze niet moeden dubben en peinzen En waar ze in een lieve stilte luisteren Naar een lang ironisch verhaal. Ze overwegen te verhuizen naar je kinderen. ----…

Ik zie een kleine mens halverwege de akker staan in een zachte najaarszon. Gebogen, bijna biddend. Hij ziet me niet. Zijn handen steeds opnieuw de aarde tegemoet, verzorgend, bewerkend, liefhebbend. Zijn lichaam in diezelfde schoot nu, omarmd. Als ons iets is geleerd, dat in de aarde niets sterft maar slechts wacht op nieuw leven…

Verzonken onder gedachten over weer een jaar grijzer bij de dood als met een vingerhoed een lekkend dak verhelpen als je ik in de weg staat kom je jezelf steeds tegen het einde van het spel is toch ondoorgrondelijk belangrijker het alledaagse de opwinding over niets nog wind genoeg om uit te waaien tegen de storm in liefde…

en alles stuk hun plannen en dromen zijn voorbij slechts leegte en verdriet is er voor mij door andermans onverantwoordelijkheid ben ik mijn beide ouders kwijt…

Het is morgen voor zijn Vrouw, Hij leeft den dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor…

Een leven lang lief en leed altijd was je er voor ons Een thuis een vriend een pa een voorbeeld voor ons allen Ma nog ondersteunend ook als zij het niet meer weet Het lijkt nog gisteren dat je naar de camping reed Alles nu toch plotseling voorbij na ma ook jij ons toch ook ontvallen Zonder pa en ma voel me geen kind meer ineens ben ik…

zij wiegen niet meer als bloem op de wind laten hun bladeren vallen de een nog sierlijk de ander theatraal zij verpieteren allemaal het verdorren van stelen kan hen niet meer schelen zij wortelen al in het verleden vrezen de storm zijn bang voor de knak morgen is hun enig houvast het onkruid tiert welig in hun chaotisch bestaan…

ze stonden allemaal vol in het licht met zon op hun gezicht familie vrienden en bekenden deelden het leven dat ik leidde maar in het lengen van hun schaduwen verkleinde ook mijn beeld tot de laatste vriend mij vroeg wat er aan scheelde ik schaduwde slechts plicht het volle licht had mijn leven al geruime tijd vergeven…

Wat ik nog van je heb is het gehoorapparaat en de leesbril je kan ze altijd komen halen wat ik ook nog van je heb zijn je gedachten die zijn inmiddels met mij vergroeid zodanig dat ik bijna jou ben die ouwe zeur, maar vooral geduldig in het aanhoren van mijn falen.…

de kastdeur kraakt klok verstaat het tikken van zijn slag tijd telt uren rustig af op tonen van oneindigheid zon verschiet in kleur laat stofjes dansen in willekeur van lucht geur van lang geleden herinnert weer aan vluchtig ziekverdriet zijn stil gevangen in broos lijden lippen smakken in het delen van de dorst een zuster drenkt…

ik ving je gedachten in de vlucht van de wind de storm brak je krachten brak je tot hulpeloos kind waar is de hand die me leidde die me van angst en depressies bevrijdde geef me die hand ik kom nu van de andere kant wil niet dat je gaat lijden weet dat niets ons kan scheiden we gaan samen terug van geboorte naar dood eens kruisen…

Een held is dood, De Bie vormt met Van Kooten Een groot deel van ons collectief geheugen Met typetjes die zelden willen deugen En humor in geslepen taal gegoten De ouderen betreuren een genie De jongeren verzuchten: ‘Bim de Wie?!’…

Wat zijn de dood en het leven? Wie kan de laatste geven? Je ouders kunnen het, Er is liefde in hun bed. Hun liefde is gegeven Door de God om te leven. En wie geeft de dood? Ja, dat is weer God. Hij weet zelfs wanneer Je hoeft niet te leven meer. Is dat alles? Dan is er niets? Ja of nee? Is daar wel iets?…

In vijf minuten ga ik Met mijn ogen dicht De vroegste episode van Mijn leven door - Herbeleef ik tot in Het miniemste detail Alles dat mij in de Eerste vijf jaren van Mijn leven overkwam; Vijf minuten lang ben ik Dat kleine bange kind dat In verwondering om zich heen kijkt En op zijn ouders na niemand heeft Om bij te horen…

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten wat in de hemel en de grond gebeurde wat in het gras geboren werd en geurde en onbedachtzaam overdag vergeten. Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over…

vandaag ging ik op visite bij mijn ouders heb de roos gesnoeid, dode bladeren verwijderd de onvermijdbare buren gedag gezegd, water geven was niet nodig het had geregend afgelopen nacht zij aan zij, hij aan hij hier wordt bewust gerust ik ga weer op huis aan…

alsof tijd en plaats niet echt bestaan doden nog altijd leven niet ouder zijn geworden in je dromen straks…

De vorm van ouder worden, een blad in het vergeetboek, dat lazen ze hem voor althans, gezichten uit oud gesteente, de lippen verzuurd en het hart nog erger. Dat zag hij toen in dorpen en steden en dus vertrok hij, zonder begin.…

Dit is echt Gods werk, dit is echt van steen. Daar hoef ik niet voor naar de kerk, dat weet iedereen. Dit is pas helder water, dit is zuiver goud. Als ik zo mag worden later, word ik graag heel erg oud.…