Alle inzendingen over door stern bedaard

Klem gereden Door die ander Aan de kant Gezet en klemgereden Woede die om De voorrang strijdt Met ordinaire razernij Tot bedaren gebracht Door die prachtige stern Van zo mirakels dichtbij Voor de bestuurder van de witte bestelbus kenteken 01-VDJ-9…

De zomer is voorbij het was goed, zo goed maar we gaan, we gaan! Wacht op me in Bretagne, bij Gibraltar wacht op me ik vlieg met je mee. Onze rust is rusteloosheid ons ritme, ons geluk wij, de zigeuners van de lucht. Laat ons onderweg zijn tot we sterven aan de kust en zand en schuim ons toedekt. Maar kom! Ik verlang naar je stem…

Zie je die man in zijn chique pak op bowlingschoenen, dat is de vader van die stille kleine, hij doet zo zijn best, alles heeft hij voor de jongen over maar zijn karakter hé, twee stillen bij elkaar, niet wetend hoe te komen tot de ander. Zijn vrouw vlucht in haar werk, de jongen in zijn games. Je wilt wel maar je weet niet hoe. Als je…

mist boven het water de zon is een schijf een stern duikt naar vis tussen de rotsen klokkend vaart een boot naar huis hendrik…

Boven de onrust van mijn ziel zweeft alles overziend in klaarheid de zilveren stern die rust geeft aan mijn onrustig hart In vriendschap opgedragen aan Martin van de Open Hof in Groningen, maandag 9 juli 2012…

Als je denkt: "ik ben verslagen", is de nederlaag een feit. Als je denkt:ik zal niet versagen", win je op den duur de strijd. Als je denkt: "ik kan het niet halen", is de tegenslag op til, want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van wil. Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door…

Puffins, Noordse sterns en Jan van Genten. Zij zijn levenskunstenaars. Zij zijn de beste artiesten die ik ken. Kunstenaars houden van vrije vogels. Dat is de reden dat ik vóór artiesten, en tégen vogelverschrikkers van ben.…

Als in het stille ochtendgloren sternen luid hun liefde schreeuwen haar golven zacht het strand bekoren korrels zand haar schelpen strelen.. Als meeuwen dromend op één poot een zwakke bries haar duinen kust staren naar het morgenrood dan is ze moe..en rust.…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…

De roep van de stern zwevend op ons innerlijk gevoel geeft waardevol een betekenis, dat gedachten op kunnen komen die niet in woorden zijn te vangen neerstrijken op het gemoed en dansen.…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

vandaag lachte ik met jou fragiel mooi was je op dat kleine stukske strand we dansten rondom de zon zwaaiden naar de sterns je had je ipod in een oor met Bach als achtergrond in het andere kleefde ik aan een kleine cirkel rondom ons maakte het gans compleet we spraken niet van lente we spraken van nieuw licht…

boers geurend zwart-wit alles zo kalm en bedaard een rund is geen mens…

Een beeld pittoresk van aard en alles is daar bedaard.…

waterburcht mistroostig opgesloten in het verleden hoe standvastig stond je hier omringd door het warme groen versteend zijn nu je gedachten van vergane glorie waar jouw torens als heer en meester pronkten als bakens van onze trotse stad en jouw vlaggen fier wapperden in de noordenwind slot op Kalehay citadel van Albrecht van Saksen en…

het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen op deze woordeloze plek schept het gloren haar…

sterntjes volgen de oude kustlijn dwarrelig ik oog geleewiekt ze na naar het zuiden foto: Howard King http://bit.ly/eEYW06…

oude voeten in koude aarde mijn vader zakt in wintergrond verdriet dat niet bedaarde zon, toen je op de heide stond…

Daar op de wadden broeden de ganzen steltlopers, sterns en meeuwen die dansen Uit zicht der duinen vloedlijn en kreken, tussen de schuimkoppen in 't zilte nat Waaien de wieken op windmolenparken midden op zee en stevig verankerd Achter het duin de stem van het water bij onderwater- spiegelbewoners Die ondernemende…

"Ach", sprak deze heel bedaard: "Hij was het doodschoppen niet waard"…

hieruit putte zij de liefde zacht tot uitspreken bedaard eindelijk vrij verzucht gehoord in een windvlaag bewogen fluister-woorden…

Een toonbeeld van een paradijs op aard Geen ratrace met een bulk emolumenten Een wederkeer naar onze fundamenten Naar de natuur, bedachtzaam en bedaard De saurus is een raadsel, onbekend Als prehistorisch oerbosmonument…

Tegen alles wat de grond vervuilde was hij de man die flink tekeer ging en hij uiteindelijk zijn baan verruilde voor een plaats in de regering Toen hij na urenlang betoog bedaarde wist Nederland van wormen en de aarde.…

ik stam uit deze bedaarde aarde mama laat mij met rust teruggetrokken heb je mij voorheen jouw vrucht nu richt ik op spreid en bloei een eigen ruimte in het licht ik ga niet meer dicht…

Murw gebeukt door De golven van de Oceaan die leven Heet, overspoeld door Golven van een te Zware storm op zee Een mens - vleugellam Als wrakhout aangespoeld Op het verlaten Strand van mijn jeugd - Bij 't uitblazen Van welhaast de laatste aam Tot leven gewekt Door het luide krassen Van meeuw en stern - zij Zweven schitterend…

kruivend naar mijn benen graait sta ik daar, - door vergezicht in oog verdoofd Het hemd dat wabberig mij de armen streelt zo aaien golven mij hun zilte geur maar hoeveel zaliger is hier de kleur van zomerlicht dat warm met de wimpers speelt Soms wil het, dat geluk ontluikt alhier op vreemde stranden nu zeewier tussen tenen sluikt en een stern…

ik loop gebogen door de regen mezelf beschermend tegen de wind en net zoals de natuur tekeer gaat zijn ook m'n gedachten stormachtig getint mag ik schuilen in jouw armen de warmte is me alles waard mag ik nog wat langer blijven tot de buien zijn bedaard…

achter het montuur van huisloze wolken scharrelt mijn drift en treft de arme stratenaars liefdevol opeengepakt in het bos zonder groen het was gekapt tot en met de wortel hoe kansloos en toch bedaard staart de laatste zucht mij in het gelaat ……

Om al het aardse lijden te vermijden, Sloot ik me liever van de wereld af, Met geitemelk, wat sla en wijnkaraf, Verbeidde ik bedaard het eind der tijden. Er kwam al snel een einde aan mijn nood, Want onverwijld verveelde ik me dood.…

De Stern, een Aalscholver, iets kleins in ’t riet we voeren zachtjes langs de waterkant maar de bewoners zongen hard hun lied hun lied verheven boven platteland we hielden ons zo kranig, als graniet als de natuurliefhebbers echt verwant aan vogels, reeën, in een rampgebied ik sprak meest stadse woorden als passant de koude regen striemde…