Alle inzendingen over doorkliefd

Wat ziet mijn oog toch graag de wolk aan gindse kimme gaan Doorkliefd slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen…

Vannacht was ik de warme aarde, wat uit mij groeide reikte steil omhoog, witte wortels doorkliefden het duister, zogen zompige kleigrond droog. Vannacht was ik de omarmende zee, een verzwelgernde grijze oneindigheid, die, wild door mijn lichaam stromend, mij losweekte van ruimte en tijd.…

Ongevraagd en onvoorwaardelijk in haar liefde Ze geniet van elke streling Ik ben het die negerend haar hart doorkliefde Ze ontkent de verstikkende verveling 's Nachts geeft ze meer dan me ooit beliefde Ze negeert de afwijzing Ik duw haar regelmatig over de reling Er is niets waarmee ik haar geriefde Ze heeft een dwingende charme over zich…

Een kennismaking via internet of krant Een zoen en dan afscheid in de regen Geef mij de wulpse, woeste wegen Waarlangs ik mijn hart aan jou heb verpand Mijn hele ziel en zaligheid in brand Het groot geluk, ik heb jou gekregen Alles is veel, voor wie niet veel verwacht Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het opeens mijn hart doorkliefde…

Liever is liefde mij dan de geliefde, liever het lam dan de drachtige ooi, liever de schicht die de voorhang doorkliefde dan het vertrek met zijn weeldrige tooi. Slaap in de schelp van uw marmeren nissen, goden en helden, door niemand betreurd. Water en wind zal uw namen uitwissen tot een geheim waar de nazaat op speurt.…

want de pijl die mijn hart zo doorkliefde, deed mij haar zien als kostbaarste kleinood. Hoe trefzeker het allemaal ook leek, toen zij mij trof, zat een balk in mijn oog: ik zag niets anders dan een hartsvriendin! Bizar bleek dat ik mij geheel verkeek op het psycholoogje dat mij bedroog, vond in mij spoedig nieuwe levenszin.…

Ik wil geen bedelaar wezen die smeekt om rust, het verleden breekt mijn gevoel in delen die te zwaar zijn om te dragen heb geleerd ermee te leven maar mijn ziel hunkert naar die tijd dat mijn dromen tastbaar de nacht doorkliefden ze blijven me bewerken zoals een puntige mes zich vlijt in het lichaam "k zal me moeten vermannen…

Er kwam een schip voorbij gevaren het grootzeil bollend in de wind doorkliefde moeiteloos het water als maaksel van een spelend kind toen twee matrozen op het dek voor even oogcontacten met mij deelden, zag ik een vrouw aan 't roer zij hief haar hand, dat zwaaiende bewoog ik groette haar terug, zij wist dat dit gebaar een vorm van zegen…

Twee kontjes diep Onder de koude grond Ligt mijn lichaam begraven Naast een eland en een hond Gestorven aan het metalen kruis Het kruis van intense liefde Gestorven door jouw hand En het mes dat mijn hart doorkliefde En nu, decennia later Kijkend vanaf het duister hemelrijk Zie ik in het gitzwarte zand Een roos groeien uit mijn lijk…

De minaret klaagt, van verre, een flardende litanie die mijn zinnen bedwelmt en mijn borst dreigt te scheuren: Waar het kromzwaard van je hartstocht me doorkliefde, gaapt nog steeds een gruwelijke wond.…

Struikelend over het brandende land z'n hoofd schreeuwend verwrongen ging hij verder, hopend dat "verder" dichtbij zou zijn Een hel licht, een glas, zijn lief als een flits doorkliefde het zijn gezicht en verblinde zijn ogen Een pijnlijk weten dat hij dit nooit meer zou zien zijn leven, in stukken gescheurd om anderen te laten leven Nog…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn gezicht bewoog zacht als de muzieknoten die dwarrelend als een ragfijne sluier mijn huid beroerden, zich schikten naar de contouren van mijn lichaam tot ik de kleuren hoorde van jouw onverwachte komst je voetstappen, grijs en koud doorkliefden mijn ruimte ik probeerde…

Uit azuurstof blauw gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels…

Het was de tiende mei - heel vroeg en nog niet licht Ik zat reeds in de keuken te studeren Bij 't aanrecht stond mijn vader zich te scheren - Ik hoorde 't krassen van het mes op zijn gezicht- Zwetend doorkliefde ik een middeleeuws gedicht -Mijn vader zat inmiddels in de kleren, Begon voor mij een boterham te smeren - De radio stond aan en…

Wijs mij het land van zonneschijn en liefde Het land van vrede en eeuwige rust Daar waar nooit de haat een hart doorkliefde Elke pijn of verdriet in de kiem gesust Neem mij mee naar ’t land van eeuwige vriendschap Daar waar zelfs vijanden vrienden willen zijn Wij gevrijwaard zullen zijn van nijd en gramschap Niemand zal benaderen met scherp…

Als stilte de taal der mensen was, tijd en ruimte geruisloos doorkliefd. Laat stilte niet de taal der mensen zijn, praat, zing, lach, alsjeblieft.…

door de koude muren heen toen tollende lijven met groot lawaai de stad in stormden en alles tot puin was gewalst toen het licht begon te worden en een vreemde stilte binnensloop en jij je in gesnik verloor en duiven onverstoord koerden en je rondkeek naar wat over was en je het lot aan de deur hoorde kloppen terwijl de meeuwen de lucht doorkliefden…

Jij kwam als Icarus uit de hemel vallend doorkliefde mijn geijkte nachten sloeg een bres in mijn verhaal. Jij kon niet ademen binnen het begrensde eindigde steeds in vrije val, ik ging weer klimmen, zwijgend gooide klonters aarde van mij af.…

Ik maak van al de mensjes, die ik liefde, Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, - Bleek en beweegloos, als gebootst uit was, Staan ze, - stil doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje…

heel oprecht dat het beter is voor beiden als hier nu onze wegen scheiden na zoveel pogingen ten spijt verloor ik met deze strijd kostbaar bezit mijn persoonlijkheid ben ik met jou voel ik mij verloren na jouw vertrek langzaam maar herboren blijf jij altijd mijn grote liefde niet voor niets was het jouw lach dat mijn hart opslag doorkliefde…

als je leest moet je beuken de puikste gedichten zijn van gehard staal het ultieme vers binnenbreken als je geluk hebt val je in duigen spijt en ongezegde dingen bars als droge riemen op de keelkroppen bloot en baarvoets sta je dan daar waar de mens niet gaan kan het snijdt er de wind als metaal de velden van ‘t gemoed onmeetbaar bar doorkliefd…

weilanden met daarop zwart-witte koeien als standbeelden de einder verdwijnt in trillende wazigheid lauwe wind voert trage warmte aan de wereld is gevangen in een vochtig warm web er zullen kolkende luchten met grijze wervelingen komen bomen zullen buigen onder het geweld van de lentestorm de kolkende luchten worden straks doorkliefd…

Eerste ontmoeting met de grote liefde Alle kleuren veranderden Toen die blik vanaf bar twee me als een bombardement doorkliefde...…

Gebroken is alleen de pijl, die toen jouw hart doorkliefde.…

Mijn liefdeslied is om jou gecentreerd, jij bent de vrouw die iedereen vereert, maar mij geeft Eva speciaal de liefde, want ik ben het die haar hart doorkliefde. Mijn hart kan zonder jou niet langer, Mijn ziel wordt zonder de jouwe alsmaar banger.…

Midden in de week gingen we altijd op pad Naar onze plek buiten de stad Als de deur openging, stond zij daar alsof ik stond voor het altaar Maar zij vroeg geen offers Zij eiste geen slachtoffers Zij was de onbaatzuchtige liefde die mijn hart barmhartig doorkliefde Hoe ik als tiener volledig oplaaide elke keer als die deur openzwaaide Een flits…

als kind vloog ik vaak in de nacht wapperde met mijn armen uit alle macht om van de grond los te komen en eenmaal opgestegen kon ik de hele wereld omarmen echt ik weet het nog ik zweefde rustig en tevreden in m’n dromen door de lucht zoals water wordt doorkliefd door een heuse reuzen rog wat een kracht wat een nonchalante dromerige macht…

Bergwaarts braken beetjes brein, doorkliefden graag zijn lach. ‘Haakse slijpers meanderden uit de bocht’, was dit nu wat hij zocht? Hij stopte met kijken naar deze ijle lucht. Weldra zou hij bodem vinden na een lange vlucht. En land om te veranderen.…

en dan opeens die geur, van omelet, zijn eigenste recept geheim mysterie spek spetterend in zoute boerenboter met licht van laaiend kolenvuur vertraagd, het rimpelritueel zijn handen, doorkliefd, brekend de schaal -hoe deed hij toch dat kind (vijf, zes was ik) zo eindeloos en heel míjn hart verlangen naar ei?…

Een stel vlinders doorkliefde mijn hart, dat haar in velerlei toonaarden bezong. Zonder resultaat. Daarna voelde ik me een dwaas; iemand die van de romantiek scheen te zijn verstoken. ‘K voelde me gekwetst en mijn hart leek gebroken, nooit meer, zo dacht ik, alleen nog met Sinterklaas.…