Alle inzendingen over drijven

daar waar wolken drijven over land waar gewassen groeien en vruchten bloeien daar leg ik mij neer ik wil niet meer…

sta even stil bij wat je nu voelt schrijf het in de wolken zij drijven weg niet omdat ik het wil maar dat wordt wel met de gang van emoties bedoeld…

de ochtend roept mij ik doezel nog dromerig op zondagmorgen laatste beelden drijven weg van het nachtelijk zweven Tanka…

…En de oceaan zal door tranen drijven omdat je hart niet kon blijven Handen bijeen kan geen zee behouden ondanks dat je het leven vertrouwde……

ze was een vrouw met kapsones het residu van een dame de enige manier om haar zin door te drijven want wie luistert er naar een vrouw met goede manieren…

Inspiratieontberingen drijven me crazy en erger: ze blijven! Zo gaan er bij mij soms wel uren voorbij zonder dat ik een versje kan schrijven.…

het zebrapad mondt uit in de verbredende vaargeul dromen drijven door de afsluiting ze eindigen tegen de stapelloods aan de overkant … gedokt verzet…

We drijven langzaam naast elkaar. Ik zie je zitten, wat afwezig. Je hand strijkt steeds weer door je haar. Ik pak je hand vast, zie je kijken. Maar je gedachten zijn zo ver. Hoe moet ik jou nu toch bereiken... Je bent nog verder dan een ster. Jij in je eigen universum. We drijven langzaam "uit" elkaar.…

zodat we samen drijven, baden en verdinken in de hoop dat onze harten samensmelten…

Het laatste der begravenen verging tot stof en as en door de wereldkring drijven in ijle zweving hun atomen als wolken ver in een luchtspiegeling.…

Uiteindelijk leerde ik te drijven op de golven adem te halen wanneer dat kon Ontspan je als je wil dat de tijd blijft duren een eeuwigheid blijkt te zijn.…

Doe maar langzaamaan zei de maan tegen de maandag Ze willen liever blijven, drijven met gesloten ogen op de stilte van vandaag…

stemmen drijven voorbij deinend over de rand van ons land wat nu met koude voeten staat in afwachting dat het anders moet politiek in verbrokkeling in aanblazing van nieuwe verlichting wie zal met wie gaan peddelen zal er nog cohesie zijn in lenigheid de kamers zijn opgemaakt maar wie met wie in het torentje poses…

laat een woord drijven op mijn vijver stil de dorst laat een woord zweven door de wolkenlucht als een zucht leg de klei aan mijn voeten ik zal het koesteren en vormen naar jou en mij schrijf een woord van vuur zodat we ons kunnen warmen in dichterlijke armen…

Hoe dan ook, ik laat me meestromen op hun golven van onverwacht en plots zodat enige inspiratie en verbeelding drijven terwijl mijn creativiteit wordt aangewakkerd tot het dichten van deze 4 kwatrijnen tezelfdertijd sporen nagelaten om nooit meer te vergeten.…

Zoals wolken drijven, drijven mijn gedachten, gedreven door de wind. Wind die ruimt en ook weer krimpt. Adem die door mijn longen blaast. Adem die gedachten laat kalmeren of als woedestorm venijnig raast. Ik voel mijn adem tijdloos leven. Ademend kijk ik steeds weer toe, hoe wolken komen en stil weer gaan.…

Zijn het illusies die me drijven, of is het steeds liefde die van binnen naar buiten straalt, hoe onvolkomen de gave, hoe onvolkomen de ontvangst, ook?…

kalm maar opgewekt drijven watervogeltjes in de stille sloot van de wilde ruwe zee in het geheel geen besef - tanka - uit "De Zee en Ommelanden"…

geluk is kostbaar geluk is breekbaar koester de dagen waarin je je bij vlagen laat drijven op het ongrijpbare gevoel dat geluk heet…

als je blijft drijven zul je niet zinken als je een wind laat kan het gaan stinken als het regent vallen er spetters en als je dit leest... ...zie je letters…

als je handen sierlijke lussen beschrijven zie ik je kleurrijke gedachten boven komen drijven waar de waterspiegel nog vriendelijk rimpelt begint de eerste confrontatie met de werkelijkheid zacht drijven golfjes in hun olie verpakte doorschijnende verblijven kleurend tegen oplopend zand jij hebt de gedachten niet bezworen…

toen ik nog water was in onschuld en jij van drijven wist kleurde ik ineens van krijtwit vocht naar klonter grijs vlot omzeilboot gemist toen jij van drijven wist en schapen sturend voorging aan mijn bestaan om pad te effenen en alles moest recht op maar water stroomt niet omhoog dus ging ik plat toen ik je lijf haast niet meer drijfdragen…

op klank / drijven op licht op zoek naar gloeien binnen een betraand gezicht zo blij als een kind zij laat mij niet staan…

Grijze wolken drijven traag voorbij de kroeg aan de kade is mijn haven tussen mistbanken varen schepen zonder mij en zie ik meeuwen aan voor raven.…

ik zou graag een gedicht schrijven zonder woorden, als muziek zonder akkoorden en een baspartij dan leg ik mijn pen terzij met bombarie en mimiek om even later over te drijven…

Langs verten van oneindigheid drijven de wolken van mijn gedachten In stilte bevriezen de woorden tot kille sneeuwwitte ijsvlakten Het regent ijsdruppels in mijn hart die de kleuren doen verbleken Deze kilte is niet te verdragen Als door een nevel omsloten deken Langs verten van oneindigheid drijven de wolken van mijn gedachten In gebroken…

ik dronk muziek weemoed nam me mee naar oorden waar tranen en verdriet geboren worden ik liet me drijven op golven nostalgie met spijt van dingen die verloren gingen in een vergeten melodie in cirkels donker drijven zilveren tonen trompetten schetteren het koper rood, ritme baart zijn eigen klonen violen strijken lichte kleuren…

Mijn woorden zijn hoog verborgen wolken Vaak drijven ze mensen gewoonweg voorbij Enkel degenen met dezelfde dromerige ogen Begrijpen de poëzie in mij…

ik zie ze drijven met de wind mee hoog boven als schaapjes gedwee om dan ineens in het niets te verdwijnen alleen het blauw achterlatend kijk ik tot ze weer verschijnen…

zij schilt woorden kerft de bast stilte valt in zwart verwrongen klanken drijven kleurloos af onbeschrijflijk is de leegte van het wit dat overblijft…