Alle inzendingen over dromer OR hart

Gisteren had ik een droom, vandaag is hij weg, gisteren zat ik nog vol hoop, vandaag een hoopje ellende, opzoek naar drank, wat gezelschap achter de toog; de wereld lijkt toch zo groot, ik voel me klein, soms kijk ik omhoog naar die ene ster, wachtend op zijn val, op een beter moment; er zijn zo van die dagen, maar ik heb er zoveel…

ik duik in jou, mijn dichter en waan me even je minnares op lippen zonder spreken een eerste geliefde bemint je niet beter zoals ik je stem onder het licht van begeren de roep naar geluk, het vragen naar’ t schoonste je aanraking zo zomers en teder ik murmel je ’s nachts in de lucht van mijn longen, kruip in je woorden om de…

dromer, er is meer steek je hoofd boven het droomveld waar de levenswind ogen en oren onophoudelijk vult met het wonder van het volle leven het raadsel van de lege dood dromer, er is meer dan jouw droom ook al denk je dat die uniek is als laatste droom zonder einde waar is het besef ik wil vechten in het levensveld leven, want ik…

Gij vouwt uw vleugels samen rond mijn hart, Eer gij verdwijnt in 't nachtlijk blauw en zwart.…

de lente bekleedt de velden en weiden met groen en frisse kleuren de zee is rustig nu de golfjes worden welgezind voort gedragen door een zachte wind zeeën van tijd en blauwte slapen weer naast mij woorden zwemmen kriskras door elkaar meeuwen stellen hoge vragen…

De lucht kleurt en vormt als een nieuwe schemering zo dromerig mooi…

Hirsi Ali, Hirsi Ayaan, wat heeft u aangericht? Het feit waarvan u door uw vrienden wordt beticht stelt weinig voor, maar ieder moet nu vrezen voor het - mede door u - ontketend volksgericht!…

Als ik weer een kind was Dan zou ik de wereld nog niet kennen Niets weten van verlies en strijd Dromerige kindertijd Als ik weer een kind was Dan speelde ik mijn dagen vol Nog niet geperst in een andere rol Vertrouwend op mijn eigenheid Dromerige kindertijd Vaak droom ik over die voorbije dagen Naieve onschuld, er bestaan geen vragen…

maakt tevreden Het dompelt je in dromerig bewustzijn…

Zing van de man zijn naam: Willem Nijholt in retro spectivo klopt tussen levenslicht en littekens zijn bonzend hart Zwartoog tussen vrouwenstemmen begin en afloop van een tour de pays d'or in een haiku van geluk verzoend met zijn muze Zing van de man Dennis' hybris dadendrang en zijn pandemisch geluid turelurosso die op strooptocht…

Ik ben maar een dromer jij een droom tot de dag dat we ontwaken leven we door gewoon.…

Als in een droom loop ik op wolkjes voel ik het leven als nooit tevoren een hart van liefde dat dromerig weg zweeft de wind fluistert door de bomen ik staar naar de lucht waar wolken voorbij zweven zo wonderlijk mooi het voelt alsof een veertje mijn gezicht beroerd en verder gaat op haar weg heel stil glijdt moeder natuur aan mij…

zie je madeliefjes plukken de eersten van dit jaar je vlecht ze in je haar ze kleuren in het lente groene gras de eerste bloemen voorbij aan winters pas jij hebt het voorjaar rond je hoofd en in je ogen twinkelt reeds de warmte van de dromer mag ik je hand voor dans met blote voeten in het gras in het oranje hart van madelief…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

de opstandeling hij slingert wat stenen en Assad wankelt vervolgens slokt de grond dromer en droom op…

Plotse paalhouding met dromerige ogen wakker in het riet galmt de misthoorn onzichtbaar in een camouflagepak.…

Een prins op het witte paard bonsde haar hart bij het ontmoeten zèlfs na vijfenveertig jaar glanzen haar ogen dromerig ze gaat hem weer ontmoeten ach ik was een adonis jong knap wild en ontembaar ik versierde elk jaar wel tientallen meisjes ze was er een van trouwen kwam niet in me op als ze me niet gekust had de eerste avond was…

Ik vroeg het aan een dromer, en hij kende het wél! "Neem me naar haar", vroeg ik op smekende toon "Ik wil haar zien en bewonderen". Hij keek me een poosje zwijgend aan en zei meewarig, “Je hart is te rusteloos, je zult haar niet vinden”. "Vertel me dan, hoe jij het gevonden hebt"?…

ik zocht de liefde steeds in het rose/zachte violet verstrengeld dicht vlak naast mij in stil verbond zeer bemint zoals een dromerig kind blijft hartstocht groeien tot zoet geluk in hoopvol verlangen wat zegent zocht je troostende lippen die liefde dragen blij begroetend wat mijn hart verlangt ‘k heb je lief liever dan mijzelf…

zo ver weg maar toch ook niet harten dragen mee de merel zingt ook daar ons vriendschapslied een treffend deuntje een verstaanbaar verhaal over de grens van onze moedertaal o, stille dromer speur, proef, ontwaak in die illustere zomer ik schrijf een blauwdruk witte onveranderlijke lijnen in vergeet-mij-nietjesblauw en…

dromer dicht voort…

harte stromen.…

hoe jij namen leven laat één voor één karakters geeft, als mens dromer en als verlichte geest gekleurd langs vijvers zweeft, de lelies blank of roze licht hoe je altijd zoekt naar juist dat ene mooie diep vanuit jouw binnenkind de wereld ziet als vorstkastelen al jouw pseudoniemen komen uit je hart opgetekend als dezelfde mens…

elke ademtocht glijdt onverbiddelijk langs grof schuurpapieren longen geperforeerde levenslucht vult levenloos mijn lege hart nu elke droom in duigen is gevallen wat verwacht ik nog van het leven - vraag ik mij niets - antwoordt de dromer - en alles want uit niets worden dromen geboren dromen zijn bedrog - zeg ik dromen zijn pijn…

de ochtend roept mij ik doezel nog dromerig op zondagmorgen laatste beelden drijven weg van het nachtelijk zweven Tanka…

De dichter zweeg omdat hij zich onvoldoende gehoord voelde of omdat hij even niets meer te zeggen had daar was hij nog niet helemaal uit maar wat is even in dit leven en wie luistert nog naar dromers…

De koren zingen opmerkelijke liederen de langere frasen mooi gebonden, van dromerige componisten en volgen verenigd hun hart.. jaarlijks terugkerend in het concert.…

een vermetele dromer te zijn die trots op zijn kanjers opvlammende levensliefde voelt in plaats van zielslopende pijn…