Alle inzendingen over drone OR meeuwen OR zee

Meeuw, met je vleugels allebei zo wijd gespreid. Je vliegt, over de rimpels van de grote zilveren zee. Gedragen, door de wind op weg naar de horizon.…

in ogenschouw een lucht vol wolken meeuwen op hun vlucht het doorkomen van zon die blauwe ogen geeft oplost wat nog vorm heeft in schaduw zich op strand begeeft en in het wit van branding sterft stralend opent dan de dag onder gezag van zon en zee meeuwen deinen op de golven mee…

de zee had een zee van tijd. met haar golfgewijs verlangen naar het eeuwige strand liet zij meeuwen schreeuwen als in een oud cliché. het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

en jij citeerde de wind die zong voor de zee en hield van de deinende meeuwen en in het duin van je woorden verstopte ik mezelf mateloos onvindbaar verloren.…

de dag is als de wolken die boven haar voortjagen als golven op hoge zee het geschreeuw van meeuwen de stem van de herinnering besloten in haar ziel zwart als poëzie…

Wie kinders afslaaft voor een hongerloon Of onverantwoord staat te barbecuen Of vechtend over straat rolt in een kluwen Wordt straks gefotofinished door een drone Bedenkt dat als je rondstapt in wat lekkers Uit de final sales-collectie van M. Dekkers…

Op vakantie naar de kust voor de kinderen is het prachtig in de zee wandelen hand in hand en de ouders wandelen over het strand meeuwen vliegen om je oren en als je naar schelpen luistert kun je de zee al horen schelpen zoeken vinden kinderen leuk dus hebben ze het daar vast naar hun zin eenmaal aangekomen weer terug in het huisje gaan…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Naar de zee ben ik tevreden, omdat ze zo mooi en rustig is. Je krijgt er prachtige gedachten bij. Zo voel ik me hier een rijk mens! Met de zonsondergang en de meeuwen werd het een prachtig schouwspel. De zee brengt je veel vrijheid en er is bijna altijd wat te beleven. Het doet een mens goed om er te zijn.…

zie je de meeuw zij vangt de stilte op boven het geruis van de zee zoals ik het zachte lispelen van het licht met een gedicht binnenin waarop golven drijven…

Samen met de meeuwen die zweven met allebei hun vleugels weid gespreid. Ze worden gedragen op golven van de westenwind en omarmd door de zee. Waar ik vind mijn rust als ik luister naar het lied van zee en wind.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

lopen. het park licht zwanen zweven zacht wat regendruppels op een verlaten bank en jij alleen zee in je ogen meeuwen om je voeten en ik loop langs je.…

Donkere wolken drijven over zee. Meeuwen vliegen met de golven mee. Loop hier met jou samen hand in hand. Of het nu eb is of vloed, dit voelt altijd goed.…

als mens van wolken en wind hoop ik dat ik mezelf niet weer verlies in een zee van dromen om later als zeewier aan te spoelen en voer te zijn voor meeuwen ik zou immers veel gelukkiger zijn als zeepaardje…

Als je me zoekt kom dan naar de kust waar golven ruisen meeuwen zweven de wind zingt de zee zacht het strand streelt je kan kijken tot aan de horizon daar zal je me vinden.…

Uiteindelijk eindigt alles bij de zee op een eiland eerder dan daarbuiten De trage veerpont overbrugt het afscheid en wij lopen golvend mee brengen het koude leven naar de wijde dodenzee Wanneer de witte meeuw duikt in het donk’re water gaan wij weer aan land van de zee de eindeloze zee…

Tussen de hemel en de zee Volgde ik het zweven van een meeuw, Hoe hel zij steeg, dan nederglee, Een zonnevonk, een vlokje sneeuw. En dacht, genesteld tegen het duin, Waar ik dit spel zat aan te zien: Als ik de meeuw vanaf deez’ kruin, Bespiedt een engel míj misschien.…

Als meeuwen dromend op één poot een zwakke bries haar duinen kust staren naar het morgenrood dan is ze moe..en rust.…

de meeuw scheerde laag in een vlaag van speelse weerspannigheid over spattende golven in de hoop op wat buit ook jij volgde de reis die hij maakte op de vlucht van wind met het plezier van een kind hopend dat hij zijn doel zou raken danste op het krullend wit van de zee proefde het zilt dat hij heeft genomen om samen aan…

een schrale zon, een wind met blos, strandwandelaars in dikke jas ober : 2 koffies + 1 Calvados ! en liefst dan binnen, achter glas honden ravotten langs de branding en apporteren stok of bal een baggerboot bevecht verzanding een peuter kotert in een kwal tegen het mistig zeedecor schuiven traag zeilen van canvas en wappert fier hun tricolor…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde -Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen- Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven.…

De stem van de zee golf over golf over golf bedolven onder iedere golf het geluid waait weg het is het schrapen van het zand langs de randen van het strand deze raakt kant noch wal in de onmetelijke zee deed hij even mee een meeuw klapwiekt weg…

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug als voor de scheiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht jij bent voor mij de branding ik duik alleen te diep er is geen zachte landing een bodem…

Ik leg mijn oor in het zand en hoor de zee zo-even aanstoot gevend. De wind ontwaakt en gaat liggen onachtzaam op zijn andere zij. Met ringen van wier om de enkels, zij voert de zee aan in mijn hemd, in haar hand een wepele meeuw. Zacht sluit haar mond mijn woorden af.…

op de pirouetten die jij schreef in een zwieren met de meeuwen het afstand nemen geen vleugels kreeg jij in gedachten weer bij mij bleef…

De zee is een glinsterend schaakbord met meeuwen en boten als pionnen van een wind, een wind als een kind. Wolken en golven zijn hier één en dirigeren het ritme weer en heen, dobberend over het sop in het rond onder de schijnwerper van de zon. Schaakmat sta ik van ontzette bewondering.…

Die schelpen klinken als munten, skeletten, zij tonen aan: de zee is niet van gisteren. Schoonheid en brute kracht: twee handen op één "duin". Dit pennen de meeuwen in zweverige letters.…

De zeemeeuw is zorgeloos op surfplanken van vleugels doorklieft het kliauwend lucht…