Alle inzendingen over droog OR alsof OR boom

vergrendeld droge woestijn terwijl buiten regendruppels huilend neervallen alsof ze zeggen willen laat ons jouw droogte besprenkelen ... diep vanbinnen…

Bomen langs de berm groeien gewoon door alsof -- er niets gebeurd is.…

één voor één breng ik de rozen, ik kus ze wakker uit hun droom alsof ik nooit heb liefgehad één voor één draag ik de blaadjes, ik strooi ze stamelend over jouw naam alsof ik nooit gefluisterd heb één voor één bewaar ik hun geur, ik droog ze ademloos in de wind alsof ik nooit gestreeld heb één voor één kleur ik mijn tranen rood…

de nerven van dit lijf laten geen sap meer door, de levensstroom stagneert, de wortels in de gortdroge grond tasten wanhopig naar water, maar vinden ze niet meer - geen sloot, geen put, geen wel meer in de buurt, alles is droog, droger dan droog, armen en benen verworden tot dode bomen, zijn helemaal van hout, voorgoed opgedroogd…

Is het tij te keren door ons te vaccineren door de intimiteit te weren? Of moeten we leren minder te consumeren minder te begeren de bio industrie af te zweren minder winsten uit te keren aan wellustiger heren Gelijkwaardigheid te waarderen en de natuur te eren. Laten we daarvoor demonstreren…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

net alsof de wind haar woorden naar mij fluistert ik hoor dat zo graag net alsof de boom haar handen wil verbeelden ik zie dat zo graag net alsof het riet mijn lichaam wil omarmen ik voel dat zo graag net alsof het gras haar geuren voor mij vasthoudt ik ruik dat zo graag net alsof de zon haar warmte naar mij uitstraalt ik wil dat…

ik zie je in gedachte staan je luistert naar de wind die spreekt in bomen herfst in droge bladeren misschien hoor je van lente, leven en opnieuw toch in de winter ben je teruggekeerd, naar de kale bomen, ze zeiden niets en lieten jou begaan een enkel blad laat los nog voor de zomer…

Zij zag mij en groette alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, alsof zij bloemen plukte alsof zij al eeuwen lang achter een boom had gewacht ----------------------------------------- uit: 'Terug naar de apotheek', 2005.…

Zij zag mij en groette alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, alsof zij bloemen plukte alsof zij al eeuwenlang achter een boom had gewacht ----------------------------------------- uit: 'Terug naar de apotheker', 2005.…

De hoge bomen, de okomtochbomen verkommeren in jouw jamaartuin. Ze zullen niet meer bloeien, geen bladeren meer dragen, geen liefstewater valt op hen. Het wordt een droog seizoen. Er wordt een jammerbos, een beeld van zandverstuiving.…

zwaar van donderbuien draagt de boom met rechte rug zijn doorgebogen takken wijs en geduldig wacht hij op de zon die zoals hij weet zijn tranen zal drogen en het dragen zal verlichten…

vleugels bewegen verloren in het groen verdronken in de regen nog steeds om te doen alsof het nog kan vleugels verloren gevonden drogen in de zon lonken naar de horizon nog steeds bewegen ze verbonden aan elkaar toe, vlieg en zweef maar... weg…

dat het begint met verbazen er iets weerklinkt alsof je met een paraplu de regen tegenhoudt ja die van boven maar je voeten soppen in de lekke schoenen de plassen zijn zo diep verlangen naar warmte droge kleren en een stem die zingt en hoort haar lied in het hart…

Droog je traan en lach, de wereld Geeft je weer een nieuwe dag Als je tranen dan gedroogd zijn Vul mijn hart dan met jouw lach Droog je traan in een vlucht Alsof je het slagveld betreedt Schreeuw daar dan al je angst weg Net zoals je gister deed Want in het centrum van jouw leven Tot in het hart van mijn bestaan Zal ik altijd alles geven…

Kijk in de diepte van het water alsof het leven is, want, kon ik maar, kon ik maar; een foto met mijn ogen maken, levend hart en zenuw raken, zeker zijn van beelden, als alles niet meer zeker is, geven wat niet gegeven kan worden, woorden knopen aan de levensles die mistig is voor droge ogen, beter weten en nooit vergeten, klimmen in oorlogspuin…

Ik omhelsde een boom, een heel oude boom, een boom van meer dan honderd jaren. En in dat korte moment, dat stille ogenblik leek het alsof die oude boom en ik plots zielsverwanten waren. Ik voelde een kracht die ik niet had verwacht, een kracht haast niet in te tomen.…

ik raak je handen maar ze blijven droog en glad alsof contact je niet echt pakt vingers buigen niet maar spreiden zich in openheid bereid te ondergaan zonder verstaan geen knuisten en voor vuisten niet geschikt omdat je geen agressie kent, een zeldzaam menselijk talent…

de bomen ze lachen me toe ze kijken me aan alsof ze me wat zeggen willen de bloemen ik ruik hun geur ze dansen in de wind alsof ze me wat zeggen willen het leven kijkt me aan, lacht me toe en zegt me, dat ik leven moet!…

Ben ik, niet goed genoeg meer voor je, merkte ik hoe goed je je gedroeg die keer naar me was duidelijk dat je niet meer vroeg naar mijn zeer door jou.…

Modder besmeurt het lijf regen spoelt schoon wind droogt lijf en haar natuur kleurt beelden honden doen ons lachen soms blaffen wij terug en met rugwind beleven wij ons leven.…

Hij kende haar haar eb en vloed Haar kende hij alles wat er toe doet Nu had branding hem op het droge geworpen Blijkbaar was haar springtij hem onbekend.…

Ze zijn op het droge als door 'n visser in draad gevangen Blijft... het eeuwig verlangen naar water vis in open water Het zwemmen in vrijheid in scholen te zwemmen van klein tot groot en omgekeerd Visnet en hengel te mijden zelfs het leefnet waarin gespartel in onmacht.…

ik vond een schaaltje gebarsten leeg en onverzadigd was het droog vooral droog het keek me aan zo van: jij gaat mij niet gebruiken dat was ik immers ook niet van plan er lagen woorden op de grond die ik er eerdaags, per ongeluk had laten vallen kapot vooral droog en tegen eigen zeggen in gebarsten…

ik leg mijn woorden in het gras ze zijn met passie geschreven ben benieuwd hoe ze opdrogen ik zal ze nog eens moeten overlezen pas als ik tevreden ben verstuur ik ze ik zie je glimlach al voor me jij bent hier dicht bij me als je thuis komt dan liggen mijn woorden je al op te wachten alles wat ik nog niet had gezegd of gewoon nog eens…

Op het strand van mijn gedachten Lachen de kampioenen mij toe Terwijl de zoogdieren de tepel Van hun moeder tevergeefs zoeken En het kinderknoeiend gelepel Tot enthousiast volwassen Gekir leidt maar zonder Warm en hitsig Gedonder in het vooronder En ik me afvraag hoe De bronstige avond is verlopen in de kastcafés De ruimte is gerond…

Een kudde schapen mekkert over landsbelang, door de wol geverfd…