Alle inzendingen over duikend naar de diep

wie heeft jou lief als je het daglicht klauwt met ongetemde slagen als je knaagt aan blootgelegde schedels in het land van schaduwgras je misleidt de dood hoog in het zuiden verstilt de aarde naderbij grijpt breed de blauwe lucht wijd uitgestrekt in ‘t zweven volg de wind, volg je vleugels in het dalen van de dag vlieg, volg…

misschien was het een wolkenloze dag in elk oog, helder als antwoord diep in het vieren van verrassing, je naam die de dag dichtte vol betovering en klank, duikend naar geboorte op beide wangen een open plek in het licht als vrucht van liefde gedragen door bloemen die nog steeds drijven over het spiegelzand en waarin…

Ik weet niet precies, wat ons te wachten staat... maar ik voel, dat er vele zielen zoekend zijn. Ik weet wel, dat er zielen zullen gaan schreeuwen, roepen uit onwetendheid. Alleen God weet wat ons te wachten staat, ook al probeert Hij tegen kwade krachten in. Alleen God, had ergens, hoe dan ook een goede bedoeling in het geheel. Het is de…

Verbroedering Het is voor iedereen duidelijk de macht wil zegevieren heel de wereld haat, is kwaad op hem die raketten en bommen laat gieren hij wil kost wat kost weer een nieuwe staat bestieren maar geen redelijkheid verstaat al dat geweld kost mensenlevens en veel geld zie een moeder met baby dat onbedaarlijk schreit er wordt goed…

En ik, diep duikend in de halmen, leg Mijn hoofd waar geurge lente-bloemen staan; Mijn lippen los, mijn ogen dicht gedaan, Voel 'k hoe nu wijkt mijn leed àl wijder weg.... O, déze vrede, na een leven, lang Van bang verlangen naar één dag geluk! O, déze dagen, vol van zoete zang En zon en goedheid, na zó diepe druk!…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten in hun hokken op 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun diep beschadigd kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

In het oorverdovend stille schreeuwt soms het woordeloze ongeduldig om een stem tot zolang zal de geest in cirkels blijven zweven op golven van thermiek vertrouwend op die levenskracht durf dan de krampachtige greep los te laten op het leven het binnenste zal naar buiten breken op de mooiste tonen van innerlijke muziek…

vrij zijn als een vogel hoog in de lucht zweven over stranden in duikende vlucht opnieuw worden geboren in de zilte lucht omspan ik mijn aarde in krijsend gerucht vrijheid kent geen tijd van aarzeling voorbij ik voel het en beleef het en geef het aan jou voor ons allebei…

Duizelingwekkend gewaagd hoorde ik ook zeggen 'k zag ze bekvechten gisteren op tv te diep het decolleté…

verdriet kruipt heel diep het zit tot in oren en tenen die zwellen paarsblauw omdat ze niet kunnen wenen…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

Soms voel ik me zo diep, sluit ik mijn ogen, en zie het vallen van mijn tranen, tranen van verdriet; soms verstop ik me van de wereld, opzoek naar de waarheid, opzoek naar jouw sterren en dat heldere licht, ik voel je warmte en zie je gezicht; soms wil ik naar je toelopen, ik wil je zoeken in alles wat ik doe, ik wil je volgen, ook al…

verlaat de dag als deze is er ooit bewezen dat ie opkomt opnieuw opnieuw opnieuw voor ieder wezen opnieuw leren leven in ruimte en leegte luiden de klokken hun lied en op de straat en in deze steeg een lied dat het leven draagt op de schouders van geesten een traan klinkt er is nooit echt iets anders als de klokken in het diep…

De zeemeermin slaat haar staart om de benen van de man sleurt hem mee naar de diepte van haar wezen Samen bereiken ze de kern van hun zielen, ver buiten het aardse bestaan…

In mijn diepste binnen zeg maar binnenin komen soms woorden voor die ik niet verzin maar ook niet uit! In mijn diepste wezen, zeg maar wezenlijk, komen gedachten bovendrijven die maar beter verborgen kunnen blijven! In mijn diepste ziel, zeg maar zieleheil bewaar ik al die peins momenten, zonder ooit een moment te denken: Om ook te uiten…

Ik zou het je niet moeten zeggen doch als ik je zie lopen hoe terloops het ook maar is dan slaat het dubbel over is er even geen weten van hoe me te houden met de kraag omhoog duikend in de koude schuil ik voor de ontdekking glimlach en traan een voorbije tijd van samenzijn jij, nostalgisch bestaan.…

ik zag dat jij in loslaten vliegen leerde langzaam probeerde een eigen koers te gaan langs kabels hoogtes verkende die nooit hadden bestaan duikend diepte nam met een scheervlucht langs de maan jouw voeten in de aarde waren al lang verdwenen toch keek ook jij nostalgisch om naar de plaats die jij had betreden…

De zee Water, adem Het zachte strand De kleuren die lachen We vinden de sporen Van die verloren tijd hoepelende meisjes Een zandkasteel van oude lucht Het geluk van limonade slome dagen in Juli we komen er nu langs koppeltje duikend in ons hoofd We zien de zee die altijd blijft altijd blijft zingen…

Binnen klinkt zacht de canon van Pachabel de meeuwen juist gevoed dansen hun godendans duikend naar brood stijgend op muziek het sierlijk ballet heft mij op in een tijdloos toeven in de harmonie van betovering eindeloos lijkende minuten geniet ik het samenspel tussen techniek binnen en natuur buiten zo gracieus en vol…

Ik wil geen steen op mijn graf dat voelt te koud aan Ik wil mos, mooi groen mos dat neigt naar warmte Ik wil ook niet te diep ik wil zo hoog mogelijk liggen in mijn geliefde 'lepeltjesstandje' Zodat jij mijn lieve lief zacht op het mos kan gaan liggen in ons geliefde 'lepeltjesstandje' Onze lijven, ons zijn blijven voelen…

duikend vanaf de brug op warme zomerdagen wat verkoeling gaf, niet beseffend dat die stad haar ondergang was. nu zijn er alleen nog gedachten aan het dorp met alle spijt opgeslokt door de tijd.…

het windgedicht over mijn vrind stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht…

Daar ligt besloten in bewegen kraanvogel rekt haar vleugels uit Vangen de grote bal links vervolgens van rechts groter Zo kruipt een slang door het gras gevangen met één hand om haar nek duikend naar vaste grond, ratelend met de verdroogde delen van haar staart Hier vormt zich ledigheid, maakt plaats vult zich met doorluchtigheid Daarbinnen…

Ik word zo langzaamaan verkiezingsmoe De strijd gaat doorgaans niet over de feiten Maar over wat men iemand kan verwijten Uit elke sloot komt weer een oude koe Maar straks doet iedereen weer trouw zijn plicht Een kalf verdronken...kom die put moet dicht…

Door harmonie van Engelenzang bezield tot inspiratie schiep God in grootse scheppingsdrang de kroon op Zijn creatie. Een wezen boven mens en dier volmaakt en onwaardeerbaar een symfonie van lijn en zwier Gods meesterstuk: De Leraar. En Satan zag vol afgunst neer op zoveel geest en gratie; riep al zijn machten in 't geweer tot tegen top…

ik ben meegevlogen naar het duizend takkennest voor mij een ratjetoe maar voor haar snel klaar voor de leg heb hun vluchten gevolgd achterna gezeten door reigers en duikende meeuwen ontsnapt in miraculeuze hoeken die grote lijnen voor laten gaan de schalen braken en het gekwetter kwam vrij in een drukte van belang…

Sommige mensen zullen nooit echt weten hoeveel ik van ze houd ik kan het ook niet vergeten; enkele mensen willen en kunnen wel voelen wat ik met mijn wensen zal bedoelen hetgeen echt en diep in me omgaat dat tussen ons bestaat.…

Het licht baant zich een weg door de spelonk Wat windselen, maar verder is het leeg Omdat Gods Zoon een heel nieuw lichaam kreeg Van razendsnelle deeltjes zonnevonk Eerst sterven om weer op te kunnen staan Dat was wat mij al eerder overkwam De appel valt weer niet ver van de stam J.C raadt mij mentaal herrijzen aan Staalblauw en strak vandaag…

Waarom zou je niet spreken over je verdriet leg die jas van zwijgen af het verzwaard je schouders je leeft zo geremd bewandel openbare wegen denk niet dat verdriet alleen bestaat wanneer het wordt verzwegen als daar pijn en zorgen zijn het er al vele jaren is deel gerust in alle eenvoud jouw veelvoud van hetgeen jou al jaren droevig…

steeds twijfelend, erg onzeker gevoelens waaruit ik besta diep verborgen ze verscheuren mijn leven zo nadrukkelijk aanwezig doodop ben ik van steeds innerlijk te vechten kon ik mezelf maar berechten huilend met de wereld mee die op een antwoord wacht ik kan alleen maar geven een onzekere lach zoeken naar vrienden doe ik niet meer…