telkens als ik baanbreek
en zwaarwegend aanwezig ben
weifel ik willens en wetens
zonder weerga
wederkerend op het gebaande pad
maar als ik wegen baan
weegt niets op
tegen het weven
van mijn dwarse draden…
tussen spiegel en
evenbeeld brak
deze nacht het hart
in dwarsverbanden
die er wel zijn maar
elkaar niet kennen
als het deel dat
nog niet bloedt
en de rest zonder
hoop op dromen
tegen het licht
van zilverwolken…
Een man die zweert bij Nederlandse kost
Schijnt veel meer zaad te kunnen produceren
Het aantal cellen schijnt te exploderen
't Is groots wat hij aan milliliters lost
Dit grote potentieel der Nederlanden
Is voer voor allerhande dwarsverbanden…
vaak fluister
ik je naam
zie je gaan
in je lach
een pink en
dan een hand
voeten stappen
dwarsverband
een weg die
toekomst leidt
in tijd die ook
gestolen lijkt
toch bloeit
liefde steeds
haar tere bloem
groeiend uit ons groen…
vraagt een onbekende stem
of ik al alle antwoorden weet
het denkbeeldige ontvouwt
zich in heldergrijze vragen
zodat er geen geheugen is
dat herinnering vergeet
bij de eerste lentezoenen
die prille kleuren dragen
op een plek waar iemand
dwarsverbanden vindt
in een roerloze ruimte die
hersenhelften verbindt…
de dichtheid van duisternis
is doorsneden met lange lanen
deze strakke lijnen kennen
geen hoek die ik om kan gaan
zonder vaag schijnsel geen
schaduw om uit weg te banen
zonder dwarsverband bestaat
geen zijn om in te bestaan
mocht er ooit iets veranderen
aan de rechte tijd die wegtikt
wijk dan van gebaande paden
zodra het u…
zijne
volgt de tegels op het rookvrije perron
terwijl het zog van passerende treinen
lijzig licht verdrijft uit de ademloze zon
langs afgewende blikken van zwijgzamen
schuift onbetreedbaar een panorama in glas
buitengesloten achter getraliede ramen
als in een cadans met doodgezwegen pas
de stalen wielen volgen ingetreden paden
kruisen dwarsverbanden…
138
Bezig met laden