die nooit komen
eeuwig vragende stukken
die passen zoals een steen het gladde water ontmaagd
het toch weer zonder rimpel laat
de tijd als was het soms de zijne
slaat in stukken op de muur
waar de klok nog steeds de dienst uitmaakt
tot de slinger eens is opgeraakt: verbeeld
de laatste zucht
hoort toch niemand meer
al klinkt hij door in echo's…
lebensraum
welk een verwachting droeg je mee
toen je speerpunten uit de kiezels beitelde
die jouw pad markeerden als kompas
om niet te verdwalen
welk bezielend verlangen negeer je
nu je staat op het sediment
van jouw ervaring, op de schouders
van jouw spiegelbeeld
terwijl engelen zich uitschenken als gefluister
in jouw wereld, de echo's…
Echo's draaien mee met de wind, maken
salto's en verlopen altijd hetzelfde en toch anders,
afhankelijk van mijn gemoedstoestand en of het kind
in mij fier overeind staat, of in elkaar geslagen
met twee blauwe ogen, en ruis en onbemind, Ik ben
bang dat ik teveel afdwaal en geef weer richting aan
mijn lopen richting de kebabzaak nog een keer…
De ornitholoog 'aller Orte dieser Welt'
maakt van het vogelconcert
een exotische metamorfose
in tingelende en klingelende piano-vonken
met de echo's van een vreemde planeet
die ingekerfd blijven in je hart.
Wat zingen zij, wat zeggen zij,
die vogels zo vrolijk in hun koninkrijk?…
via je pure
lichaamsuitstraling, die volop betoverde en
zelfs een Engelse prins voor je deed zwichten,
van een van je prooidieren erfde je een groot
landhuis nabij een kalme baai, waar je vaak
eenzaam langs het kabbelende water liep, met
een glas cognac in je hand en getergd door je
extravagante weelde, want ondanks al dat goud
huilden de echo's…
We zijn als vertraagde echo's afgedwaald, in
die aanwezigheid blijft alles in het ongewisse,
bedekt het de oogleden en lichaam toe, blijven
we verder naakt, naast de focus op vooruitgang,
het kleinste en het onbekendste wat ons raakt.…