Alle inzendingen over eenzaamheid liefde illusie

In de schaduw van jouw woorden in de schaduw van je blik begeef ik me op de eenzame weg, waarop wij ontspoorden Sprakeloze leegte een verlaten gebied is de bron van mijn verdriet Een wanhoopskreet weerklinkt wanneer ik besef, wanneer ik zie jouw liefde voor mij was niet meer dan een trieste illusie…

Vrije wil is een illusie, eenzaamheid niet.…

In droomgebaren sterven eenzame gedachten illusie van echte liefde in de kiem verstoord zelfs wat lentebloemen aan vreugde brachten gruwelijk door een heiligman vermoord rest slechts, meiwereld van de noodheilige oorspronkelijke spiegel aan stille waterkant een muis, een bruine rat, een waterhoentje niets is veilig voor de snelle schildershand…

Volwassen als men is, zitten haat en liefde erg dicht bij elkaar, met een logische illusie. Met liefde valt nog om te gaan, met haat wordt dat iets lastiger. In beide gevallen gepaard met een traan, van geluk, van verdriet of van verstorven illusie?…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

Het huwelijkssprookje is een illusie en zit alleen in mijn verbeeldingskracht, al voelt het net zo echt als de warmte van mijn bloed, kan het ook over een eerdere incarnatie gaan of een volgende, zo je wilt, maar nu is mijn lichaam in een volstrekt eenzame afzondering, is de fata morgana kapotgeklapt en glijden de tranen als bittere lavastromen…

Ik koop een vage droom, het bladgoud met ervaring uit de levensboom, maar ik mis de bijsluiters van diverse handelingen, zich heeft uitgewerkt. Vanuit mijn ivoren bed heb ik elke nacht, een variant verwerkt en als de uitkomst mij niet zint, wil het retourneren en ruilen in het prilste leven in het kind dat zich in de geest verschuilt…

Als de wind niet aflatend tegenzit De jaren van een ongelijke strijd tellen Droog en verdord is mijn verlangend hart Gemis is schrijnende in ontbrekende liefde Als al mijn hoop op het vinden is vervlogen Verlaat ik de doorgroefde boom des levens Ik begeef mij naar het zekere ‘onzekere’ einde Dwarrelend, vertwijfeld, Doch in alle rust laat…

een schim van een liefdesaffaire een zucht naar de werkelijkheid door een illusie in de mist en het duisteren dat almaar zwaarder lijkt te worden met het gewicht van de liefde wanneer de nacht de ochtend raakt.…

Eenzaamheid minachtend, Het roemrucht gefluister bedwongen De grootheid verzachtend de ballade bedachtzaam gezongen.. Tekenen tot algehele waanzin, tot het minimum beperkt... De boventoon komt van binnenin.. Door zijn illusie gesterkt...…

onze liefde ze flakkerde bracht gezelligheid even een illusie van warmte toen ging ze uit…

In mezelf gekeerd, wanneer gedachten stoppen, volwaardig verder leef, afstand van illusie, de illusie van mogen te 'zijn' wie ik ben, laat mijn hart zacht en langzamer kloppen.…

Was ik nog maar kind bemind door het oudere geslacht hoeders van de onbevangen, pure, ongecompliceerde slag der mensheid Was ik nog maar kind bemind door de generaties zo groot en toch zo klein in individu Was ik nog maar kind bemind door bemind in waar is het dat ik verloor het kind zijn, van binnenin…

Je bent een temmer die met haak en zweep marionetten maakt van je grote verlangens. Hoewel je hand van fluweel is, is je hart van ijzer. het wiegt je in slaap om bij je bed te kunnen staan en de waardigheid van het vlees te bespotten. Het steekt de draak met je gezonde zinnen, Legt ze als breekbare vazen in dons.…

Schepsel van zon en maan. Herboren uit de herrie. Het licht, de witte vlam. Niemand zag me gaan, ook niet dat ik kwam. Met nieuwe kleuren, nieuwe geuren. Nieuwe klanken God, ik kan wel janken. De afgrond glimlacht lief. En strekt haar armen naar me uit. ik wil springen. Spring je mee? Daarboven is de hemel, daarboven,…

Kabbelend, klauwend, knabbelend in de meeslepende melodie mag ik ze happen bungelend zoet aan een lijn kan ik ademhalen met ogen achter theedoek zijn de lucht is zo vertrouwd een meeslepende parodie op wat ooit een gutsend klankbord was in mijn prille kinderjaren broze klanken dwingen mij dan terug de grote wereld in en…

Ik, bang voor het spook onder het bed... Kruip onder dons. Je weet wel, zo'n gevoel van, ons kende ons.. En dan de zoetstofwisselingstherapie die je te lijf ging met bloemenhoning, appelstroop, pastachoco en eenvoudige huishoudjam. Ik, ooit een vrije meid, ben een gevangene geworden van het beleid - een pario Wat ik liefkoos…

Buiten woedt de laatste Beaamt haar heerschappij door snauwend onderschreeuwen brult om dit land bevelen Binnen past een ander pak om zwart zien te verbloemen Achter gebroken enkelglas blijft het louter lyrisch kristallen bolle beelden kiezen ze omlijnen steeds verliezen Zolang een ijzig vooruit blikken evenwicht voorspellen…

Dood jij maar dood geef je bloot intense weerzin wekkende gruwel jij overheerst alomvattend mijn zijn jij negativist verbied mij te slapen, drinken, eten genieten, vergeten de dood is wat er op volgt groot zal jou overwinning zijn verdwenen pijn van het zijn klinkt als muziek in mijn oren ik geef me over…

Zij deed een schreeuw in mij groeien: De nooit gehoorde vissersschreeuw van het eenzame dier, dat door haar eigen zee wordt overweldigd. zij wast als de vloed en ruist met donkere vlerken dreigend als de branding. En sist verderfelijk als schuim.…

Ik weet niet of het mijn herinnering is waar ik eindeloze straten zie, waar de wind je in het gezicht striemt, blazend, en zie rauwe natte tegels onder voeten hozend het kleed van mijn verafgode begeleider waar ik het spel mee deed "ik zie dat wat jij niet ziet" laat maar waaien…

Bedrogen, genomen komen komt en gaat beslaat deze werkelijkheid nijd niet het juiste woord gehoord Verdrukt, bemind als een kind toelaatbaar ontvangen belangen? Ben je klaar?…

Macaber bevochtigd beeld door geijzelde lenzen star en voortvluchtend gevangen in grenzen. Dood maar toch levend roven, nabij sterven is hier een vuist met afgekloven vingernagels. Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee…

Puisten en sproeten stralen Zand dringt ongewenst in openingen door…

Na geboorte is er leven! Er is nog tijd om dood te gaan! Er is geven na het krijgen! Je zult niet voor eeuwig in krijt blijven staan! Na vriendschap is er vertrouwen! Ik zal je nooit haten voor een kus! Na de afbraak is er nog bouwen! Ik laat je praten, zeg het gerust! Je draait nog mee op deze aarde! Je draait nergens om heen…

Ik neem een slok gloeiend hete thee en krab mijn voorhoofd stuk. Pas als onder mijn nagels het gestolde bloed gaat tegenwerken is het genoeg. Nog een slok terwijl een straaltje rood mijn mond passeert. Zet alle zeilen bij om toch op tijd mijn kin te halen. Wordt niettemin onderbroken wanneer mijn tong de taak van spelbreker op zich neemt…

De verdronken emotioniste droogt haar tranen. Ze trekt haar lach aan en baant zich een weg langs weggeworpen dromen en stukgeslagen illusies Niemand ziet haar. Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet. Ze leeft in het morgen van gisteren terwijl…

De diepste angsten in de nacht zijn je grootste kracht als het vuur dooft.…

Als in een droom zweefde jij voorbij een droom die enkel eventjes duurde Jij morste een druppel liefde voor mij en kroop terug achter het ommuurde Als in een illusie laveerde je langszij een illusie dewelke iets utopisch had Je fluisterde stil wat woorden tot mij en ging met al dat ik aan liefde bezat Als in een visioen wist ik jou vlakbij…

Als vorm van stilte is de nacht beleefd voor de mens die in zijn dromen leeft de illusie wordt graag stevig ingelijfd als amateur die slechts uit armoe schrijft de nacht van stilte blijft als droom alleen door eenzaamheid die nooit verdween.…