Alle inzendingen over elven

Opeens, tussen het hier en nu Begon zij te zwerven Ze merkte het zelf niet eens Het was al even na elven In deze zelfverzonnen tijd Raakte ze haar zinnen even kwijt En dat allemaal plotseling en tegelijkertijd…

Over de duinen Woei een lied - Verstoor je mijn tuin en Stilte om niet? En langs de stranden Waar hij ging - Neem dan mijn handen, Lieveling - De stormwind riep en De regen riep - Je voeten liepen Waar ik sliep. Telkens bedolven…

’t Was ruim na elven: Timmermans bij Pauw Scherpzinnig als altijd en prima sfeertje Ons eigen politieke knuffelbeertje en talenwonder… hè, wat zegt ie nou? Het zal nog lang in al zijn hersens spoken: ‘Ik heb me in mijn eigen taal versproken!’…

op het vrolijke geluid van fraai fluitende vogels pas toen de schemering had ingezet rust en bedje lokten werd het stiller op de maanverlichte open plek waar nachtdieren hun ogen openden om elven net als mensen een goede nacht te wensen…

Liever staande, elven en feeën. Leven of stilte, Luid of dood.…

Nee, niet voor mij Geen paashaas zelfs die eitjes aan kwam dragen Desondanks ging ik flink ertegenaan Want reeds vóór elven ben ik opgestaan…

betovert dwergen vogels vallen stil als donker licht omarmt rood uitdooft in het haar ze vleit zich neer op een bed van mos dwergen dromen elven zuchten zacht het novembermeisje ze werd verwacht…

Onaantastbaar glijden donzen aquarellen in trage metamorfose langs het blauwe linnen Sierlijk gesluierde bruiden een witbebaarde reus hier en daar wat elven verpozen aan het azuur De kwast gedoopt in grauw over wit gestreken lost pittoreske vormen op in een stilleven van nevel…

Scheen ooit in ’t donkere dorp zo nu en dan Een sprookjeslicht, verwaaiden hoge klanken En mocht ik elven gul en zoet bedanken Die vluchtig voor me zongen – Meester Jan Laat zijn pupillen nu correct marcheren Voor ’t Goede Doel en tegen ’t Snoep Begeren…

Nja is een elf en Jee is een fee Elven zeggen zelden nee Feeën zeggen zelden ja Spaart dat ruzie en verdriet? 'Jee' Dat dus niet? 'Nja' Zijn Nja en Jee tevrêe? 'Nja Jee!' En gelukkig met zijn twee? 'Dat nel!' 'Dat jiet!' Daarover zijn ze het oneens? 'Neljee!' 'Neljee!'…

Jouw sprookjeswereld is waarin ik me dan waan, elven en feeën dansen om me heen in het zuivere licht van de maan. Van de prachtige vlaktes breng je me tot in de wolken zo hoog, uit jouw wereld wil ik niet ontsnappen, jij bent, wie ik beoog.…

Je voelt lijkt niets hetzelfde Behalve het loslaten van een ring Geen Santa Claus met elve Begrijpt het als een geheel ding Wat rijmd straft nimmer als paard Draag zand naar gracht Geen toverstaf als haard Vannacht was het gedaan met macht December in al haar glorie het westeinde Morgen kent geen Romeinen Tot dan tot sorry…

Zaagt ge immermeer, op d'Oceaan gevaren, Als de avondzon in 't koelend nat verzonk, De zeemeermin zich wieglen op de baren, Wijl 't deinend goud haar groene vlecht doorblonk? Zaagt ge immermeer, in 't somber woud verloren, Een droeve geest, die, 't stille graf ontsneld, Aan berg en bos haar weegeklag deed horen, Zolang de nacht haar schaduw…

Ik wandel door het bos Daar zie ik ze vliegen Zo mooi vrolijk en los De kleine elfjes fluisteren in mijn oor We gaan je niet verlaten, zeggen de stemmetjes, die ik liever niet hoor. Dan open ik mijn ogen Moeder zit naast mijn bed Ze zit daar onbewogen Te bidden, Opdat ik het red. Ik pak haar hand En hoop dat onze band Alle kleine…

Wie toch wijken in de eiken, immer wijken als wij kijken? Wie verschuilen zich als uilen in hun zwarte bomenhart? Zou ik dromen dat mijn lome voetstap gladde schedelkap boven hoge wenkbrauwbogen nog geen tel te vroeg verjoeg? Ruisen koel door bomenhuizen hun gewaden? Nauw verraden blâren met trage gebaren een bewegen, zó verzwegen…

Een aquarel van H. Hardeman een elf met vleugels staat glimlachend op het blad van een torenhoge plant naast de bloem die opengaat. Het laat zien hoe bloem, stengel en de totale plant passen met het beeld van de elf in haar glimlach verpakt zij kennen een gedeeld verlangen. Zij worden minutieus bijeengebracht door de kunstenares…

Elven-liedwijs mij toen ving ringsom in de toverkring, vogel-licht toen zweefde ik mee over 't groen van klaverzee.…

ik zie de imposante rij het lijkt magisch realisme maar de bomen ruisen blij waar in een verre horizon licht en nevels schoonheid figureren leren witte wieven hun theater in het bos zoals elven feeën en kabouters dansen op het maanverlichte mos en kobolden smeden in hun grotten verder op nooit is de mens alleen er leeft in veel dimensies…

voor hen, de bloemen die parels uit de oost, elven cinta, cinta riep de blanke maar hij stal niet de harten hij brak ze dacht hen als muurbloemen zo sneed mijn voorvader bloem voor bloem, oh Java Sumatra en Palembang, daverend was het handen klappen, toen hij heenging naar Belanda klonken de glazen aan de kolam cinta cinta riep de…

ik hoorde in zacht geritsel wind en losse bladeren in een onooglijk bergje bosafval dat mij nooit opgevallen zou zijn als haar kleurig mozaïek niet omringd was met een kring paddenstoelen die alles terugbracht tot de elven en kaboutertijd met meerdere plekken die iets van bewoning hadden duidend op leven zou de aarde leven toch…

in het diepe rood van ondergaande zon buitelen kleine gnomen met veel plezier in de toppen van de bomen kobolden springen op de grond waar het eerste licht van de nieuwe maan traag tevoorschijn komt op de open plek van het donkere bos dansen elven en feeën op het zachte mos hun openingsrituelen oplichtend tussen vage lage struiken…

Neem nog van mij die minnelijke beet, En scheid daarmee terstond van deze elven. Des mensen Zoon zich geerne overgeeft; Maar 't waar u goed en had gij nooit geleefd. Gij wint het geld, en gij verliest u zelve.…

Och weet je dan nog van de oude tijd Toen de tedere nachtegaal zong, Toen de elven dansten op ’t mostapijt. En het maanlicht zo stil en de hemel zo wijd En de wereld zo vreemd en jong?…

sprookjes lijken alleen nog te leven in oudere geesten terwijl de decors hetzelfde zijn gebleven donkere delen van het bos hoog struikgewas met open plek het vijvertje met oevers mos sterren en een volle maan fee en elven die lichtvoetig dansen de droomprins op het witte paard maar de kinderen zijn los gegaan in stemmen die relaties…

En rond de klok van elven, vaste prik stond Piet vanwege wat hij had genoten meestal een beetje wankel op de poten en in zijn stem klonk nu en dan een hik; dat was zijn tijd om op de fiets te stappen. Maar op een keertje zat het hem niet mee en reed hij in de sloot voor het café in plaats van op het asfalt door te trappen.…

op muziek van Peter Benoît Door woelig jonglingsleven, door bonte jonglingsdromen, gelijk ene Elve aan 't zweven in lichte morgendomen ontwaart de Man de Liefde - een toverachtig beeld dat, troostend en belovend, gedurig rond hem speelt.…

de avondzon kleurt bloedrood ik zie al glimpen verlokkend bloot bij schikgodinnen in het donker aardse diep van binnen maken kobolden en kabouters zich klaar voor het feest van het jaar elven feeën en wat heksen op een rij bezemen hun straten in vrij entree voor magiërs en tovenaars in rood scharlaken ridders rovers en bandieten…

Gij moet geloven dit, (Want ik verwerf niets Door mijn woord, niet van Mensen noch God zelve, Ik doe 't slechts, wijl ik niet wil dat ten Elven- der uur gij u zoudt werpen in een Zelf-Niets).…

'k Zal je in je dromen als koning geleien, boeiend voor de ogen is 't elven-spel, licht gaan we als twee goden naar diepste valleien, 'k weet je zacht-zijen gezicht. Lieveling, kom met je schone gebaren... scheemring omhangt u met ruisloos gewaad... Zangen ik weet, wanneer ik mag staren naar je zo klare gelaat.…

Ik vraag de elven wel om hulp En bel neef Sinterklaas." Die middag kwam de Sint al aan En met hem Zwarte Piet. Uit volle borst zong Pieterman Een 5 december lied. Zij gingen samen aan de slag, Er was zo veel te doen, "Waar moet dit heen?" riep Sinterklaas, "En waar is toch die schoen?…