Alle inzendingen over emotie OR verlaten

Hoe sterk is de emotie welke een gevecht aangaat zonder blos van diepe schaamte enkel zuchten heeft omver geblazen dat het bloed vervangt in andere gedaante wie is de overwinnaar oppermacht waar is uw twijfel zeg mij toch: de schaamte! de blos mag geen verrader zijn hoe kil ook de emotie…

Ogen, Zij tekenen jou Zij geven een beeld van wie jij ben Zij geven de emotie Brengen de emotie over op een ander Zij verleiden, Geven liefde Zij tranen als je hart overloopt. Zij zijn er in het donkerste van de nacht, Op het diepste plekje van de aarde Zij liegen nooit. Zij zijn de spiegels van je ziel...…

mijn burcht alvorens jij mij verkettert met een orgasme waar emotie de zonde is van deze daad…

als ik laat in de avond thuiskom, met in de verte nog net het rood van de ondergaande zon, ruikt de tuin naar vochtig gras en kruiden, en voel ik verlangen naar ’t verleden. de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen. Je bent zo dichtbij als ik…

In de oude werkgrot verspreide rommel gebroken balken roestige hamers versleten schoenen behakte stenen die eens gezamenlijk klopten en stampten als meerstemmig koor in het gezellig duister nu: wegterend blijven bestaan.…

Ook ik ben uit het Britse Pond gestapt Als Engeland Europa zou verlaten ( Ik had dat als belegger in de gaten...) Dan zakt de koers, ik hoop dat u dat snapt In de vakantiepot zat nog los geld Ben er op tijd mee naar de bank gesneld.…

Een druppel regen Loopt langs het raam naar beneden Een traan baant een weg Over een wang Een hart gebroken van verdriet Omdat het werd verlaten…

De mist hangt zoals de sfeer tussen jou tussen mij De motregen valt zoals het doek tussen jou tussen mij Gedachten dwalen zoals ik dwaal tussen jou tussen mij Verlaat mij niet nu niet nooit niet nooit meer……

Het zijn niet de woorden die de pijn brengen Maar de angst voor het gevolg De angst voor het alleen zijn is de grootste De eenzaamheid en stilte is wat ons zal krengen De herinneringen blijven komen Beelden op ons netvlies gegrift Hoe verder de stilte om ons heen dringt Hoe heter de gedachten stomen Steeds meer neemt de angst toe Het niet…

Gegeven in een nieuw bestaan zoek ik in hoop naar mensen en zal gaan door duizenden muren Die verlaten stilte van angst stil sluipend in het duister zal ik ooit vinden waar ik al die tijd naar zoek…

Een tafel Een stoel Een beker Een verhaal Verlaten en stil Een geschiedenis Gaat op in het niets…

Grote kille leegtes om me heen Vandaag mijd ik de straat In verloren toestand liggend hier Een lijf tot niets in staat Mijn tijd vertikt in eenzaamheid Het bed kleeft aan de rug Gestolen, weg, voorgoed voorbij Mijn hart wil niet meer terug Besef van pijn wordt deel van mij Niet voor de laatste keer Haalt voor de geest wat is gebeurd…

Je wordt verlaten, helemaal alleen gelaten. niemand die van je houdt, van binnen zo ijskoud. Niemand die met je lacht, iets dat de pijn verzacht. Geen toekomst in zicht, die jouw pad verlicht. Toch geef je de moed niet op, dus jij zegt hardop: "ik kan best alleen, jullie zijn overbodig, ik heb jullie echt niet meer nodig".…

En nu: verlaten voor mijn vuur gezeten, Zie ik mij-zelve aan.…

het begon al met verlaten en werd dan later eerst traag en dan steeds vlugger vluchten…

O Hart dat nu van alle troost verlaten Noch trots, noch deemoed noch devotie voelt; Dat niet meer liefhebt en niet meer kunt haten, Noch weet waarheen dit eenzaam dromen doelt; Uw zin en waanzin bei hebt ge verloren; Wat ge verlangt is dood, of ongeboren.…

Ongemerkt, toch weer een poosje is het verbazend stil in mij en komt niet eventjes voorbij, zoals een duveltje uit een doosje, de door mij gewenste inspiratie. Erato en Terpsichore bezochten zelden mijn gedachten, hoewel zij steeds een glimpje brachten als aanzet voor een goed idee; en goed genoeg voor publicatie. Dus geen gedichten op…

Verlaat ons niet, Gedaante wiens onenigheid Vervliegt in tijd van liefde Leef lang niet langer dan gewoon Wil stil staan en verder niet meer lopen. Bevroren momenten, gejaagd door de sneeuw Met rode lijnen van tragiek en triest Zijn allen die niet langer hopen.…

Ik voel me bekeken, bespot, bewaakt. Ik voel me zo alleen. Met alle alle blikken om me heen.…

De tijd van woorden en antwoorden heeft hem alleen gelaten in het koude moment waarin hij ons heeft verlaten. Maar hij blijft dichtbij en in elke warme herinnering hoor ik weer zijn stem, zie ik de nieuwsgierige blik en kan ik weer vragen wat hij me wil vertellen met zijn woorden.…

ik stik… ik stik in mijn angst… je verlaat me… ik weet het zeker… En ik ben nog maar 3…

Ik voel me leeg Ik voel me bedrogen Moet ik je nu verlaten? Ik weet nog die uren die wij zaten Maar nu, mijn vertouwen beschaamd Klap op mijn hart Moet ik je nu verlaten? Dagen lang, zo te praten Ik voel mij zo intens verdrietig Mijn maatjes gevoel is weg Moet ik je nu verlaten? Ik kan je wel haten….…

In de verte vliegt een vogel Nog zo vrolijk in het rond Heeft nog geen besef van wat er komen zal Gisteren leefde ik nog Ik had sneller moeten zijn sneller dan hen Maar ik kon niet meer Er kwam een knal Die was voor mij bestemd En ik kreeg hem Een paar tellen later lag ik op de grond Met pijn in mijn armen en benen Niemand helpt mij Niemand…

Ik mis je nu al En dat is gek Je bent er nog gewoon Niets aan de hand Ik stel me aan En toch die pijn Nu al te weten Dat je straks moet gaan…

Ik wil het niet tegen U zeggen eigenlijk wil ik er niet over praten want hoe moet ik dat gaan uitleggen dat ik denk dat U mij heeft verlaten. U kent al mijn angsten in mijn leven weet ook dat ik heel diep in mijn hart alleen mijn liefde aan U zal geven en toch voel ik mij vandaag zo verward.…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

ik sta hier te zoeken naar jouw graf in al die jaren is dit de eerste keer ik weet niet wat ik hier hoop te vinden ik weet alleen dat ik jou hier nergens zie na uren op je gewacht te hebben ben ik tenslotte maar gegaan ik liet een briefje dat ik je niet gevonden had bij een klein wit paaltje staan maar heb daarna nooit meer wat van je…

Altijd vol van dromen glanzend nieuwe hoop, het eerste liefdevolle licht in je ogen Gauw zou het doven ik wist niet dat je zou vluchten ik bleef achter,alleen,helemaal alleen De dingen waar ik bang voor was de dingen die je zei, branden nog steeds, nog steeds in mijn gedachten Beroofd, beroofd van alles wat we hadden Mijn ziel, zo jong…

een brok in de keel je voelt je weer verlaten…

Verlaten dier, treed uit je schaduw, wat zit je nog te mijmeren hier, er is brood, je spelen, ga, loop niet in dood spoor mij achterna, je verlangen versleten tot schrander dier, wat doe je nog hier, het is om even hoe je mag heten, toch zal ik je strelen, om zovele dromen met je delen, de zwakheid van je kracht, tot mij zal blijven…